The Bunker

“Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του”
-Ηράκλειτος

Ιστορίες με ταξίδια στο χρόνο υπάρχουν πλέον πάμπολλες και είναι δύσκολο για κάποια να ξεχωρίσει. Το THE BUNKER, όμως, τα κατάφερε. Η αφήγηση ξεκινά, όταν μια παρέα απόφοιτων θέλει να θάψει μια “χρονοκάψουλα” την τελευταία ημέρα τους στο κολέγιο. Αυτό που ανακαλύπτουν είναι ένα καταφύγιο με επιστολές από τους μελλοντικούς τους εαυτούς. Έτσι, μαθαίνουν ότι αυτοί είναι που θα καταστρέψουν τον κόσμο.

Η ιστορία συνεχίζεται με ιδιαίτερη πολυπλοκότητα. Η αλληλεπίδραση των χαρακτήρων μεταξύ τους είναι έντονη, όπως και οι προδοσίες, μηχανορραφίες και συμφωνίες. Και επεκτείνεται ακόμα περισσότερο, όταν εμφανίζονται οι μελλοντικές ενσαρκώσεις κάποιων ηρώων. Οι νέοι πρωταγωνιστές του τώρα παλεύουν να συνεχίσουν τη ζωή τους, προσπαθώντας, παράλληλα, να αλλάξουν τη μοίρα. Οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές του μέλλοντος κάνουν τα πάντα για να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πλοκής ήταν το προσωπικό. Ίσως για αυτό να ξεχωρίζει το THE BUNKER. Δεν είναι hardcore sci-fi, αλλά το ταξίδι στο χρόνο χρησιμοποιήθηκε μονάχα ως αφορμή, για να εξερευνήσει την ουσία της υπόθεσης. Πώς μπορείς να αποφύγεις τη μοίρα; Είναι πράγματι το μέλλον μας γραμμένο στον χαρακτήρα μας; Και, το σημαντικότερο, μήπως προσπαθώντας να μη γίνεις το τέρας του μελλοντικού σου εαυτού δημιουργείς μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία; Όλα αυτά τα ερωτήματα, που επεξεργάζονται στη διάρκεια της ιστορίας, δημιουργούν ένα πολύ δυνατό σενάριο, το οποίο δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό με την πρώτη ανάγνωση. Ίσως ούτε και με τη δεύτερη.

Εκεί, μάλλον, αρχίζουν να φαίνονται τα ψεγάδια της γραφής του Joshua Hale Fialkov. Όταν χρειάζεται να διαβάσεις κάτι τρεις ή και περισσότερες φορές, για να το καταλάβεις (κι αν), τότε δεν φταις εσύ, φταίει η γραφή. Στην προσπάθειά του να φτιάξει μια περίπλοκη (και στιβαρή γενικά και ενδιαφέρουσα αναμφισβήτητα) ιστορία, συχνά κάνει τον αναγνώστη να “χαθεί”. Τα αφηγηματικά άλματα από το παρόν στο μέλλον, οι σκέψεις των χαρακτήρων σε συνδυασμό με τις πράξεις τους και η σύγκρουση παρούσας και μελλοντικής ενσάρκωσης του ίδιου ατόμου φτιάχνουν ένα ανάγνωσμα που απαιτεί συγκέντρωση. Προσωπικά, δεν έχω κρύψει ότι έκανα σημειώσεις για το ποιος έχει σχέση με ποιον και ποιος, πότε, έκανε τι. Το πιο επίπονο, βέβαια, είναι κάποια σεναριακά κενά που υπάρχουν, όπως η αναφορά σε κάποιο “βιολογικό όπλο” – που μετά απλώς ξεχνιέται. Εκεί παλεύεις, προσπαθώντας να καταλάβεις αν πράγματι έχει τρύπες το σενάριο ή αν εσύ έχασες κάτι, λόγω πολυπλοκότητας.

Επιπροσθέτως, το σχέδιο του Joe Infurnari δεν θα έλεγα ότι είναι τέλειο. Έχει, βέβαια, το πλεονέκτημα ότι είναι ο ίδιος σε όλη τη διάρκεια της σειράς (εκτός από ένα guest του Brahm Revel), αλλά η αλήθεια είναι ότι τα μολύβια του δεν υπηρέτησαν ούτε το σενάριο ούτε την αισθητική. Οι γραμμές του είναι πολύ αδρές και, ειλικρινά, υπήρχαν στιγμές που έβλεπα τη Natasha και δεν ήξερα αν είναι η νεαρή ή η ηλικιωμένη. Κάτι τέτοιο δε βοηθά μια ήδη δύσκολη πλοκή.

Νομίζω πως πολύ καλύτερα ήταν τα χρώματα του Gonzalo Duarte. Αχνά και σκοτεινά, έδιναν ακριβώς την ατμόσφαιρα που έπρεπε για τη συγκεκριμένη ιστορία.

Συνολικά, το THE BUNKER είναι ένα καλό comic. Έχει ωραία, πρωτότυπη πλοκή, τρισδιάστατους χαρακτήρες, οι οποίοι αναπτύσσονται, και μια μικρή ιστορία αληθινής αγάπης που μόνο το ταξίδι στο χρόνο μπορεί να δώσει τόσο συγκινητικά. Και plot twists. Πολλά plot twists, με καλύτερο το τελευταίο, που συνέχεια σε έκανε να λες στο πίσω μέρος του μυαλού σου: “Βρε, λες; Μπα…”, μέχρι που βγαίνει πραγματικό. Έχοντας επανεκδοθεί σε τόμους, νομίζω πως αξίζει την προσοχή και τα χρήματά σας, ειδικά αν νιώθετε ότι το μυαλό σας χρειάζεται λίγη γυμναστική…