Green Arrow #1

Μετά την επιτυχία του Green Arrow: Rebirth #1, οι fans ανυπομονούσαν για το πώς θα συνεχιζόταν η νέα περιπέτεια του Emerald Archer. Πρέπει, λοιπόν, να πω πως το δίδυμο Benjamin Percy και Otto Schmidt έδωσε ρέστα σε αυτό το τεύχος, επειδή όχι μόνο το Green Arrow #1 κρατά το σταθερό fanbase του χαρακτήρα, αλλά είναι φιλικό προς τον καινούργιο αναγνώστη και τον κάνει να ανυπομονεί για περισσότερα.

Το Green Arrow #1 αρχίζει από εκεί που τελείωσε το Green Arrow: Rebirth #1 με το ζευγάρι Green Arrow – Black Canary να συνεχίζουν να πολεμούν την μυστηριώδη οργάνωση των Underground Men.

Αρχικά, πρέπει να μιλήσω για το artwork του Otto Schmidt, επειδή είναι αψεγάδιαστο! Ο τρόπος που σχεδιάζει τους χαρακτήρες ταιριάζει απόλυτα με την προσωπικότητά τους. Όπως και στο προηγούμενο τεύχος, κάθε σκηνή δράσης είναι καθηλωτική και γεμάτη ενέργεια. Επίσης, ο Schmidt ξέρει πώς να χρησιμοποιεί τις γωνίες στα σκίτσα του. Για παράδειγμα, το χαρακτηριστικό μουσάκι του Oliver είναι σχεδιασμένο με τέτοιον τρόπο που δεν τον κάνει να φαίνεται αφύσικα γερασμένος. Αντίθετα, μοιάζει γεμάτος ζωντάνια και περιτριγυρίζεται από μία αύρα νιότης. Τα backgrounds είναι άλλος ένας τρόπος που ο Schmidt χρησιμοποιεί για να φτιάχνει ατμόσφαιρα, βάζοντας διαφορετικές αποχρώσεις ανάλογα με το μέρος που βρίσκονται, αλλά και το τι νιώθουν οι χαρακτήρες. Γενικά, το artwork είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του τεύχους και θα ήθελα να συνεχίσω να βλέπω τον Schmidt ως σχεδιαστή του Green Arrow.

Όσον αφορά στο σενάριο, αρκετά μεγάλο μέρος του τεύχους είναι αφιερωμένο στην κοινή πορεία του Green Arrow και της Black Canary, μετά το μεγάλο reunion τους στις σελίδες του Green Arrow: Rebirth #1. Ο Percy έχει χειριστεί την σχέση των δύο πρωταγωνιστών πολύ καλά, χαρίζοντάς μας και χαριτωμένες στιγμές του ζευγαριού, με fan service για τους παλιούς καλούς fans του Oliver Queen, αλλά και στιγμές που υπάρχει σύγκρουση μεταξύ τους. Για παράδειγμα, η Dinah του επισημαίνει πως οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί για να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος δεν έχουν πάντοτε τα επιθυμητά αποτελέσματα, καθώς τον βλέπουμε να δωροδοκεί αστυνομικούς, να πληρώνει εγκληματίες και να αφήνει την εταιρεία του να λειτουργεί αχαλίνωτη, χωρίς αυτός να δίνει σημασία. Γενικά, ο Percy δεν χρησιμοποιεί την φωνή της Black Canary μόνο για τις ηχητικές δυνάμεις της, αλλά και ως κάλεσμα στον Oliver για να επανεκτιμήσει την ζωή του.

Ο Green Arrow είναι ο Emerald Archer που ξέρουμε και αγαπάμε. Είναι ο κλασικός, αφελής, καλόκαρδος άνθρωπος που ήταν πάντα. Η σχέση του με την Black Canary, αλλά και με την αδερφή του, Emiko, είναι πολύ καλά θεμελιωμένες, δίνοντας στον Oliver περισσότερες ευκαιρίες για να αναπτυχθεί ως χαρακτήρας και περισσότερους τρόπους… για να πάνε τα πράγματα στραβά για αυτόν στην συνέχεια!

