Death Of X #1

Όταν, πριν οχτώ περίπου μήνες, οι ήρωες της Marvel επέστρεψαν στην κανονική ροή των τίτλων τους, μετά το τέλος του SECRET WARS, οι fans των X-Men (ναι, έχουμε απομείνει μερικοί, αλλά η Marvel έχει βαλθεί να μας καταστήσει κι εμάς είδος προς εξαφάνιση, σαν τους μεταλλαγμένους της) παρατήρησαν μια ηχηρή απουσία στο cast: αυτή του Cyclops. Σύντομα, όμως, κυκλοφόρησε η φήμη πως ο πρώην επικεφαλής των X-Men και πρώην τρομοκράτης, είναι πλέον νεκρός, μετά από μια σκληρή μάχη με τους Inhumans.

Flash forward στο σήμερα, που αναμένουμε από τη Marvel ένα νέο event, το οποίο θα τιτλοφορείται INHUMANS VS X-MEN. Οι μεταλλαγμένοι ήδη τα έχουν μαζεμένα στους Inhumans, καθώς η απελευθέρωση των Terrigen Mists έχει μετατραπεί σε αυτό που πλέον αποκαλείται M-pox και ξεκάνει (εν μέσω φριχτών πόνων) σχεδόν κάθε άνθρωπο που έχει το Χ-gene.

Όλα τα παραπάνω συνδέονται μεταξύ τους και ο απαραίτητος κρίκος είναι το DEATH OF X, το νέο mini series που θα ολοκληρωθεί σε τέσσερα τεύχη και θα αφηγηθεί τη μοίρα του Cyclops, θέτοντας παράλληλα τα θεμέλια για το νέο event. Ακούγεται σημαντική σειρά, έτσι δεν είναι; Άλλωστε, την υπογράφουν δύο writers που είναι γνώστες των X-titles και μεγάλα ονόματα στο House Of Ideas. Και για χατίρι της, πήραν σε μεταγραφή, από τη DC, τον Aaron Kuder, ο οποίος είχε αφήσει καλές εντυπώσεις στο run του στο ACTION COMICS.

Δυστυχώς, όμως, το DEATH OF X #1 κυμαίνεται στα όρια του απαράδεκτου! Ειδικά το πρώτο τεύχος, είναι ένα σκορποχώρι, με δύο παράλληλες ιστορίες, που θα συνδεθούν μεν σύντομα, αλλά προς το παρόν λειτουργούν η μία εις βάρος της άλλης. Και ο σημαντικός θάνατος που προανήγγειλε το συγκεκριμένο τεύχος, καλύπτει μόλις μία σελίδα, στοχεύοντας αποκλειστικά στο shock value και ξεκάνοντας έναν παλιό και αγαπημένο χαρακτήρα… έτσι, γιατί βόλευε. Και χωρίς πολλά-πολλά. Μεταλλαγμένος είναι, άλλωστε – ούτε στις ταινίες δεν μπορούμε να τον βάλουμε!

Μπορεί να γίνει μια πραγματικά αστεία διαδικασία το να προσπαθείς να συγκρίνεις το πόσο καλά την έχουν οι Inhumans στο νέο status quo της Marvel, σε σχέση με τους έρημους μεταλλαγμένους, που κολυμπάνε στα σκατά. Κι αν δεν έχεις μπει ακόμη στη διαδικασία, το παρόν τεύχος φροντίζει να στο κάνει όσο πιο λιανά γίνεται.

