A Month In Covers

Massimo Carnevale! Θυμάμαι να περιμένω κάθε μήνα το επόμενο εξώφυλλο του, όταν από το 2004 ανέλαβε το Y THE LAST MAN και έπειτα το NORTHLANDERS μέχρι το 2012, αγαπημένες σειρές με εκπληκτικά εξώφυλλα. Κάπου εκεί χάθηκαν οι δρόμοι μας καθώς συνέχισε στο CONAN THE BARBARIAN που δε με ενδιέφερε και τόσο. Σαν συνάντηση με ένα παλιό οικείο πρόσωπο η παρουσία του για πρώτη φορά στη δεκάδα, με ένα εξώφυλλο πορτραίτο του Alien, στατικό σαν γλυπτό με μια παράξενη, εμβληματική στάση που φέρνει στο μυαλό τον δημιουργό του H.R.Giger, χρησιμοποιώντας όμως θερμότερη παλέτα.

Ένα μακάβριο και θλιβερό εξώφυλλο από την γνωστή ανθολογία της Dark Horse και έναν καλλιτέχνη που κάποιοι ίσως να θυμούνται από την δεκαετία του 90 (THE TROUBLE WITH GIRLS). O Tim Hamilton, όμως, είναι πιο γνωστός στην ελληνική αγορά από την απόδοση του κλασικού FAHRENHEIT 451 του Ray Bradbury σε graphic novel, που μετέφρασαν οι εκδόσεις Μεταίχμιο to 2010. Η στάση του νεκρού αστυνομικού και ο τρόπος που κρατάει το όπλο, δείχνουν ότι πέθανε την ώρα του καθήκοντος και έμεινε έτσι, ακίνητος, ώσπου ο χρόνος ή κάποιο άλλο κατακλυσμιαίο γεγονός κατασπάραξε το σώμα του.

Απόδειξη του πόσο δίκαιος είμαι με την επιλογή των εξώφυλλων, είναι η παρουσία του Matt Kindt στη στήλη μου. Είναι ένας καλλιτέχνης που δε μου αρέσει και ιδιαίτερα, έως καθόλου. Εμφανίζεται για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια και η πρώτη, μάλιστα, ήταν στην πρεμιέρα τούτου εδώ του εγχειρήματος. Η ρεαλιστικά σχεδιασμένη θαλάσσια χελώνα, τουλάχιστον μέχρι να συνειδητοποιήσει το μάτι μας το κολοσσιαίο μέγεθος της, δεσπόζει πανέμορφη σ’ ένα wraparound εξώφυλλο. Μια πράα, σχεδόν υπνωτιστική σκηνή, υποβοηθούμενη από την ομορφιά της νερομπογιάς, παρόλο που σαν ιδέα μοιάζει τρομακτική.

Η υπέροχη Amanda Conner, τα τελευταία χρόνια έχει πάρει εργολαβία οτιδήποτε φέρει το όνομα Harley Quinn και όχι τυχαία καθώς το ρευστό, καθαρό και κωμικό ύφος της, ταιριάζει γάντι στην ηρωίδα. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο πήρε την θέση του στη δεκάδα για έναν και μόνο λόγο, το φανταστικό παιχνίδι με το logo. Η επικεφαλίδα μπαίνει μέσα στη δράση της σκηνής, προσφέροντας στην Harley την μοναδική σανίδα σωτηρίας της. Τα δάκτυλα της αγκαλιάζουν κάθε πτυχή του τίτλου – ο αντίχειρας μάλιστα μπήγεται στο “Q” – όταν ολόγυρα πετάνε hot-dog, τηγανιτές πατάτες, πόδια και αυτιά!

Δύο στα δύο, στα δύο. Και τα δύο τεύχη του δεύτερου τεύχους, σημειώνουν τη δεύτερη παρουσία για την Harley Quinn στην δεκάδα, που είχε την τιμητική της τον Αύγουστο καθώς κυκλοφόρησε και η ταινία SUICIDE SQUAD. Πως θα μπορούσε, άλλωστε, να απουσιάσει αυτό το εξώφυλλο γεμάτο χιούμορ. Από το γεμάτο φιλιά πρόσωπο του Batman μέχρι το σύμβολο του, από τα αυτιά κουνελιού μέχρι τον τεράστιο φιόγκο, από το slapstick κανόνι που ετοιμάζεται να εκτοξευτεί μέχρι και το φανταστικό σκυλί που φοράει τουτού και κατουράει τις ρόδες του, όλο το εξώφυλλο είναι μια απόλαυση.
Bonus info: Ο Bill Sienkiewicz ισοφαρίζει την, έως σήμερα, πρωτοκαθεδρία του Greg Tocchini με την έβδομη συμμετοχή του στην στήλη.