Η Black Canary είναι μία πολύ καλή προσθήκη στην σειρά και όχι μόνο για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Η σχέση της με τον Oliver Queen είναι βασισμένη σε μία δυνατή έλξη μεταξύ τους. Επίσης, ένα μικρό easteregg που παρατήρησα με έκανε να εκτιμήσω τον Percy λίγο παραπάνω, επειδή δείχνει ότι δε διαγράφει όσα έλαβαν χώρα σε προηγούμενα τεύχη, κάνοντας αναφορά στην περσινή σειρά της Black Canary και την καριέρα της ως τραγουδίστρια.

Η Emiko είναι ένας χαρακτήρας αποτελεσματικός στον ρόλο που παίζει στην ιστορία. Σε λίγα μόνο panels, θεμελιώνεται το πόσο κοντά είναι με τον αδερφό της και ανταλλάσσουν μερικές διασκεδαστικές ατάκες που λειτουργούν ως κωμικές στιγμές, ενώ φαίνεται και πιο ισχυρός ο δεσμός τους.

Οι κύριοι ανταγωνιστές είναι, όπως και στο Green Arrow: Rebirth #1, οι Underground People. Μία υπόγεια, εγκληματική οργάνωση που ασχολείται με το εμπόριο ανθρώπων. Στο Green Arrow: Rebirth δε με εντυπωσίασαν ως εχθροί, επειδή η ιδέα έχει υλοποιηθεί αρκετές φορές και, μάλιστα, σχετικά πρόσφατα πάλι από την DC (βλέπε “Court of Owls” στο BATMAN). Η άποψή μου για τους Underground People ήταν η ίδια, μέχρι που έφτασα στις τελευταίες σελίδες. Τώρα, μπορώ με σιγουριά να πω πως θέλω πολύ να δω τι θα κάνουν οι δημιουργοί με τους Underground People και προς τα πού θα πάει η ιστορία, ειδικά μετά το απροσδόκητο τέλος του τεύχους. Περιέργως, αυτό που περίμενα πως θα μου άρεσε λιγότερο στο comic τελικά είναι αυτό που με κάνει να διψάω για περισσότερα.

Εκτός από όλα τα καλά που έχει το τεύχος, έχει και μερικά αρνητικά που αξίζει να σημειωθούν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι στους διαλόγους. Μερικές φορές, ο Percy χρησιμοποιεί ατάκες που είναι σαν να βγήκαν από τα πρώτα comic του Superman. Ατάκες όπως “νομίζουν πως μπορούν να ξεφύγουν από τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να κρυφτείς από τον Green Arrow και την Black Canary” είναι τουλάχιστον κακόγουστες. Άλλο ένα ψεγάδι είναι ο χειρισμός κάποιων σκηνών. Ο τρόπος που στήνεται η σκηνή και ο διάλογος είναι αρκετά cliche και προβλέψιμος σε κάποια σημεία. Είναι μία συγκεκριμένη στιγμή (δεν την αναφέρω, γιατί θέλω να σας την χαλάσω), η οποία, από τις πρώτες τρεις φράσεις καταλαβαίνει ο αναγνώστης προς τα πού κατευθύνεται η υπόθεση. Τα λάθη δεν είναι πολλά και ούτε ιδιαίτερα αξιοπρόσεχτα, αλλά είναι καλό να σημειωθούν.

Το Green Arrow #1 παίρνει τις βασικές ιδέες του Green Arrow: Rebirth #1 και τις χρησιμοποιεί ως θεμέλιο για ένα δυνατό πρώτο τεύχος. Αυτό ήλπιζα να δω σε μία τέτοια σειρά και ανυπομονώ για όσα θα έρθουν. Οι παλιοί θα το λατρέψουν και οι καινούργιοι το ίδιο. Eίναι ένα καλογραμμένο και καλοσχεδιασμένο τεύχος που αξίζει την προσοχή σας.