Batgirl And The Birds Of Prey: Rebirth #1

Τα τελευταία χρόνια, καθώς το γυναικείο αναγνωστικό κοινό comics αυξάνεται συνεχώς, οι τίτλοι με θηλυκές πρωταγωνίστριες δεν αποτελούν πια political correctness, αλλά φυσική απόκριση στις ανάγκες των καταναλωτών. Σε ένα τέτοιο κλίμα, φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην ξανανθίσει η ίσως πιο διάσημη all-female superhero team των mainstream comics.

Μετά από μια αποτυχημένη κυκλοφορία του BIRDS OF PREY υπό τη σημαία του New 52, οι άγνωστες μέχρι πρότινος για εμένα (και τους περισσότερους fans της 9ης τέχνης, φαντάζομαι) αδερφές Benson, αναλαμβάνουν να επανεισάγουν την υπερόμαδα με μια back to basics προσέγγιση. Μια επιστροφή στις ρίζες της ομάδας, όταν ακόμα τις Birds Of prey αποτελούσαν το δίδυμο Barbara Gordon και Dinah Lance και όχι ένα συνονθύλευμα τυχαίων c και d-list γυναικείων χαρακτήρων, όπως στα runs που διαδέχτηκαν αυτό της Gail Simone.

Στο επίκεντρο του τεύχους, τίθεται η σχέση των δύο φίλων-ηρωίδων, καθώς ένας νέος εχθρός, που χρησιμοποιεί το παλιό ψευδώνυμο της Batgirl, Oracle, και ο οποίος διαθέτει πρόσβαση σε όλη τη βάση δεδομένων, εμφανίζεται στο προσκήνιο. Οι Birds Of Prey, λοιπόν, ενώνουν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να τον εντοπίσουν μέσω των διάφορων minions του, που μπορεί να παρέχουν τυχόν πληροφορίες για την ταυτότητα του, αλλά το κυνήγι αυτό σύντομα τις φέρνει αντιμέτωπες με την Huntress (του κανονικού Universe). Μια συνάντηση που μπορεί να μην είναι τόσο τυχαία όσο νομίζουν.

Ο τίτλος,  όμως, δεν λέγεται BIRDS OF PREY, αλλά BATGIRL AND THE BIRDS OF PREY, μια κίνηση με καθαρά εμπορική σκοπιμότητα, καθώς όποιος τίτλος της DC έχει το πρόθεμα BAT- στο εξώφυλλο του, αποκτά αυτόματα μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Όμως, και στην πλοκή, η παρουσία της Batgirl υποσκιάζει την παρουσία των άλλων δύο, τουλάχιστον σε αυτό το REBIRTH issue.

Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πρωταγωνιστριών δεν είναι ιδιαίτερα δυνατές και πλησιάζουν τα όρια του κλισέ, όπως στη σκηνή όπου το δίδυμο συναντά την Huntress, μια συνάντηση που ακολουθείται από την all-time classic σύγκρουση μεταξύ υπερηρωών. Παράλληλα, παρότι το μυστήριο της νέας Oracle κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, η απουσία της Barbara Gordon, ως Oracle, είναι εμφανής στον τίτλο. Στα πρώτα τους βήματα, οι Birds Of Prey ήταν ένα δίδυμο αρμονικά δεμένο, με την Oracle να αποτελεί τον εγκέφαλο και την Canary το άτομο που εκτελεί τα σχέδια. Εδώ, αυτή η δυναμική φαίνεται να λείπει, υποδυναμώνοντας έτσι τη νοσταλγική διάθεση του τίτλου.

Η αχίλλειος πτέρνα του τεύχους είναι το σχέδιο της Claire Roe. Αν και ο συνδυασμός ψυχρών χρωμάτων και σκιών, και μια σχετική dark ατμόσφαιρα που υφαίνεται ανάμεσα στα panel, συνδράμουν στην κατάλληλη απεικόνιση του ύφους που διακατείχε τις Birds Of Prey στην πρώτη ongoing σειρά τους, από την άλλη, ο κακός σχεδιασμός στις εκφράσεις των προσώπων και η δυσαναλογία στα μέρη του σώματος, από σελίδα σε σελίδα, κάνουν το οπτικό αποτέλεσμα απωθητικό, τουλάχιστον για τις δικές μου προτιμήσεις. Με μια εξαίρεση, όμως, καθώς η εισαγωγή της Helena Bertinelli ως Huntress, για πρώτη φορά μετά το New 52, ήταν η πιο δυνατή και συναισθηματική σκηνή αυτού του τεύχους.

Από την ημέρα ανακοίνωσης της κυκλοφορίας του τίτλου, είχα χαμηλές προσδοκίες σχετικά με την ποιότητα της σειράς, κυρίως λόγω του σχετικά άγνωστου creative team, στο οποίο ανέθεσε τα ηνία η DC. Παρ’ όλο που και οι τρείς τίτλοι (GRAYSON, BATGIRL, BLACK CANARY) που προηγήθηκαν και στους οποίους πρωταγωνιστούσαν τα μέλη της ομάδας, ήταν κριτικά επιτυχημένοι, η εκδοτική δεν φαίνεται να στηρίζει αντίστοιχα τον τίτλο που τους διαδέχτηκε. Παρά την χαρά που μπορεί να επέφερε στους διάφορους fans των χαρακτήρων, σίγουρα, για όλους τους υπόλοιπους, ο τίτλος δεν βρίσκεται στη λίστα με τα δυνατά τεύχη του DC REBIRTH.