Batman: The Killing Joke

Είμαι εξαιρετικά διχασμένος την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. Ως μεγάλος φαν του KILLING JOKE και του Alan Moore, αντιμετώπισα με μεγάλο σκεπτικισμό την ανακοίνωση της μεταφοράς του διάσημου comic στη μικρομεγάλη οθόνη. (Λέω “μικρομεγάλη” διότι το KILLING JOKE κατάφερε και “κέρδισε” και περιορισμένες ημέρες προβολών σε κινηματογράφους, στις Η.Π.Α. και σε άλλες χώρες). Τα βασικά ερωτήματα που αποτέλεσαν την κύρια πηγή του προβληματισμού μου, ήταν πώς θα καταφέρει να μεταφερθεί ένα έργο περιορισμένων σελίδων, σε μια ταινία 75 λεπτών, αλλά και πως θα αποδοθεί πιστά η ψυχεδελική ατμόσφαιρά του, που σίγουρα δεν ήταν για παιδιά. Όσον αφορά τον δεύτερο προβληματισμό, η DC έσπευσε να ανακοινώσει σχετικά νωρίς πως η ταινία θα είναι ακατάλληλη για ανηλίκους.

Η πλοκή είναι πάνω κάτω γνωστή και δεν θα σταθώ εκεί. Η ιστορία προσφέρει ένα background του Joker, ενώ ο ψυχοπαθής κλόουν επιχειρεί να προκαλέσει μεγάλο πόνο στην οικογένεια Gordon. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Η “ακαταλληλότητα” της ταινίας, σε συνδυασμό με το ότι ο Mark Hamill και ο Kevin Conroy επιστρέφουν ως Joker και Batman, αντίστοιχα, σίγουρα δίνουν από μόνα τους ένα υπεραρκετό κίνητρο για να της ρίξει κάποιος μια ματιά. Στους συντελεστές, έρχονται να προστεθούν και άλλα δύο σημαντικά ονόματα – του σχεδιαστή/animator Bruce Timm (BATMAN: THE ANIMATED SERIES, JUSTICE LEAGUE: GODS AND MONSTER) και του συγγραφέα Brian Azzarello. Όλα οδηγούσαν στο συμπέρασμα πως η παραγωγή θα είναι αρκετά προσεγμένη και σίγουρα περιμέναμε κάτι ανάλογο από την ταινία. Καταφέρνει, λοιπόν, το THE KILLING JOKE να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που έχτισε;

Και ναι και όχι. Όπως προανέφερα, ο όγκος του graphic novel είναι εξαιρετικά μικρός (μόλις 46 σελίδες) και οι παραγωγοί επέλεξαν να γεμίσουν τα κενά με δικές τους πρωτότυπες ιδέες. Το πρώτο εικοσάλεπτο, λοιπόν, μας δείχνει σκηνές τελείως άσχετες με το graphic novel. Και είναι τόσο άσχετες, που κάποια στιγμή ήθελα να σιγουρευτώ πως όντως βλέπω το THE KILLING JOKE. Χωρίς να αποκαλύψω τίποτα, να αναφέρω απλά πως έχουμε ένα χτίσιμο της σχέσης μεταξύ Batman και Batgirl, το οποίο δείχνει πως υπάρχει ερωτισμός μεταξύ τους. Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί τη σχέση των δύο ηρώων από αυτή τη σκοπιά και ομολογώ πως με ξένισε λιγάκι. Προφανώς, οι συντελεστές επιθυμούσαν να δείξουν τον “δεσμό” μεταξύ αυτών των δύο, καθώς και τον αντίκτυπο που θα έχει στα υπόλοιπα 3/4 της ταινίας. Αν εξαιρέσω αυτό το 20λέπτο, όλη η υπόλοιπη ταινία είναι ακριβώς όπως το graphic novel, ενώ υπάρχουν κάποιες σκηνές που συμπληρώνουν ορισμένα “κενά” του comic. Τα εισαγωγικά έχουν να κάνουν με το ότι ακόμη και αν δεν υπήρχαν οι σκηνές αυτές, δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Αλλά είπαμε, έπρεπε κάπως η ταινία να φτάσει το 75λεπτο.

Όσον αφορά στο animation, εδώ υπάρχει πρόβλημα. Από τη πρώτη στιγμή, μου φάνηκε κάπως περίεργο, αλλά ήθελα να πιστεύω πως δεν βλέπαμε την τελική εκδοχή του. Η ταινίες της DC είναι, κατά τη γνώμη μου, ποιοτικές σε αυτόν τον τομέα, με αποτέλεσμα κάποιες φορές το animation να σώζει comics με απαίσιο artwork (*γκουχ*THE DARK KNIGHT RETURNS*γκουχ*). Eδώ, όμως, μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Θέλοντας να κάνουν το animation να μοιάζει με το εξαιρετικό σχέδιο του Brian Bolland, πέτυχαν ένα μέτριο αποτέλεσμα, που φέρνει περισσότερο σε κακέκτυπό του. Βέβαια, αυτό κατ’ εμέ οφείλεται στις υπερβολικές σκιάσεις που χρησιμοποιεί ο Bolland, οι οποίες θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μεταφερθούν στην ταινία. Με λίγα λόγια, το animation δεν ανταποκρίνεται στις υψηλότατες προσδοκίες και περισσότερο αφαιρεί, παρά προσθέτει στην ταινία. Στέκομαι πολύ στη σύγκριση με το comic, διότι όλο το hype χτίστηκε γύρω από αυτό. Ακόμη και στο εξώφυλλο του Blu-Ray βλέπουμε την κλασική εικόνα του Joker, με τη φωτογραφική μηχανή, που είναι copy/paste από το εξώφυλλο του graphic novel.

Για το voice acting νομίζω είναι περιττό να γράψω. Τόσο ο Mark Hamill, όσο και ο Kevin Conroy, αποδεικνύουν, για άλλη μία φορά, το λόγο που είναι οι φωνές που ακούω στο κεφάλι μου όταν διαβάζω comic με τον Joker και τον Batman. Εξαιρετικότατοι, απολαυστικότατοι και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως ο Hamill ήταν εξίσου απίστευτος στο voice acting του pre-Joker χαρακτήρα. Η ατμόσφαιρα αρκετά σκοτεινή, ενώ η βία αλλά και οι σεξουαλικές σκηνές, αρκετά ξένες προς το δυτικοευρωπαϊκό animation, αποτυπώθηκαν άψογα.

Συνοπτικά, το KILLING JOKE είναι μια καλή παραγωγή και μια αξιοπρεπής ταινία που πρέπει να την δεις. Απογοητεύει λίγο στο σενάριο μιας και για μένα όλες οι πρόσθετες σκηνές που χρησιμοποιήθηκαν δεν δούλεψαν καλά, και στο animation. Η πλοκή όμως σε κρατάει, το voice acting σε στέλνει στον ουρανό. Μια μέτρια προς καλή ταινία που σίγουρα αξίζει να της ρίξετε μια ματιά.