A Month In Covers

Εντάξει, είναι οφθαλμοφανές ότι πρόκειται για ένα καλοσχεδιασμένο εξώφυλλο, από έναν καλλιτέχνη που ξέρει πολύ καλά το παιχνίδι των σκιών, του κάδρου, της έντασης και του χρώματος. Η επιτυχία του συγκεκριμένου έργου όμως δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι η προσδοκία!

Γεννά την προσδοκία για το περιεχόμενο και ένας λόγος είναι επειδή απεικονίζει τον Conan όπως θα ήθελες να είναι, ή όπως “πρέπει” να είναι. Και αν, τελικά, το περιεχόμενο δεν ανταποκρίνεται στην αρχική προσδοκία, λίγη σημασία έχει. Το εξώφυλλο εκτέλεσε το καθήκον του.

Η σειρά DARK TOWER κάνει συχνές εμφανίσεις στη στήλη αυτή, και δικαιολογημένα, καθώς φιλοξενεί τον υπέροχο Καναδό καλλιτέχνη Nimit Malavia.

Ο υπερκορεσμός των χρωμάτων κάνειν την όμορφη γυναικεία φιγούρα να μοιάζει μπρούτζινη, σαν να έχουμε πάρει και εμείς τα χάπια που πέφτουν βροχή. Στο παιχνίδισμα με το μεταλλικό της δέρμα, έρχεται να προστεθεί η αντανάκλαση ενός άντρα που κραδαίνει όπλο.

Ο ανιψιός μου, που κρυφοκοίταγε την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, αναφώνησε: “μα που πήγαν τα κεφάλια τους;” Φυσικά, από τους δύο ήρωες αναγνώρισε μόνο τον Deadpool, αλλά νομίζω στον κόσμο που απευθύνεται η σειρά (και σε πολλούς ακόμα) είναι ολοφάνερο μόνο από τα πόδια ποιοί είναι οι πρωταγωνιστές, ακόμη και αν σβήσεις το τεράστιο logo.

Ο πρώην fashion designer Kevin Wada, δίνει το βάρος, πού αλλού, στα παπούτσια και το ντύσιμο-σήμα κατατεθέν των ηρώων, με μια γοητευτική χρήση της νερομπογιάς.

Δυνατό και επιβλητικό, το συγκεκριμένο εξώφυλλο ασκεί ιδιαίτερη γοητεία στον θεατή, και όχι τυχαία, καθώς παίζει με την εικόνα ενός πασίγνωστου συμβόλου με πολλές παραλλαγές. Το Μάτι-στο-Χέρι ή Hamsa, ή το μάτι της Μύριαμ/Φατιμά, συμβολίζοντας το “βλέπω” και το “πράττω”, την παντογνωσία με την παντοδυναμία αντίστοιχα.

Συνδυάζοντας ένα αντρικο με ένα γυναικείο χέρι και το μάτι που σκίζει και τα δυό για να φανερωθεί, ο Ian Bertram διαστρεβλώνει τρομακτικά το γνωστό σύμβολο.

Σαν ένα διάγραμμα της εξέλιξης του ανθρώπου, ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει και, περνώντας διάφορα στάδια, καταλήγει στη γνωστή μας Harley Quinn. Ως χαρακτήρας-κλόουν, που κανονικά θα κρατούσε ένα slapstick σφυρί, εδώ ο horror illustrator Juan Ferreyra το μετατρέπει σε φρικαλέο εργαλείο, αν σκεφτεί κανείς ποιο είναι το πρώτο στάδιο που κάνει ΣΠΛΑΤ!

Η επαναλαμβανόμενη αυτή ακολουθία πλαισιώνεται από τους ρόμβους-σύμβολα της “ηρωίδας”.

Τον Diego Latorre τον είχαμε ξανασυναντήσει, αν θυμάστε, με εκείνο το επικό Batman εξώφυλλο, όπου δεκάδες πύργοι του Άιφελ σχημάτιζαν τη φιγούρα του.

Αυτή τη φορά, το κλωνοποιημένο αντικείμενο που δημιουργεί την τελική σύνθεση είναι ένα σπαθί katana. Όπως ένα καρφωμένο στο έδαφος σπαθί, υποδηλώνει μια ήττα, ομοίως και το σκυμμένο κεφάλι γεμάτο θλίψη και υποταγή, συναίσθημα που αμβλύνει το καμένο πορτοκαλί.

Το “βγάζω μάτι” εξώφυλλο του μήνα ανήκει με διαφορά στο SPIDER-WOMAN #9, που κερδίζει με ευκολία τη “Μάχη του Ραφιού”. Μπλε το χρώμα της Captain Marvel, κίτρινο το χρώμα του Iron Man και κόκκινο το κοινό χρώμα και των δύο, που συναντιέται και εκρήγνυται στο κέντρο του έργου, πάνω στην ομόχρωμη μπλούζα της Spider-Woman.

Έξοχα εκτελεσμένη ιδέα, με (σχεδόν) μαθηματική ισορροπία, με κάθετη αλλά και χιαστί διχοτόμηση του θέματος.

Ένα εξώφυλλο που το βλέπεις και ξέρεις τι πρόκειται να διαβάσεις: Περιπέτεια, μαγεία και φαντασία.

Τo original graphic novel THE CLOUD, σε σενάριο Κ.Ι. Ζαχόπουλου (ΜΙΖΕΡΗ ΠΟΛΗ, MISTER UNIVERSE) και σχέδιο Vincenzo Balzano (REVENGE: THE SECRET ORIGIN OF EMILY THORNE OGN), κοσμείται από τα θεαματικά φτερά του λύκου, που αγκαλιάζουν το θέμα και δίνουν το χρωματικό στίγμα της συλλογής. Συνδυάζει μια παιχνιδιάρικη, σχεδόν παιδική, διάθεση με μια επιθετική, άγρια ομορφιά.

Με ύφος και στάση “δεν μασάω τίποτα”, η 43χρονη Velvet Templeton είναι η κατάσκοπος που αγαπήσαμε! Το χρώμα του υπόβαθρου και ο φωτισμός του έργου, παραπέμπουν σε πορτραίτο τζακιού-σαλονιού, αν, φυσικά, απουσίαζε το ψυχροπολεμικής περιόδου όπλο.

Με την αισθητική λαδιού σε καμβά, ο Steve Epting μας δίνει το κυριολεκτικό, αλλά και ψυχολογικό, προφίλ της ηρωίδας.

Ένα εξώφυλλο που κάνει φανταστική  χρήση του negative space για να αποδώσει την εικόνα. Τόσο που θα μπορούσαν να λείπουν εξ’ ολοκλήρου οι λεπτομέρειες της στολής, ακόμη και του προσώπου, και θα εξακολουθούσε να είναι σαφές τι βλέπουμε.

Η αποπνικτική μπορντούρα (την οποία έσπαγα το κεφάλι μου να βρω που την έχω ξαναδεί σαν μοτίβο, αλλά φευ!) δίνει υπόσταση στον τίτλο “Labyrinth” και συμπιέζει τον ζαλιστικό συνδυασμό χρωμάτων του Raul Allen, φετινού υποψήφιυ για καλύτερο cover artist στα Harvey Awards.