Superman #1

Μετά τα one-shots DC UNIVERSE: REBIRTH #1 και SUPERMAN: REBIRTH #1, έφτασε – επιτέλους – η ώρα να επανεκκινήσουν οι ongoing σειρές. Γενικά, είμαι πολύ αντίθετος με το renumbering των σειρών και, μπορεί η DC να μην έχει φτάσει στην κατάντια της Marvel σε αυτόν τον τομέα (που διαβάζεις WOLVERINE #7 και ψάχνεις μια ώρα να βρεις σε ποιο από τα καμιά δεκαριά volumes αναφέρεται), δεν παύει να μου κακοφαίνεται. Τουλάχιστον επανέφεραν την αρχική αρίθμηση στις ναυαρχίδες ACTION COMICS και DETECTIVE COMICS (μάλλον για να εκμεταλλευτούν το hype για τα #1000 τεύχη). Τέλος πάντων, αυτά φαντάζομαι πως είναι ψιλά γράμματα, για τους περισσότερους τουλάχιστον. Ας πάμε στο ζουμί.

Το πρώτο τεύχος του SUPERMAN είναι εισαγωγικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε συμβαίνουν αρκετά πράγματα. Αν και ξεκινάμε με τον Clark πάνω από τον τάφο του New 52 Superman, η υπόλοιπη ιστορία λαμβάνει χώρα στη φάρμα της οικογένειας Kent. Kent είπα; Γράψτε λάθος. Μετά το ψευδώνυμο White, η super οικογένεια υιοθετεί το όνομα Smith. Παρακολουθούμε τη ζωή στη φάρμα, τις δουλειές που χρειάζονται, την οικογένεια να μαζεύεται για δείπνο και διάφορα άλλα καθημερινά πράγματα, τα οποία, όμως, δεν παρουσιάζονται καθόλου μα καθόλου βαρετά. Ίσα-ίσα, μου θύμισε αρκετά post-Crisis Superman, όπου μεγάλο μέρος των comics είχε να κάνει με τη ζωή του Clark και όχι με τις περιπέτειες του Superman. Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στο μικρό Jonathan (άλλωστε ο τίτλος του πρώτου story arc είναι “Son of Superman”) και, κακά τα ψέματα, αυτό είναι που περιμέναμε να γίνει, αφού αυτό κάνει τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει από τις ιστορίες του Superman.

Οι Tomasi και Gleason μας είχαν δώσει ένα δυνατό run στο BATMAN AND ROBIN, όπου εξέταζαν τη σχέση του Bruce Wayne με τον Damian. Ήταν, λοιπόν, μια από τις καλύτερες επιλογές για να αναλάβουν έναν τίτλο που, προφανώς, θα εξετάσει τη σχέση του Clark με τον Jonathan και το πώς θα επηρεαστεί αυτή από την ανάπτυξη των δυνάμεων του δεύτερου. Πάντως, ο ρόλος του πατέρα ταιριάζει γάντι στον Clark και γενικά το όλο οικογενειακό κλίμα είναι απολύτως πιστευτό. Η χαρακτηριστικότερη σκηνή της ιστορίας είναι όταν μια γειτόνισσα, στην ηλικία του Jonathan, επισκέπτεται τη φάρμα των Kent και έχουμε τον αμήχανο μικρούλη και τους γονείς του να του πετάνε υπονοούμενα. Το ξέρω πως είναι κλισέ, αλλά είναι τόσο γλυκιά και αληθινή. Αυτόν τον Superman θέλουμε! Για το σχέδιο του Gleason δεν έχω να γράψω πολλά πράγματα, πέρα από το ότι είναι πολύ καλό και νομίζω ότι κατέχει πλέον μια σημαντική θέση ανάμεσα στους σχεδιαστές υπερηρωικών comics. Η ικανότητά του να σχεδιάζει με την ίδια ευκολία, τόσο σκηνές δράσης όσο και σκηνές από την καθημερινή ζωή, είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του τίτλου.

Καταλήγοντας, θα έλεγα ότι το SUPERMAN #1 είναι μια πολύ καλή αρχή, για έναν τίτλο που υπέφερε αρκετά στο μεγαλύτερο διάστημα της εποχής του New 52. Πολύ σημαντικό είναι και το γεγονός ότι είναι αρκετά προσιτό για τους νέους αναγνώστες ή για όσους είχαν αποστασιοποιηθεί από τους super τίτλους το τελευταίο διάστημα. Τα πράγματα δείχνουν πολύ καλά για τον Άνθρωπο από Ατσάλι!