Batgirl #1

Τους τελευταίους μήνες, η DC μας βομβαρδίζει με πρώτα τεύχη καινούριων σειρών, με νέες περιπέτειες παλιών και αγαπημένων ηρώων. Είδαμε τι απασχολεί τους μεγάλους υπερήρωες και τώρα ήρθε η ώρα των sidekicks. Αν και βοηθός του Batman, η Batgirl είναι αρκετά αυτόνομη και με τον καιρό έγινε μία από τις αγαπημένες μου υπερηρωίδες. Συνεπώς, φυσικό είναι να ανυπομονώ για την δική της σειρά. Λυπάμαι πολύ, λοιπόν, που πρέπει να πω ότι απογοητεύτηκα.

Αρχίζοντας από το artwork, ο τρόπος που είναι σχεδιασμένοι οι χαρακτήρες είναι ωραίος, οι εκφράσεις τους διακρίνονται εύκολα και οι στάσεις των σωμάτων φαίνονται φυσικές. Δυστυχώς, όμως, όπου υπάρχει δράση,  παρ’ ότι οι φιγούρες είναι καλοσχεδιασμένες, δεν υπάρχει η αίσθηση της κίνησης. Ο αναγνώστης βλέπει την δράση αλλά δεν την ζει.

Ένα άλλο θέμα που έχω με το artwork είναι τα τοπία και τα backgrounds. Όταν ο σκιτσογράφος κάνει τον κόπο να σχεδιάσει το μέρος στο οποίο βρίσκονται οι χαρακτήρες, το panel είναι όμορφο και καλοστημένο. Αλλά υπάρχουν και ορισμένα panels, που, για κάποιο λόγο, είτε δεν έχουν background και απο πίσω είναι απλά κενά, είτε έχουν ένα παράξενο μοτίβο με κύκλους. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν το όραμα των δημιουργών, ή αν βαριόταν ο σκιτσογράφος να σχεδιάσει τα τοπία στα μικρότερα καρέ, αλλά σίγουρα δεν φαινόταν ωραίο. Μερικές στιγμές, μοιάζει με αφίσα συναυλίας ενός αγνώστου punk-rock συγκροτήματος. Στο σύνολό του, το artwork δεν είναι κακό, αλλά ούτε και τέλειο. Κάνει την δουλειά του, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να είναι καλύτερο.

Όσον αφορά στο σενάριο, τα προβλήματα είναι αρκετά. Πρώτα απ’ όλα, η Barbara τυχαίνει να συναντηθεί με έναν παιδικό της φίλο, τον Kai, στο ίδιο ξενοδοχείο, στην ίδια περιοχή. Αυτή η σύμπτωση παραείναι μεγάλη για να είναι πιστευτή. Το ότι ο Kai αναφέρει πως αυτή είναι “η σύμπτωση του αιώνα” δεν αλλάζει το γεγονός ότι η σκηνή είναι αποτέλεσμα τεμπέλικου γραψίματος.

Επίσης, το τεύχος φαίνεται να έχει εμπνευστεί από τα manga και δεν το λέω αυτό επειδή η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία, αλλά για την κυρίως άδεια δράση, για τις λίγες και υπερβολικές εκφράσεις, για μερικούς χαρακτήρες που είναι over the top και για την εξήγηση κάθε σκηνής δράσης που μόλις είδαμε. Ειδικά το τελευταίο είναι ανυπόφορο! Κάθε φορά που γίνεται μάχη, διακόπτεται για να ακούσουμε τις σκέψεις της Batgirl περί του συμβάντος που μόλις είδαμε. Νόμιζα πως μόνο σε manga θα το έβλεπα αυτό, αλλά η Larson με διέψευσε. Ένας από τους over the top χαρακτήρες που προανέφερα και ήταν ιδιαίτερα εκνευριστικός ήταν ο γιός της θρυλικής παλιάς vigilante, Fruit Bat, ο οποίος υποθέτω ήταν εκνευριστικός επίτηδες, αλλά για λίγο ξέχασα πως διάβαζα Batgirl και νόμιζα πως διάβαζα Naruto!

Η Barbara είναι μακράν το καλύτερο μέρος του τεύχους. Είναι έξυπνη, αστεία και μπορείς να ταυτιστείς εύκολα μαζί της. Παρά τα όσα σκαμπανεβάσματα του τεύχους, οι δημιουργοί πέτυχαν διάνα στον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας. Χαίρομαι που κράτησαν αυτήν την εκδοχή της στολής της, καθώς πιστεύω πως της ταιριάζει περισσότερο και διαφοροποιείται από αυτήν του Batman, δείχνοντας έτσι πως είναι ανεξάρτητη και δεν είναι πια sidekick, αλλά υπερηρωίδα.

Ο παιδικός φίλος της Barbara, ο Kai, είναι απλά ένα καλοσυνάτο, αφελές και καλόκαρδο plot device. Είναι εκεί καθαρά για να τον υποπτευθεί η Batgirl, επειδή μάλλον κάτι κρύβει (no shit, Sherlock). Ελπίζω στη συνέχεια να εξελιχθεί ο χαρακτήρας του, γιατί προς το παρόν δεν έχει.

Το υπόλοιπο supporting cast κάνει επίσης την δουλειά του περισσότερο ως plot devices και όχι τόσο ως χαρακτήρες. Η υπερβολή ξεχειλίζει από το panel όπου εμφανίζονται οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, καθώς έχουμε μία εκατοντάχρονη vigilante που έχει τρελές ικανότητες, όπως το να προβλέπει το πού θα χτυπήσει το λεπίδι του εχθρού, τον γιό της vigilante, με τα κρύα αστεία του, που είναι μακράν ο πιό εκνευριστικός χαρακτήρας στο τεύχος, και μία εχθρό που είναι ντυμένη σαν στερεοτυπική Ιαπωνέζα μαθήτρια και είναι ντυμένη κλόουν. Όλα αυτά μέσα σε ένα comic που ονομάζεται BATGIRL, σε περίπτωση που ξεχάσατε.

Συνοψίζοντας, περίμενα πολλά περισσότερα από αυτό το πρώτο τεύχος. Δεν ήταν απαίσιο, αλλά σίγουρα δεν ήταν καλό και είναι κρίμα επειδή η Batgirl αξίζει περισσότερα. Βέβαια, είναι μόνο η αρχή, οπότε πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Αν είστε μεγάλοι fans της Barbara Gordon, ρίξτε του μια ματιά, αλλά η αλήθεια είναι πως και να μην το κάνετε, δεν χάνετε κάτι…