Titans: Rebirth #1

Πέραν πάσης αμφιβολίας, η έννοια της “οικογένειας” στα υπερηρωικά comics, συγκινεί το fandom. Δεν αναφέρομαι τόσο στους βιολογικούς δεσμούς (Fantastic Four), όσο σε εκείνους που προκύπτουν από ένα κοινό χαρακτηριστικό (X-Men), ή, εν προκειμένω, μιας παρέας που μεγάλωσε μαζί και σμίλεψε, με τον χρόνο, φιλίες διαχρονικές. Οι Titans δεν υπήρξαν ποτέ τόσο “ομάδα”, όσο μια παρέα που μεγάλωσε μαζί, μια σχεδόν ιδανική, “εναλλακτική οικογένεια”. Στην προσπάθειά της DC να ξαναγράψει την ιστορία με το New 52, ο αποκλεισμός των Titans από την, τότε, νέα πραγματικότητα, ήταν ένα από τα μεγάλα λάθη της. Εκτός από εμπορικοί, οι λόγοι που επιβεβαιώνουν αυτό το λάθος, αποτυπώθηκαν και στο θυμικό των αναγνωστών.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στο επανορθωτικό – σε ό,τι αφορά στο σύνολο των κακών επιλογών του New 52 – REBIRTH, πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει ένα μέλος των Titans. Ένα μέλος που επιστρέφει, και μαζί του επιστρέφει μία από τις πλέον αγαπητές ομάδες του DC Universe.

Οι βάσεις για αυτή την επιστροφή, είχαν ήδη μπει στην αξιοπρεπέστατη μίνι σειρά TITANS HUNT. Εκεί, ο Dan Abnett, επέδειξε ουσιώδη γνώση του ποιοι είναι οι Titans, και ποιοι οι δεσμοί που τους δένουν. Το TITANS HUNT ήταν ένα εξαιρετικό σετάρισμα, όχι μόνο της επιστροφής της ομάδας και της διαπίστωσης, από τα μέλη της, ότι “κάποιος έκλεψε τις αναμνήσεις μας”, αλλά και του ίδιου του REBIRTH.

Όλα αυτά, μας φέρνουν στο παρόν one-shot. Αν και έχω διαβάσει, κατά κύριο λόγο, θετικά reviews γι’ αυτό, δεν πιστεύω ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα – απλώς – διεκπεραιωτικό τεύχος. Ενδεχομένως, να μη μπορούσε να είναι και κάτι άλλο, δεδομένης της φάσης στην οποία βρίσκεται το σετάρισμα αυτής της νέας πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, αδιάφορο και μάλλον κοινότοπο ως ανάγνωσμα, από τη μία, αναγκαίο κακό με βάση τις συνθήκες, από την άλλη.

Ίσως για τον “οριακό αρνητισμό μου” να ευθύνεται και το σχέδιο του Brett Booth, το οποίο ποτέ δεν μου άρεσε. Ναι, είναι δυναμικό, αλλά μου βγάζει διαρκώς μια κακώς εννοούμενη 90-ίλα, κάτι ανάμεσα σε κλώνο του Jim Lee, με ολίγον από Rob Liefeld. (Π.χ. τα πέλματα των χαρακτήρων μοιάζουν να μην πατούν στο έδαφος – does this ring an annoying bell?)

Αντίθετα, πιστεύω ότι το σχέδιο του Paulo Siqueira, ή του Paul Pelletier, θα απογείωνε τόσο το συγκεκριμένο τεύχος, όσο και την επερχόμενη σειρά, με τον ίδιο τρόπο που απογείωσαν το TITANS HUNT. To γεγονός ότι, τόσο το παρόν τεύχος όσο και η προαναφερθείσα σειρά, παρ’ ότι έχουν κοινό σεναριογράφο τον Abnett, αφήνουν τόσο διαφορετική αίσθηση, ενισχύει, αν μη τι άλλο, το επιχείρημα.

Παρ’ όλα αυτά, θα δοκιμάσω τη νέα σειρά. Γιατί είμαι διαχρονικός fan των Titans, γιατί μου έχουν λείψει στα χρόνια του New 52, γιατί ο Abnett δείχνει να έχει “πιάσει” τη φύση των χαρακτήρων και τη δυναμική της αλληλεπίδρασής τους, και γιατί, συνολικά, το REBIRTH μου έχει αφήσει – μέχρι στιγμής – μια θετική αίσθηση και τη συνεπαγόμενη διάθεση να δοκιμάσω αρκετούς νέους τίτλους.

Κι αν αλλάξει κι ο σχεδιαστής… Κάποια στιγμή… Σύντομα… Ε, τότε το ‘χω! Χωρίς αστερίσκους!