Moonshine #1

Forgive me father for I have sinned. Εκεί, κάπου μεταξύ της αρχής της περασμένης δεκαετίας και του τέλους της σχολικής μου ζωής, διάβαζα κι εγώ τo 100 BULLETS. Ενθουσιασμένος από τη σειρά, αποφάσισα να παρακολουθώ τον συγγραφέα και το έκανα για κάποια χρόνια. Ακολούθησαν αρκετές ιστορίες του, που δυστυχώς, οι περισσότερες κινούνταν στο επίπεδο του μετρίου. Ψιλοαπογοητεύτηκα, είναι η αλήθεια, αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ αυτή την ήττα. Αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στον κύριο Brian Azzarello και να, που διαβάζετε το συμπέρασμα αυτής.

Στο MOONSHINE, o Azzarello συνεργάζεται, για μια ακόμη φορά, με το δημιουργικό του ταίρι, Eduardo Risso, ενώ το εναλλακτικό εξώφυλλο του πρώτου τεύχους υπογράφει ο Frank Miller. Όπως καταλαβαίνουμε ήδη από τον τίτλο (φεγγαρόφωτο) και την εικαστική του απόδοση (ίχνη από νύχια ζώου πάνω στη λέξη), θα έχουμε να κάνουμε με λυκάνθρωπους. Ε, εντάξει, δεν αρχίζουμε καλά. Δεν είμαι λάτρης του horror και αυτά τα μεταφυσικά μου τη δίνουν λίγο. Επίσης, τί λυκάνθρωπους, ρε Brian; Δεν είμαστε στα 90s! Ο Michael Jackson πέθανε και στη μόδα είναι τα ζόμπια. Πού ζεις;

Τέλος πάντων, πήρα μια βαθιά ανάσα, μέτρησα ως το δέκα και μετά ξαναμέτρησα πιο αργά, γιατί μου είχε ανέβει το “ε, μα δεν είναι δυνατόν” στο κεφάλι. Αφού ανέκτησα τη ψυχραιμία μου, άρχισα να διαβάζω.

Χρονικά, βρισκόμαστε στην περίοδο της ποτοαπαγόρευσης, λίγο μετά το 1920. Ομοσπονδιακοί πράκτορες ερευνούν, σε κάτι δάση στη Virginia, για έναν τύπο, που παράγει και διακινεί παράνομα ποτά και, όπως ψάχνουν εκεί μεσ’ στα σκοτάδια, τους τρώνε οι λύκοι. Παράλληλα, ο Joe Masseria, το γνωστό ιστορικό crime boss της Νέας Υόρκης (α, ρε ΗΒΟ, μας έμαθες ιστορία), στέλνει έναν δικό του άνθρωπο στη Virginia, να κλείσει συμφωνία με αυτόν τον ίδιο λαθρέμπορο. Τελικά, ο άνθρωπος του Messaria, Lou Pirlo, συναντά τον περίφημο Hiram Holt. Ταυτόχρονα, μαθαίνουμε ότι η οικογένεια του Holt ταλανίζεται από μια περίεργη ασθένεια (ρε, μπας κι είναι αυτοί τα λύκια). Οι διαπραγματεύσεις δεν πάνε καλά και ο Pirlo ξεκινά την επιστροφή για τη Νέα Υόρκη με μνημόνιο παραμάσχαλα άπραγος. Στον δρόμο, όμως, σταματά, για να προσεγγίσει έναν καταυλισμό, όπου ντόπιοι αφροαμερικανοί έχουν στήσει μια περίεργη φιέστα.

Το γνώριμο σχέδιο του Risso έκαμψε σχεδόν αμέσως τις αντιστάσεις μου και με τράβηξε στον κόσμο της ιστορίας. Αυτό το χοντροκομμένο σκίτσο πάντα το έβρισκα γοητευτικό, ιδίως όταν έχει έντονα noir και crime στοιχεία. Η απόδοση του κλίματος είναι πραγματικά υποβλητική και, προσωπικά, αισθάνθηκα ότι το artwork άγγιξε τα επίπεδα του 100 BULLETS και μου μετέφερε όλη την ένταση και τη δυναμική της ιστορίας.

Για να καταφέρει κάτι τέτοιο, όμως, ο σχεδιαστής, χρειάζεται μια καλή πρώτη ύλη και αυτή είναι το σενάριο. Φαίνεται ότι ο Azzarello δεν παίρνει άδικα ακόμα μερίδιο από την εκδοτική πίτα. Απλά, το στοιχείο του, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι το crime – εκεί ξέρει να φτιάχνει χαρακτήρες, να δημιουργεί κόσμους και είναι εκεί που κερδίζει το στοίχημα με το κοινό. Οι κεντρικοί ήρωες, Lou Pirlo και Hiram Holt, είναι και φαίνονται χαρακτήρες noir ιστορίας με υπόβαθρο.

Τελικά, σε αυτό το πρώτο τεύχος, οι λυκάνθρωποι ήταν κομπάρσοι και ελάχιστα εμφανίστηκαν. Βέβαια, είναι ωσεί παρόντες, όμως ευτυχώς, το μεταφυσικό στοιχείο υποχώρησε προς όφελος του αστυνομικού/noir και της δημιουργίας ενός ρεαλιστικά σκοτεινού περιβάλλοντος, που προκαλεί τον αναγνώστη για τη συνέχεια.

Θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα τεύχη θα είναι ακόμη καλύτερα και δεν θα αφήσει και αυτή η ιστορία άλλη μια “έτσι κι έτσι” εντύπωση. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μια παροιμία από τη λαπωνία λέει ότι “όποιος ξαναδίνει ευκαιρία σε συγγραφέα comics, που τον απογοήτευσε πάνω από μια φορά, να πάει να ψαχτεί”. Και πού να μπαίνεις, τώρα, σε τρεχάματα…