Raven #1

Ο δημιουργός της Raven, Marv Wolfman, υπογράφει το σενάριο των νέων περιπετειών της ηρωίδας, της οποίας ο τίτλος έρχεται να προστεθεί στο οπλοστάσιο των τίτλων της DC Comics. Στο πλευρό του Wolfman βρίσκουμε τον Alisson Borges, που αναλαμβάνει το σχέδιο.

Την Raven την είχα πάντα στο μυαλό μου σαν side character, μιας και ποτέ δεν έχω διαβάσει comic που να επικεντρώνεται σε αυτή. Λίγο από video games (INJUSTICE: GODS AMONG US), λίγο από τις animated ταινίες της DC (JUSTICE LEAGUE VS TEEN TITANS), όπως καταλαβαίνετε, η σχέση μου με την ηρωίδα ήταν και είναι ελάχιστη. Ζητώ προκαταβολικά, λοιπόν, κατανόηση από όποιον σκληροπυρηνικό fan της διαβάσει το review.

Η Raven, aka Rachel Roth, έχει αποσπαστεί από τους Teen Titans και ζει πλέον μαζί με την εκνευριστικά συνηθισμένη οικογένεια της θείας της. Ο Wolfman εντάσσει άψογα τους εφηβικούς προβληματισμούς της ηρωίδας στο σενάριο του, καθώς η Rachel προσπαθεί να εγκλιματιστεί και να φέρεται σαν ένα συνηθισμένο παιδί της ηλικίας της. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν είναι απόλυτα εφικτό, καθώς επικίνδυνα υπερφυσικά φαινόμενα έρχονται να δυσκολέψουν τη ζωή, όχι μόνο της ηρωίδας, μα και άλλων χαρακτήρων. Ο Wolfman αφήνει μετέωρη τη μεταφυσική απειλή, προσδίδοντάς της έτσι μια απειλητική αίσθηση, ενώ την ίδια στιγμή κάνει τον αναγνώστη να θέλει να διαβάσει και το επόμενο τεύχος, για να δει πού ακριβώς κατευθύνεται η ιστορία. Συν τοις άλλοις, ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλούν η βαρετά βαρετή οικογένεια, στην οποία ζει η Rachel, κάνοντάς την έτσι να δείχνει να βρίσκεται σαν τη “μύγα μες το γάλα”, καθώς δε μπορεί να ακολουθήσει έναν συμβατικό τρόπο ζωής. Μου άρεσαν, επίσης, και οι στιγμές που η Raven βρισκόταν στο σχολείο της και αντιμετώπισε διαφορετικές προσεγγίσεις από τους συμμαθητές της. Όλα αυτά, από το πρώτο κιόλας τεύχος, προσδίδουν ένα βάθος στην χαρακτήρα, αφήνοντας όμως απ’ έξω μέχρι στιγμής τη δυνατότητα ανάπτυξης δευτερευόντων χαρακτήρων.

Στα του σχεδίου δεν μπορούμε να πούμε και πολλά. Οι επιρροές των manga στο σχέδιο του Borges είναι ξεκάθαρες. Παρατηρείται μια βιασύνη στις  γραμμές του, αλλά πέρα από αυτά δεν απογοητεύει, αλλά ούτε και ενθουσιάζει. Πάντως, το μεταφυσικό setting δίνει πρόσφορο έδαφος για το σχέδιο του, που φαίνεται να βρίσκεται στο στοιχείο του. Μια ωραία λεπτομέρεια είναι η προχειρότητα στις λεπτομέρειες προσώπων. Δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα βαρεμάρας του Borges ή εικαστικής προτίμησης του, πάντως τα πρόσωπα των ανθρώπων, όπως οι συμμαθητές της Rachel, είναι αδιάφορα, κάτι που και η ίδια σχολιάζει λέγοντας πως “όλοι συζητούν για χαζομάρες”. Τα χρώματα είναι ωραία. Μελαγχολικά και σκοτεινά όταν χρειάζεται και έντονα σε σημαντικά γεγονότα.

Ωραίο πρώτο τεύχος. Ο Wolfman μας δίνει ένα teen story (όταν βλέπω η υπόθεση να διαδραματίζεται σε αμερικανικό σχολείο, τότε μπαίνει αυτομάτως στο συρτάρι με τα teen story!), καλογραμμένο, με ενδιαφέρουσα πρωταγωνίστρια. Ο αναγνώστης ταυτίζεται με την Raven και αισθάνεται σα να διαβάζει ένα ημερολόγιο, στο οποίο η ηρωίδα εκμυστηρεύεται τις σκέψεις της. Πιστεύω πως στα επόμενα τεύχη θα δούμε μεγάλα πράγματα και πως θα δεθούμε ακόμα περισσότερο με την γοητευτική προσωπικότητα της Rachel Roth.