La Tortue Rouge

Πριν μπω στο σινεμά για να δω το LA TORTUE ROUGE, δεν ήξερα τι να περιμένω. Γνώριζα, βέβαια, πως επρόκειτο για τη νέα παραγωγή του studio Ghibli, που κέρδισε το Un Certain Regard Special Prize, στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά πέρα από αυτό, δεν είχα διαβάσει ούτε κριτικές ούτε περίληψη. Όταν βγήκα από την αίθουσα, όμως, ήμουν πλέον άλλος άνθρωπος.

Όχι, εντάξει, αστειεύομαι. Στην πραγματικότητα, δεν κατάλαβα ιδιαίτερα την ταινία. Αλλά θα σας μιλήσω γι’ αυτήν έτσι κι αλλιώς, γιατί είναι ενδιαφέρουσα.

Το LA TORTUE ROUGE είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Michaël Dudok de Wit, σκηνοθέτη δύο υπέροχων μικρού μήκους animation, του THE MONK AND THE FISH και του FATHER AND DAUGHTER. Αν δεν τα έχετε δει, πηγαίνετε να τα βρείτε στο YouTube και σας δίνω ραντεβού σε ένα τέταρτο, για τη συνέχεια του  review.

Επιστρέψατε; Ωραία.

Το LA TORTUE ROUGE είναι μια ταινία 80 λεπτών, χωρίς διαλόγους, που διηγείται τη ζωή ενός νεαρού άντρα, ο οποίος καταλήγει ναυαγός σε ένα έρημο νησί. Προσπαθώντας να φύγει από εκεί, τον εμποδίζει μια μεγάλη κόκκινη χελώνα, η οποία αργότερα μεταμορφώνεται σε γυναίκα, και, μαζί, μένουν στο νησι, μεγαλώνοντας το παιδί τους και φτιάχνοντας μια νέα ζωή.

Η ταινία έχει πολλές αλληγορίες που δεν κατανόησα, όσο κι αν σκέφτηκα, όσο κι αν συζήτησα με τους φίλους που την είδαν μαζί μου. Το κακό είναι ότι ενώ αυτό μου έχει συμβεί κι άλλες φορές, με διαφορετικές ταινίες, το LA TORTUE ROUGE δεν είναι μια ταινία που έχω όρεξη να ξαναδώ για να διαβάσω πίσω από τις γραμμές (υποπτεύομαι ότι η παραπάνω μεταφορά δεν λειτουργεί όταν μιλάμε για ταινία, αλλά μου αρέσει). Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μία αλληγορία πάνω στη ζωή, στην αντίθεση του εφήμερου και του αιώνιου, αλλά 80 λεπτά είναι πολλά για να κάνει κανείς ποίηση με μόλις τρεις πρωταγωνιστές, κανένα διάλογο, και σχεδόν καθόλου action. Πιστεύω πως στην ταινία απουσιάζει κάτι έντονο, που θα συνεπάρει το θεατή. Προσωπικά, μου έλειψε λίγη συγκίνηση.

Έχοντας γράψει όλα τα παραπάνω, θα ήθελα να εξηγήσω πως δεν βρήκα την ταινία βαρετή. Για δύο λόγους, κυρίως…

Κατ’ αρχάς, τα visuals είναι πανέμορφα. Τα ντεκόρ είναι, κατά κάποιον τρόπο, “χορταστικά”, και κάθε πλάνο είναι μια ανάσα για το θεατή, ενώ το character design είναι απλό, αρκετά ρεαλιστικό, στο στιλ της ligne claire. Ντεκόρ και πρωταγωνιστές δένουν υπέροχα και το animation είναι άψογο. Κατά βάση, η ταινία είναι σε 2D animation, εκτός από τις χελώνες που είναι σε 3D, αλλά ταιριάζουν στο υπόλοιπο χωρίς κάποιο πρόβλημα.

Δεύτερον, η μουσική είναι υπέροχη. Πιστεύω πως, χωρίς αυτήν, το LA TORTUE ROUGE θα ήταν πολύ πιο φτωχό. Μα χάρη στο έργο του Laurent Perez Del Mar , το σύνολο αποκτάει περισσότερο τη μορφή ενός θεάματος, παρά μιας ταινίας. Οπότε, μην κάνετε το λάθος να δείτε την ταινία σπίτι σας, φίλοι μου. Αν τη δείτε, δείτε τη σωστά, στη μεγάλη οθόνη.

Θα έλεγα πως το LA TORTUE ROUGE είναι ένα ποίημα, γραμμένο με απλές λέξεις, του οποίο το νόημα είναι, παρ’ όλα αυτά, χαμένο. Βγαίνοντας από την αίθουσα, είχα την αίσθηση ότι είδα κάτι σημαντικό, που όμως μου διέφυγε. Δεν είναι μια ταινία που με κέρδισε, αλλά είναι ένα έργο πολύ όμορφο, και αξίζει να το δείτε γι αυτό και μόνο. Δεν είναι και λίγο, άλλωστε.