The Dark And Bloody #6

The Dark And Bloody #6

Στα τελευταία πέντε τεύχη, ο Iris Gentry αναγκάστηκε να κάνει, και να θυμηθεί πως είχε κάνει, κάποια πραγματικά απαίσια πράγματα. Και όλα για χάρη της οικογένειάς του, ή τουλάχιστον με αφορμή αυτήν. Το THE DARK AND BLOODY φτάνει στην κατάληξή του, στο έκτο τεύχος, το ίδιο “bloody” και ακόμη πιο “dark” απ’ ότι περιμέναμε. Και πάλι, όμως, αφήνει την αίσθηση πως είναι και το καλύτερο τέλος που θα μπορούσε κανείς να ελπίζει για τον κεντρικό χαρακτήρα.

Το σενάριο του Aldridge έχει μία πολύ φυσική και ρεαλιστική χροιά, και το όλο θέμα του PTSD και των τύψεων του πρώην στρατιώτη, φαίνεται να ανταποκρίνεται σε μια πραγματικότητα (τουλάχιστον σε εμένα, που δεν μπορώ να έχω προσωπική άποψη επ’ αυτού), που απασχολεί πολύ κόσμο στις Η.Π.Α., και όχι μόνο εκεί. Το artwork είναι, και σε αυτό το τεύχος, πολύ δυνατό, με εξαιρετικό character design (ειδικά του τέρατος) και πολύ ατμοσφαιρικό. Εισάγει τον αναγνώστη σε αυτόν τον κόσμο παρακμής και απόγνωσης, με πολύ φυσικό και ατμοσφαιρικό τρόπο.

All in all, μια ιδανική κατάληξη, σε μία από τις καλές προσπάθειες, του τελευταίου καιρού, εκ μέρους της Vertigo.