Ακριβώς επειδή είναι δικιά μου η στήλη, η δικαιοσύνη που λέγαμε παραπάνω (βλέπε DEPT. H #5) μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε φαβοριτισμό. Οπότε η τρίτη εμφάνιση του Ian Bertram με τον τίτλο HOUSE OF PENANCE μόνο τυχαία δεν είναι καθώς μ’ αρέσει πολύ σαν καλλιτέχνης. Ξεχωριστό στιλ και οπτική τον κάνουν να ξεχωρίζει με άνεση ανάμεσα στους συναδέλφους του. Δεν είναι πολύ ξεκάθαρο τι ακριβώς απεικονίζεται στο συγκεκριμένο εξώφυλλο, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν ο έξοχος σχεδιασμός και χρωματισμός, παρέα με την ισορροπία του θέματος.

Η Joëlle Jones χρησιμοποιεί, όπως και στην πρώτη σειρά, τα κλισέ του τέλειου προσωπείου της αμερικανικής ζωής των προαστίων και τα φέρνει σε αντιπαραβολή με αίμα, κουβάδες από αίμα (βλέπε πρώτο εξώφυλλο). Το πιο συχνά απαντώμενο αντικείμενο στα pin-ups, η καρέκλα, που προσφέρει αμέτρητες στάσεις για την επίδειξη των ποδιών ενός μοντέλου, το καλυμμένο ξέσπασμα σε γέλια που, τάχα μου, προδίδει ευγένεια και τρόπους στις γυναίκες, το ντύσιμο της υποδειγματικής νοικοκυράς των 60s, όλα αυτά τα προσωπεία, καταρρέουν από το ματωμένο σφυρί και τα σώματα που κείτονται μονοχρωματικά στο βάθος.

Και μιλώντας για κλισέ, ένα από αυτά που συναντά κανείς στα εξώφυλλα υπερβολικά συχνά, είναι τα νήματα του κακού, οι ήρωες ως μαριονέτες. Εδώ, έχουμε μια μικρή παραλλαγή, όπου το ρόλο των νημάτων παίζουν τα ίδια τα μαλλιά της Medusa, που μπερδεύονται και παγιδεύουν τους δύο ήρωες κάτω από το σατανικό βλέμμα του τρελού Maximus. Ο Ryan Stegman χρησιμοποιεί έξοχα τις σκιές και την πολυπλοκότητα των μαλλιών, δίνοντας μια ρευστή και ζωντανή κίνηση στο εξώφυλλο.

Bonus info: Το ίδιο ακριβώς κλισέ θέμα εμφανίστηκε και πέρσι τον Αύγουστο, με το PLANET HULK, του Mike Del Mundo.

Ο Julian Totino Tedesco με απλότητα, όπως συνηθίζει, μας προσφέρει ένα κλασικό horror εξώφυλλο. Με μαυρόασπρη παλέτα – που στην πραγματικότητα είναι μοβ με άσπρο που δίνει την αίσθηση μαυρόασπρου – φωτίζει το έργο του από μια μοναδική πηγή φωτός και τονίζει αυτά ακριβώς που θέλει να δούμε. Πάνω απ’ όλα την αποφασιστική και ατρόμητη έκφραση του Sir Edward Grey, αλλά και τα τρία επίπεδα βάθους του έργου. Είναι η τρίτη συμμετοχή του αργεντινού σχεδιαστή στη λίστα με πολύ διαφορετικά είδη comic κάθε φορά.

Αν και για πολλούς αποτελεί μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Frank Cho είναι Σχεδιαστής με κεφαλαίο, μη πω με όλα κεφαλαία. Όπως εδώ δεν κρίνουμε το περιεχόμενο ενός τεύχους, παρομοίως δεν κρίνουμε το περιεχόμενο του ανθρώπου πίσω από την τέχνη.

Το πανέμορφο αυτό εξώφυλλο, αφέθηκε επιτυχώς μόνο με τα μολύβια του για να φανεί σε όλο του μεγαλείο και όχι γιατί ο καλλιτέχνης αποχώρησε από τη σειρά. Αξίζει να ζουμάρετε την εικόνα και να δείτε τον κόπο και το μεράκι που έχει βάλει στις πτυχώσεις και την διαγράμμιση κάθε μικρής λεπτομέρειας του έργου.