Titans #1

Πριν αρχίσω να μιλάω για το TITANS #1, πρέπει να αναφέρω ότι το TEEN TITANS ήταν, για μένα, ένας από τους χειρότερους τίτλους του New 52 και ένα πολύ καλό παράδειγμα για το τι πήγε στραβά στο εν λόγω reboot. Με την επιστροφή του Wally West, όμως, και το reunion των Titans, ομολογώ ότι περίμενα το συγκεκριμένο τεύχος με αρκετή ανυπομονησία. Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο και ότι βρήκα το TITANS REBIRTH #1 αρκετά συμπαθητικό, παρά τις όποιες αδυναμίες του (ναι, Brett Booth, εσένα κοιτάω). Βέβαια, για το ότι η DC φαίνεται να έχει πετάξει εκτός continuity όλη τη Wolfman-Pérez περίοδο, έχω πολύ σοβαρές ενστάσεις. Πώς να το κάνουμε, στην τελική; Καλοί οι Garth και Lilith, αλλά Titans χωρίς τον Beast Boy, την Starfire και την Raven, είναι σαν X-MEN χωρίς τον Xavier, τον Cyclops και τον Wolverine. Μμμμμμ…

Σοβαρά τώρα, πιστεύω ότι αν η DC είχε επιλέξει να επανενώσει το κλασικό roster των NEW TEEN TITANS, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, γιατί, παρά τις προσδοκίες μου, το πρώτο τεύχος του TITANS τελικά αποδείχθηκε “λίγο”. Παρ’ ότι ο Dan Abnett φαίνεται να γνωρίζει τους χαρακτήρες και τις μεταξύ τους σχέσεις, δεν μπορεί, ή δεν θέλει, να χτίσει πάνω σε αυτές. Ακόμη και αν δεχτεί κανείς πως, για λόγους αφήγησης, οι πρώτες σελίδες απλά αναμασούν το τι έχει συμβεί μέχρι τώρα στο REBIRTH, και αν προσπεράσει την, κάπως Beverly Hills 90210, παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα που βγάζει το τεύχος, στο τέλος της ημέρας το αποτέλεσμα παραμένει άψυχο.

Για παράδειγμα, ενώ ο Wally εξηγεί στους Titans τι συνέβη με τη Linda και ότι ο έρωτας της ζωής του δεν έχει καμία ανάμνηση από αυτόν (κι ενώ ο αναγνώστης περιμένει μια δυνατή σκηνή, από αυτές που το REBIRTH μας έχει ήδη συνηθίσει), οι μισοί τον κοροϊδεύουν και οι υπόλοιποι του προτείνουν να προσπαθήσει να την κερδίσει από την αρχή. Δηλαδή, ενώ τους εξηγεί ότι τους έχουν κλέψει ολόκληρα κομμάτια από τη ζωή τους, εκείνοι παραμένουν σχετικά αδιάφοροι. Αλλά ακόμη κι αν αγνοήσει κανείς το συγκεκριμένο ατόπημα, η πραγματικότητα είναι πως η ιστορία συνέχεια κάπου “το χάνει”, με αποκορύφωμα το, καλοδεχούμενο μεν, αλλά μάλλον κάπως πρόχειρο, comeback ενός κλασικού villain.

Ταυτόχρονα, το σχέδιο του Booth όχι απλά δεν βοηθάει, αλλά δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, καθώς τα πάντα φαίνονται να είναι υπερβολικά “στημένα”, οι χαρακτήρες αδυνατούν να αλλάξουν περισσότερες από δύο, άντε τρεις, εκφράσεις, ενώ η 90s αισθητική είναι διάχυτη σε όλο το τεύχος. Πριν από 20 χρόνια δεν με χαλούσε (και ακόμη δεν με χαλάει ιδιαίτερα), αλλά στις μέρες μας, αυτός ο τρόπος απεικόνισης, δυστυχώς, είναι το λιγότερο εκτός κλίματος.

Ωστόσο, παρ’ όλο που έχω βγάλει το φτυάρι, δεν είναι όλα άσχημα. Όπως προανέφερα, ο Abnett ξέρει τους χαρακτήρες του και η χημεία μεταξύ τους, ανά φάσεις, είναι καλή. Για παράδειγμα, Arsenal και Donna Troy μοιράζονται μια ωραία σκηνή, η Lilith εξελίσσται σε έναν απο τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες του τίτλου και η διασκεδαστική επιστροφή του villain, σε κάνει να περιμένεις τη συνέχεια. Και ναι, μόνο και μόνο το να διαβάζεις ξανά τον pre-Flashpoint Wally West, είναι από μόνο του λόγος για να βρει κανείς ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο τεύχος. Θα προτιμούσα, όμως, σε ένα comic που λέγεται TITANS, να δοθεί περισσότερος χώρος και στους άλλους χαρακτήρες, καθώς Garth και Nightwing έχουν ρόλο γλάστρας. Give Wally his own title already!

Συνοψίζοντας, ένα πολύ χλιαρό, αλλά όχι απαραίτητα κακό, ξεκίνημα. Δεδομένου ότι πρόκειται για το πρώτο τεύχος, ίσως να είναι πολύ νωρίς για να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα, καθώς σίγουρα χρειάζεται χρόνος για να βρει το ρυθμό του. Από την άλλη, με τόσα #1 που κυκλοφορούν αυτό το διάστημα από την DC, χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά για να μπορέσει το TITANS να ξεχωρίσει.