Doom Patrol #1

Πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο, οφείλω να ομολογήσω στον αγαπητό αναγνώστη ότι η σχέση μου με τα mainstream comics είναι ιδιαίτερα “ελεύθερη”. Καμιά φορά βρισκόμαστε, άλλες κάνουμε μήνες να ειδωθούμε. Όλα αυτά, για να σας προειδοποιήσω ότι δεν είμαι γνώστης του κόσμου του DOOM PATROL και ότι το review που ακολουθεί είναι μια χορηγία του ενθουσιασμού μου για το εκπληκτικό εξώφυλλο του τεύχους. Λυπάμαι, λοιπόν, αν δε μπορώ να ανταποκριθώ στις γνώσεις που πιθανώς έχετε, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαιωμα μου ως νέα αναγνώστρια ενός reboot.

Το DOOM PATROL #1 είναι ένα comic 32 σελίδων. Φτάνοντας στο τέλος του, ένιωθα πως είχα διαβάσει τον διπλάσιο όγκο, και θα ήθελα να έχω άλλο τόσο. Κι αν αυτό ήταν ένα απλό review, κάπου εδώ θα σας έφτιαχνα μία σύνοψη – μα στην περίπτωσή μας αυτό είναι κάπως δύσκολο.

Αυτό γιατί το DOOM PATROL #1 είναι μία πολύ ανοιχτή εισαγωγή σε μια σειρά που μοιάζει πλούσια σε περιεχόμενο. Στις πρώτες σελίδες, γνωρίζουμε την πρωταγωνίστρια (;) Casey Brinke, μια νεαρή οδηγό ασθενοφόρου, ορκισμένη να πράττει το καλό στη ζωή της. Στη διάρκεια του πρώτου τεύχους, βρίσκει ένα ρομπότ που προέρχεται από ένα άλλο σύμπαν, έρχεται σε επαφή με το μικρόκοσμο που ζει σε ένα σουβλάκι και δέχεται γενέθλιες ευχές από μία άγνωστη, εν ονόματι Terry None. Στο τεύχος γνωρίζουμε επίσης τους villains της ιστορίας, κάποιες εξωγήινες μορφές που φαίνονται να ετοιμάζουν κάποια ιδιαίτερα βρώμικα σχέδια, τα οποία περιλαμβάνουν αλυσίδες fast food. Παράλληλα με τα παραπάνω storylines, έρχονται αποσπάσματα άπο άλλα μέρη, διαφορετικούς χαρακτήρες, καινούργιους κόσμους.

Αλήθεια, μετά από δύο προσεκτικές αναγνώσεις, έχω ελάχιστες υποψίες για το πώς θα κολλήσουν τα παραπάνω κομμάτια. Για δύο όμως λόγους, όλο αυτό το μπέρδεμα δε με ενόχλησε καθόλου:

Κατ’ αρχάς, παρόλο που ο αναγνώστης περνάει πολύ λίγο χρόνο με τους χαρακτήρες, οι τελευταίοι φαίνεται να έχουν υπόβαθρο και ιστορία που τον κάνουν να νοιάζεται για αυτούς. Θέλω πραγματικά να αγοράσω το επόμενο τεύχος, για να μάθω από πού έρχεται το ρομπότ, ποια είναι η Terry None, τι απέγινε ο γύρος-μικρόκοσμος. Το σενάριο μοιάζει να έχει ουσία και σκέψη, με τα κείμενα να είναι σχεδόν ποιητικά.

Κατά δεύτερον, λάτρεψα το artwork. Είναι ο λόγος, άλλωστε, που πρωτοπρόσεξα το DOOM PATROL #1. Βρίσκω το εξώφυλλο ευφυές και αυτό που με περίμενε μέσα στις σελίδες δικαίωσε την αγορά μου. Το σχέδιο είναι όμορφο, με δυναμικά μελάνια, μα το αγαπημένο μου στοιχείο είναι το χρώμα. Το comic έχει εξαιρετική ατμόσφαιρα, χάρη στη δουλειά της Tamra Bonvillain και των αρμονικών αντιθέσεων που δημιουργεί ανάμεσα στα panels. Μεγάλο bonus είναι επίσης οι σελίδες που είναι αφιερωμένες στον κόσμο εντός του γύρου, οι οποίες δεν είναι μελανωμένες, και κάθε panel είναι ένα μικρό αριστούργημα. Πραγματικά ωραία δουλειά.

Κλείνοντας, δηλώνω σίγουρη αναγνώστρια του επόμενου τεύχους. Γιατί ακόμη κι αν το πρώτο μου δημούργησε πολλές απορίες, δίνοντάς μου ελάχιστες απαντήσεις, τα προσεγμένα κείμενα και το όμορφο artwork μου υποσχέθηκαν μια γερή συνέχεια για τη σειρά. Ο Gerard Way δήλωσε άλλωστε: “It gets weirder from here”. Ελπίζω απλά η σειρά να είναι προσβάσιμη και για τους νέους αναγνώστες, που μέχρι τώρα κολυμπάμε σε άγνωστα νερά.