Trinity #1

Οι υπερηρωικές ομάδες πάντα έχουν ενδιαφέρον. Διότι είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό το να βλέπεις τις ξεχωριστές και δυναμικές προσωπικότητες των ηρώων να μπλέκονται και να αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους. Κάνει την ιστορία πιο ζωντανή και πιο αβανταδόρικη. Όμως, τι γίνεται όταν δεν έχουμε ακριβώς ομάδα, αλλά μια τριάδα;

Η νέα σειρά στο Rebirth σύμπαν της DC ονομάζεται Trinity και, όχι, δεν αναφέρεται στην αγία τριάδα. Την εν λόγω τριάδα απαρτίζουν οι συνήθεις ύποπτοι, που δεν είναι άλλοι από τον Batman, τον Superman και τη Wonder Woman. Το τεύχος ξεκινά σε έναν πολύ προσωπικό και σχεδόν φιλοσοφικό τόνο, κάτι που κρατά μέχρι το τέλος. Η ιστορία αρχίζει να ξεδιπλώνεται, μέσα από την διήγηση της Lois Lane. Η Lois ουσιαστικά μας λέει τον καημό της, καθώς μιλά περί οικογένειας, ανατροφής παιδιών και το πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός. Κάνοντας κοινωνικά σχόλια, μας λέει πόσο δύσκολο είναι να ζεις μια ζωή που κρύβεσαι συνεχώς, το να έχεις έναν γιο με υπερδυνάμεις και, με λίγα λόγια, ποια είναι τα ζόρια, όταν έχει φτιάξει οικογένεια με τον Superman. Στην προσπάθεια της να σπάσει τους τοίχους που έχει χτίσει ο άντρας της, καλεί για δείπνο τον Batman και τη Wonder Woman. Και εκεί που αρχίζει και στήνεται το οικογενειακό δείπνο, παίρνει την σκυτάλη της αφήγησης ο Man Of Steel. Μας λέει τις δικές του σκέψεις και έπειτα μας λέει τις δικές του ο Batman και καταλήγουμε να ακούμε και την πλευρά της Wonder Woman. Το τεύχος δεν καταλήγει κάπου συγκεκριμένα ή συγκλονιστικά, απλά μας δείχνει ότι οι τρεις τους είναι και πάλι μαζί και είναι πρόθυμοι να σώσουν τον κόσμο.

Αυτό το μοτίβο προσωπικών διηγήσεων από όλους τους χαρακτήρες δίνει αναμφίβολα έναν πιο εσωτερικό τόνο και σε κάνει να καταλαβαίνεις τους χαρακτήρες πιο καθαρά. Σε βάζει στο μυαλό τους και έτσι κατανοείς και τις πράξεις τους. Είναι και ιδιαίτερα ενδιαφέρον, καθώς δίνει περίπου ισάξιο χρόνο στον κάθε χαρακτήρα για να ξεδιπλωθεί. Όμως αυτός είναι και ο λόγος που το τεύχος χαντακώνεται. Είναι πολύ μικρό σε έκταση και αναλώνει όλες του τις σελίδες σε σκέψεις και μνήμες, χωρίς να ξεδιπλώνει ή να συστήνει έστω μια νέα ιστορία. Διαβάζοντάς το, δε νιώθεις πως έχεις ξεκινήσει μια καινούργια σειρά. Περισσότερο σε αφήνει με την αίσθηση πως διάβασες τον πρόλογο από κάτι που ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Σίγουρα αυτό δεν είναι πολύ καλό για ένα πρώτο τεύχος, καθώς δε σου δίνει και πολύ δυνατά κίνητρα για να συνεχίσεις και στα επόμενα.

Από εικαστικής πλευράς, επίσης διχάζει. Έχει ένα πολύ ιδιαίτερο artwork, γεμάτο χρώματα και πολύ λιτές γραμμές. Σε μερικά σημεία, είναι τόσο πνιγμένες οι σελίδες στο χρώμα, που είναι λες και βλέπεις κάποιον πίνακα και όχι comic. Από τη μια, είναι πολύ εντυπωσιακό στο μάτι και ιδιαίτερα ευχάριστό σαν αλλαγή, σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει. Όμως, κακά τα ψέματα, όταν βλέπεις ένα τεύχος που ένας από τους κεντρικούς του ήρωες είναι ο Batman, το να έχει όσο χρώμα έχει και το ουράνιο τόξο, όσο και να πεις, σου κλωτσάει λίγο. Πιστεύω πως πρέπει λίγο να περιοριστεί, χωρίς όμως να χάσει αυτή την πρωτότυπη του αισθητική.

Εν κατακλείδι, το τεύχος διχάζει όσον αφορά και στην αφήγησή του και στην ιστορία του, αλλά και όσον αφορά στο εικαστικό του κομμάτι. Όμως, περιέργως, η γεύση που σου αφήνει είναι ευχάριστη.