X-Men: Worst X-Man Ever #5

Οι ιστορίες από “Eναλλακτικά Σύμπαντα”, στον κόσμο των mainstream comics, έχουν ένα ισχυρό πλεονέκτημα, σε σχέση με τα “επίσημα” storylines των χαρακτήρων. Την ελευθερία έκφρασης. Στο canon Σύμπαν, ο συγγραφέας θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός με το τι βάζει να λέει και να κάνει ένας χαρακτήρας, ειδικά αν αυτός είναι δημοφιλής και “φέρνει το χρήμα” στην εταιρία. Για το ενδεχόμενο, δε, θανάτου δεν το συζητώ. Ολόκληρο έπος, με βέβαιη την ανάστασή του.

Έτσι, ιστορίες όπως το WORST X-MAN EVER, των Max Bemis και Michael Walsh, μάς δίνουν τη δυνατότητα να απολαύσουμε καταστάσεις που… (pun alert!) εναλλακτικά δεν θα μπορούσαμε. Εδώ παρακολουθήσαμε την ιστορία του Bailey Hoskins, ενός εφήβου που δεν ήταν τίποτα ξεχωριστό, μέχρι που ανακάλυψε ότι είχε υπερφυσικές δυνάμεις. Βέβαια, η δύναμή του ήταν να εκραγεί, άπαξ, και μετά να πεθάνει. Ναι, Nitro είναι μόνο ένας…

Στο τελευταίο τεύχος της σειράς, βλέπουμε, μετά από χρόνια, έναν ενήλικα X-Ceptional (αυτό ήταν το code name που είχε επιλέξει για τον εαυτό του – τόση ήταν η ανάγκη του να ξεχωρίσει), στον δυστοπικό κόσμο που έχει δημιουργηθεί μετά τη δολοφονία του Professor X. Ακριβώς, δολοφονία. Από έναν μαθητευόμενο X-Man τρίτης κατηγορίας. Δολοφονία που του άνοιξε το δρόμο να γίνει ο κυρίαρχος του πλανήτη. Ζήτω η ελευθερία έκφρασης!

Μπορεί η κατάληξη της ιστορίας να ήταν αναμενόμενη από το πρώτο τεύχος και αναντίρρητα κλισέ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, καθώς δεν είναι η ουσία του παρόντος comic. Η οπτική ενός μη ξεχωριστού ανάμεσα στους ξεχωριστούς, είναι που του δίνει τη διαφορετική άποψη. Η ιστορία του Bailey δεν είναι τίποτε άλλο από μια σάτιρα και ενδοσκόπηση, αν θέλετε, των υπερηρωικών comics, πράγμα που φαίνεται και από την πληθώρα των “meta” αναφορών της. Πιο ξεκάθαρη όλων, η Miranda, στο πρόσωπο της οποίας ενσαρκώθηκε ο κάθε συγγραφέας που έχει περάσει από τη Marvel. Ειναι μια αθάνατη μεταλλαγμένη, που μπορεί να αλλάζει την πραγματικότητα, και οι X-Men τη “συγκρατούσαν” για να μην κάνει όλη τη δουλειά μόνη της! Να σημειώσω ότι είναι αφροαμερικανή και γεματούλα, σε αντίθεση με κάθε υπερηρωικό μοντέλο που κυκλοφορεί στα comics;

Το σχέδιο δεν είναι κάτι σπουδαίο. Υποθέτω ότι με απώθησε ο συνδυασμός των απαλών χρωμάτων της Ruth Redmond, με τα έντονα μελάνια του Michael Walsh. Το ξεκάθαρα καρτουνίστικο ύφος του, όμως, δίνει ακριβώς τον τόνο που χρειάζεται μια ιστορία που θέλει να σατιρίσει.

Κάνοντας μια συνολική εκτίμηση, με αφορμή το τελευταίο αυτό τεύχος, θα έλεγα ότι το WORST X-MAN EVER είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον, αυτοαναφορικό (για το χώρο των comics), αλληγορικό ανάγνωσμα. Να σκεφτείτε, ο “κακός” της ιστορίας, που καταστρέφει αυτό το comicverse, είναι κάποιος που μετατρέπει τα πάντα σε χρυσάφι. Σε πλούτο…