Hellboy And The BPRD: 1954 – The Black Sun #1

Θα ξεκινήσω αυτό το review, λέγοντας ότι δεν είμαι και ειδικός όσον αφορά στον Hellboy, αφού έχω διαβάσει μόνο λιγοστά τεύχη στο παρελθόν! Ωστόσο, έδωσα μια ευκαιρία στο συγκεκριμένο τεύχος και μπορώ να πω ότι δεν απογοητεύτηκα!

Η ιστορία του HELLBOY AND THE BPRD: 1954 – THE BLACK SUN εκτυλίσσεται στην Αρκτική. Με αφορμή τις εμφανίσεις ενός μυστηριώδους πλάσματος, ο Hellboy καλείται να ταξιδέψει στην παγωμένη ερημιά, για να ρίξει φως στην υπόθεση. Εκεί θα συναντήσει μια ομάδα ειδικών επιστημόνων της ομάδας BPRD και τελικά θα έρθει αντιμέτωπος με το τέρας. Παρ’ όλα αυτά, ενώ η κατάσταση φαίνεται απλή, στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη! Πίσω από το ον κρύβεται μια μεγαλύτερη συνομωσία, την οποία ανακαλύπτουμε στο τέλος του τεύχους.

Ειδική μνεία θέλω να κάνω στον τρόπο με τον οποίο οι συγγραφείς χτίζουν το μυστήριο. Η ιστορία κυλάει άρτια και πολύ γρήγορα, με τα μυστικά να ξεκλειδώνονται σιγά-σιγά, καθώς προχωράμε προς την τελευταία σελίδα. Κάπου στο internet διάβασα ότι το τεύχος ήταν αργό… Το παράπονο αυτό είναι αδικαιολόγητο και εντελώς άστοχο! Αντιθέτως, το concept έχει αρκετό ενδιαφέρον! Δεν είναι ιδιαίτερα επικό, είναι περισσότερο σκοτεινό. Θυμίζει λίγο horror movie. Εδώ βλέπουμε έναν έμπειρο Hellboy, έναν Hellboy που ξέρει τι κάνει, έναν Hellboy που έχει την κατάσταση στα χέρια του. Μέχρι που, στο τέλος, χάνει την μπάλα…

Το σχέδιο είναι αντιπροσωπευτικό των κλασικών ιστοριών με τον πορφυρό antihero, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον. Ο Stephen Green δεν είναι μεγάλο όνομα στο χώρο, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον πτοεί και μας παραδίδει, εν τέλει, κάτι πολύ αξιόλογο!

Παρόλο που χιούμορ δεν υπήρχε σε αφθονία, μια λεπτομέρεια που με διασκέδασε είναι το γεγονός ότι ένας από τους ανθρώπους της ομάδας έχει πρόβλημα που ο φίλος του Hellboy είναι έγχρωμος, αλλά είναι τελείως ΟΚ με τον ίδιο τον Hellboy, ένα δαιμονικό ερευνητή του παραφυσικού, με κέρατα στο κρανίο του και μια ουρά μεγαλύτερη και από βασιλική κόμπρα… Αυτό που με ξένισε κάπως, όμως, είναι το ότι η κεντρική μάχη ήταν πολύ σύντομη, με τον ήρωα να κερδίζει εύκολα το θηρίο. Η συγκεκριμένη παρατήρηση, όμως, κυμαίνεται στα πλαίσια του nitpicking! Δεν πιστεύω ότι σκοπός του comic ήταν να μας δώσει μια μεγαλοπρεπή fight scene, αλλά  μια ατμοσφαιρική ιστορία, κάτι το οποίο το κατάφερε και με το παραπάνω! Ένα ακόμη μειονέκτημά του ήταν ότι κάποιες φορές η ιστορία έτρεχε με υπερβολικά γρήγορους ρυθμούς, λες και ο Chris Roberson και ο Mike Mignola βιάζονταν να το τελειώσουν… Το αποτέλεσμα είναι η πλοκή να φαντάζει κάπου-κάπου ιδιαίτερα απλοϊκή.

Εν κατακλείδι, το HELLBOY AND THE BPRD: 1954 – THE BLACK SUN ήταν μια ευχάριστη αλλαγή από τις σειρές της Marvel και της DC που έχω συνηθίσει. Πιστεύω ότι θα μείνουν σχετικά ικανοποιημένοι και οι πιο παλαιοί fans του ήρωα. Εντάξει, δεν ήταν και κάτι φαντασμαγορικό, αλλά, σε γενικές γραμμές, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία! Προσωπικά, έμεινα ικανοποιημένος. Ίσως τελικά να αρχίσω να ασχολούμαι περισσότερο με τη Dark Horse…