Dreaming Eagles

Το 2008, υποστηριχτές του πρώτου έγχρωμου, υποψηφίου τότε, προέδρου των Η.Π.Α., διακινούσαν το προωθητικό σύνθημα “Rosa sat so Martin could march. Martin marched so Obama could run. Obama run so our children could fly”. O Ομπάμα τελικά κέρδισε εκείνες τις εκλογές (καθώς και τις επόμενες), αλλά απ’ ότι φαίνεται, τα παιδιά των αφροαμερικάνων θα αργήσουν ακόμα να πετάξουν. Ο Garth Ennis όμως έχει άλλη γνώμη. Οι DREAMING EAGLES άνοιξαν φτερά στις σελίδες του ομώνυμου comic της Aftershock, η οποία δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τις σειρές-διαμάντια της.

Το προσφάτως ολοκληρωμένο DREAMING EAGLES είναι ένα εξάτευχο mini series, που υπογράφουν ο Garth Ennis στο σενάριο και ο Simon Coleby στο σχέδιο. Ένα comic βασισμένο στην ίδια την Ιστορία και είναι από αυτά τα αναγνώσματα που οι δημιουργοί τους σε κάνουν μάρτυρα της διαδικασίας διαμόρφωσης της σύγχρονης πραγματικότητας και ταυτόχρονα πετυχαίνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον και τη συνείδησή σου, παίζοντας με την ειρωνεία της ίδιας της ιστορικής εξέλιξης.

Ας μιλήσουμε, όμως, και για το comic! Η ιστορία αφηγείται την αφήγηση μιας ιστορίας! Βρισκόμαστε στις ΗΠΑ των ’60s. O Martin Luther King καλεί τους αφροαμερικανούς στον αγώνα για την κατοχύρωση δικαιωμάτων. Ο νεαρός γιος μας έγχρωμης οικογένειας είναι ένθερμος και ενθουσιώδης οπαδός του dr. King. O πατέρας του, βετεράνος πιλότος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ανησυχώντας για τους κινδύνους που ενδεχομένως ο γιός διατρέχει, αποφασίζει, για πρώτη φορά, να του διηγηθεί την πλήρη ιστορία της θητείας του, ως ένας από τους πρώτους μαύρους πιλότους των ΗΠΑ.

Τα κίνητρα των ονειροπόλων μαύρων αετών, ότι μετά το τέλος του πολέμου όλα θα είναι διαφορετικά, η απογοήτευση της συνέχειας, η αποδοχή της ήττας, αλλά και η ελπίδα για το μέλλον, αποτυπώνονται μέσα από μια πολεμική ιστορία, της οποία το τέλος φέρνει πατέρα και γιο πιο κοντά. Η αφηγηματική τεχνική και στα έξι τεύχη, κατάφερε να διατηρήσει την ισορροπία μεταξύ του κεντρικού θέματος, δηλαδή των δικαιωμάτων της μαύρης κοινότητας στις ΗΠΑ από τη σύσταση του κράτους και μετά, του πανάρχαιου λογοτεχνικού μοτίβου της αντιπαράθεσης πατέρα-γιού, την αναφορά στις έννοιες της συντροφικότητας και του αγώνα, καθώς και της εντυπωσιακής μεταφοράς της πολεμικής δράσης.

Το artwork του Coleby είναι εξαιρετικό. Ειδικά οι σκηνές των αερομαχιών δεν παίζονται και ευτυχώς είναι αρκετές! Σπουδαία δουλειά και στις σκηνές χωρίς δράση, όπου η λιτή εικαστική απόδοση είναι φορτισμένη συναισθηματικά και δημιουργεί μια ομαλή οπτική ροή. Συγχωρούμε κάποιες ελάχιστες προχειρότητες, γιατί είμαστε καλοί και όχι τίποτα κομπλεξικοί σπασίκλες σαν εκείνους στο σχολείο, για να μην πω ονόματα και κλείσω σπίτια. Αξίζει να σημειώσω ότι τα εξώφυλλα έχει φιλοτεχνήσει ο Francesco Francavilla και έχει κάνει σπουδαία δουλειά, μιμούμενος το ύφος των αμερικανικών προπαγανδιστικών αφισών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το comic, εν γένει, αφήνει καλές εντυπώσεις και για το λόγο αυτό ήταν ψηλά στις προτιμήσεις και στη βαθμολογία του κοινού. Η έκδοσή του, βέβαια, ενδεχομένως όχι τυχαία, συνέπεσε με μια τεταμένη και άσχημη περίοδο για την μαύρη αμερικανική κοινότητα, η οποία αντιμετωπίζει μια ακραία μορφή διάκρισης, την ένοπλη κρατική βία, με κίνδυνο να οδηγηθούμε σε ακόμη πιο ακραίες καταστάσεις.

Και, για να επανέλθουμε στην αρχή του κειμένου, μπορεί όταν, τη δεκαετία του ’50, η Rosa Parks κάθισε στις θέσεις που προορίζονταν για λευκούς, να αμφισβήτησε στην πράξη την πολιτική των διακρίσεων, μπορεί ο Martin Luther King να διαδήλωσε πολλάκις για την κατάργησή της στην πράξη, και εν τέλει ο Ομπάμα να έτρεξε δις νικηφόρα την κούρσα της προεδρίας, όμως έπρεπε να έρθει ένας λευκός, ο Garth Ennis, την περίοδο του κινήματος “Black Lives Matter”, για να φορέσει φτερά στα παιδιά της μαύρης αμερικής και να θυμίσει τα λόγια του, προσφάτως θανόντος, Muhammad Ali, “The man who has no imagination has no wings”.