Από τη μία, λοιπόν, έχουμε την ομάδα των Uncanny Inhumans (ποιές είναι αυτές οι δευτεράτζες;), η οποία ταξιδεύει στην Ιαπωνία, σε μια σειρά από ηλιόλουστα panels, με τα πλήθη να τους υποδέχονται και να τους χαιρετούν. Λίγο αργότερα, βέβαια, τους υποδέχονται και μέλη της Hydra, αλλά μην ανησυχείτε, όλα καλά πάνε. Από την άλλη, έχουμε τους δύσμοιρους μεταλλαγμένους του Cyclops (με κάποιες ανεξήγητες παρουσίες, αλλά ας μην ξεφεύγω από το θέμα μας), οι οποίοι επισκέπτονται το ερημωμένο και σκοτεινό Muir Island, σε ένα σκηνικό που θυμίζει λίγο John Carpenter. Σε αυτή την περίπτωση, δεν έχουμε cool μάχες, μόνο κάτι ετοιμοθάνατους, που προβλέπεται να πέσουν σύντομα αμαχητί σαν τις μύγες. Πόσο πιο απλά να μας το εξηγήσουν;

Βέβαια, δεν θέλω να είμαι εντελώς άδικος – οι σκηνές με τους X-Men στο Muir Island ήταν οι καλύτερες του τεύχους. Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική και ο ρυθμός αργός και βασανιστικός, με σκοπό να φέρει ανατριχίλα, κάτι που πρέπει να ομολογήσω πως κατάφερε. Και αυτό συντέλεσε στο να αντιμετωπίσω τις σκηνές με τους Inhumans περισσότερο ως filler.

Την έχουμε ξαναδεί, δυστυχώς, αυτή την πρακτική με τους πολλούς “κοκόρους” στο σενάριο, και δε νομίζω ότι έχει λειτουργήσει ιδιαίτερα και στο DEATH OF X #1. Αλλά τί γίνεται με το σχέδιο; Ο Kuder έγινε συνώνυμος με το λεπτομερές artwork και την εξαιρετική απεικόνιση της δράσης στο ACTION COMICS (όσο κι αν δεν είχα ξετρελαθεί με τη δουλειά του, λόγω καθαρά προσωπικού γούστου), άρα τουλάχιστον μπορούμε να απολαύσουμε το σχέδιο, σωστά;

Δεν είμαι σίγουρος αν ο Kuder απλά βαρέθηκε να σχεδιάσει λεπτομέρειες, αν αποφάσισε να εξελίξει το στιλ του (προς το χειρότερο), ή αν δεν την πάλεψε με τα deadlines δύο διαφορετικών writers. Για αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι το σχέδιό του είναι σαφώς κατώτερο από το αντίστοιχο στο ACTION COMICS. Οι λεπτομέρειες έχουν χαθεί και οι φιγούρες του μοιάζουν αγκυλωμένες και απλά ποζάρουν. Κάποιες λεπτομερείς εκφράσεις των προσώπων, του επιτρέπουν να σώσει τη φήμη που απέκτησε (ο τύπος καταφέρνει να δώσει εκφράσεις και στον πλήρως μασκοφορεμένο Cyclops!), αλλά δεν είναι αρκετές για να απολαύσει κανείς το artwork του. Εντάξει, δεν είναι φριχτό, αλλά χρειάζομαι πολλές παραχωρήσεις για να το χαρακτηρίσω καλό. Τουλάχιστον, τα χρώματα του Mory Hollowell το κολακεύουν αρκετά, ειδικά στις creepy σκηνές με πρωταγωνιστές τους X-Men.

Κλείνοντας, θα παραδεχτώ ότι ήμουν αρκετά αυστηρός στις παραπάνω παραγράφους. Αλλά δεν θεωρώ ότι ήμουν άδικος. Η συγκεκριμένη σειρά και τα γεγονότα που υπόσχεται να μας αφηγηθεί, καλύπτουν ουσιαστικά ένα μεγάλο κενό στο Marvel Universe – ένα κενό που αποφασίστηκε να συμπληρωθεί με καθυστέρηση οχτώ μηνών, για διάφορους λόγους (κυρίως εκδοτικούς). Θα ήμουν σίγουρα λιγότερο αυστηρός, αν το κενό αυτό συμπληρωνόταν στην ώρα του, ή έστω σε ένα μεταγενέστερο storyline των X-titles. Αλλά πραγματικά, σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω, γιατί έπρεπε να περιμένουμε τόσους μήνες για μια τόσο μέτρια (και overpriced) ιστορία;