Kubo And The Two Strings

Ακούστε λίγο το δράμα μου, αγαπητοί αναγνώστες. Δουλέυω στο χώρο του animation, το οποίο σημαίνει ότι παρακολουθώ προσεκτικά τις νέες κυκλοφορίες και νοιάζομαι πολύ για την ανάπτυξη αυτού του τομέα του κινηματογράφου. Τώρα, σας προσκαλώ να ξεφυλίσετε το πρόγραμμα των κινηματογράφων της τρέχουσας εβδομάδας. Πόσες ταινίες animation βρίσκετε; Πόσες από αυτές είναι νέες κυκλοφορίες;

Το point μου είναι, ότι ταινίες animation δεν βγαίνουν κάθε μέρα. Και από αυτές, ακόμα πιο σπάνιες είναι εκείνες γυρισμένες σε stop motion, μια πανέμορφη, σπάνια τεχνική, ύμνο στην τέχνη του animation. Καταλαβαίνετε που θέλω να καταλήξω; Αφού έχουμε ελάχιστη ποσότητα, περιμένουμε μέγιστη ποιότητα.

Το KUBO AND THE TWO STRINGS είναι η τελευταία ταινία του στούντιο Laika, το οποίο έχουν βγάλει καλά, αλλά και λιγότερο καλά φιλμ. Το συγκεκριμένο φαινόταν πραγματικά υπέροχο στο trailer και ανυπομονούσα να ανακαλύψω την ιστορία του.

Η ταινία διηγείται την περιπέτεια του μικρού Kubo, ο οποίος, ορφανός από πατέρα, προσπαθεί να φέρει λίγη χαρά στη ζωή της μητέρας του, που βρίσκεται στα όρια της τρέλας. Όμως, η οικογένεια της μητέρας του τον κυνηγάει για να τον στρατολογήσει στο dark side, στο οποίο βασιλεύουν. Ο Kubo αναζητεί, λοιπόν, τα τρία στοιχεία που θα του δώσουν τη δύναμη να αντισταθεί στις μοχθηρές θείες του και να πολεμήσει τον φοβερό παππού του. Στο ταξίδι του, συναντά μία πολεμίστρια πίθηκο και έναν σαμουράι σκαθάρι, οι οποίοι ορκίζονται να τον προστατεύσουν μέχρι τέλους. Το story συνεχίζει με μάχες, αποκαλύψεις, twists και δράματα.

Η ταινία δεν είναι κακή, δεν είναι όμως και καλή. Η βάση της ιστορίας είναι κλασική, η περιπέτεια είναι όμορφη, και κυλάει με ωραίο ρυθμό. Υπάρχουν σκηνές πραγματικά αστείες, άλλες συναρπαστικές, κι άλλες συγκινητικές. Η ιστορία παραμένει ενδιαφέρουσα έως το τέλος, και υπήρξαν αρκετές στιγμές που με εξέπληξαν, και όπου η ροή άλλαξε ευχάριστα.

Γιατί γκρινιάζω, λοιπόν; Γιατί η ιστορία έχει περισσότερες τρύπες κι από σφουγγάρι. Οι πρωταγωνιστές δεν βγάζουν ΚΑΝΕΝΑ νόημα. Ο χαρακτήρας τους αλλάζει περίπου κάθε μισή ώρα και τα κίνητρά τους είναι πραγματικά δυσανάγνωστα. Φυσικά, αυτό επηρεάζει και τις σχέσεις μεταξύ τους, οι οποίες είναι εντελώς δισδιάστατες και δεν έχουν υπόβαθρο και ιστορία. Επίσης, το σενάριο στηρίζεται σε μία σύγκρουση ανάμεσα στο μίσος και στην αγάπη, για την οποία δεν έχουμε παρά ελάχιστες πληροφορίες. Σε πιο απλά λόγια, σε μιάμιση ώρα ταινίας, δεν κατάλαβα γιατί οι κακοί πολέμανε τους καλούς. Ε, δεν το λες και λεπτομέρεια.

Ευτυχώς, το KUBO AND THE TWO STRINGS είναι πανέμορφο, ένα ταιριαστό πάντρεμα 3D και stop motion, των οποίων τα όρια συχνά χάνονται. Το character design είναι πρωτότυπο, με τις μοχθηρές αδερφές και την πιθηκίνα να ομορφαίνουν κάθε πλάνο στο οποίο εμφανίζονται. Η ταινία περιλαμβάνει επίσης κάποιες σκηνές με animated origami, που άφησαν όλο το κοινό με το στόμα ανοιχτό, και που ήταν αισθητικά άψογες. Η αλήθεια είναι πως, όσον αφορά στο artwork, δεν έχω δικαίωμα να παραπονεθώ.

Θα γκρινιάξω όμως στην κατακλείδα, γιατί πραγματικά δεν χωράει στο μυαλό μου, πως μπορεί μια ταινία με budget 60 εκατομμύρια δολλάρια, να έχει ένα σενάριο τόσο πρόχειρο. Δεν ξέρω αν είναι επειδή οι παραγωγοί θεωρούν πως τα παιδιά είναι βλάκες, αλλά είναι πραγματικά κρίμα, παραγωγές σαν το KUBO AND THE TWO STRINGS να χάνουν στα βασικά, σημαντικά στοιχεία. Παρ’ όλα αυτά, η ταινία είναι ευχάριστή, οπότε σίγουρα μπορείτε να περάσετε μια ωράια βραδιά στο σινεμά μαζί της. Αλλά μην πληρώσετε και για 3D.

P.S.: η ταινία μπορεί να φοβίσει κάποια μικρά παιδάκια. Θα πρότεινα να μην της δείξετε στο φοβιτσιάρικο, πεντάχρονο ανιψάκι σας…