Inhumans Vs X-men #0

Τα έχουμε πει πολλές φορές. Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν πολύ καλά για τους μεταλλαγμένους της Marvel. Είτε πάρει κανείς ως σημείο εκκίνησης το Schism, είτε τη στιγμή που ο Bendis αποφάσισε να ασχοληθεί με το franchise, είτε το Secret Wars, νομίζω πως λίγοι οπαδοί των X-Men θα έλεγαν πως είναι ευχαριστημένοι με το επίπεδο που κινούνται αυτή τη στιγμή οι ιστορίες τους. Μετά το, κατά τη γνώμη μου αποτυχημένο, DEATH OF X έρχεται το INHUMANS vs. X-MEN, το οποίο, όπως ήδη ξέρουμε, από τη μία θα φέρει ανακατατάξεις στους τίτλους και των δύο πλευρών και από την άλλη υπόσχεται θα επαναφέρει τη χαμένη αίγλη στα comics των X-Men.

Λίγο πριν το πρώτο τεύχος, κυκλοφόρησε το τεύχος #0, το οποίο θέτει τις βάσεις πάνω στις οποίες θα κινηθεί το επερχόμενο event. Πρωταγωνιστές, ουσιαστικά, είναι ο Beast και η Emma Frost και η ιστορία κινείται γύρω από το τι τους έχει συμβεί τους τελευταίους έξι μήνες. Από τη μία, παρακολουθούμε τον Hank McCoy να προσπαθεί να λύσει το γενετικό μυστήριο της επίδρασης των terrigen mists στους μεταλλαγμένους. Ξεκινώντας από μια αισιόδοξη προσέγγιση του ζητήματος και με τη σιγουριά πως από τη στιγμή που το πρόβλημα έχει επιστημονικά αίτια, τότε θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει, ο Beast τελικά καταλήγει σε αδιέξοδο, ενώ συγχρόνως αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως οι Inhumans, αν και μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, δεν έχουν σκοπό να ριψοκινδυνέψουν τη θέση τους και το είδος τους, σε περίπτωση ενός πολέμου μεταξύ mutants και inhumans. Από την άλλη, η Emma, όλο αυτό το διάστημα, φαίνεται πως προετοιμάζεται για αυτή τη μάχη. Μέσα από καθημερινή προπόνηση, προσπαθεί να εξελίξει και να βελτιώσει τις δυνάμεις της, ενώ παράλληλα ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία των μεταλλαγμένων, συναντώντας συμμάχους και εξασφαλίζοντας τη βοήθειά τους, στην περίπτωση της επικείμενης σύγκρουσης. Έτσι, από εδώ παρελαύνουν οι All-New, οι Uncanny και οι Extraordinary X-Men, καθώς και το Hellfire Club.

Η αλήθεια είναι πως είναι απόλαυση να παρακολουθείς την White Queen να μαζεύει σιγά-σιγά όλους τους μεταλλαγμένους. Δεν ξέρω για σας, αλλά η απουσία των Xavier, Cyclops, Wolverine, αλλά και πολλών άλλων, νομίζω πως έχει αφήσει ένα τεράστιο κενό στον πυρήνα των X-Men, τo οποίo, δυστυχώς, ούτε ο Magneto και η Storm δεν έχουν καταφέρει να καλύψουν μέχρι τώρα.

Αυτό το κενό φαίνεται πως έρχεται να καλύψει η Emma Frost, παίρνοντας πάνω της το ζήτημα της επιβίωσης των μεταλλαγμένων και επιδεικνύοντας τον απαραίτητο τσαμπουκά και το νεύρο το οποίο λείπει από τους χαρακτήρες το τελευταίο διάστημα. Αλλά αυτό νομίζω πως είναι και το μόνο καλό του συγκεκριμένου τεύχους, καθώς, κατά τα άλλα, στους υπόλοιπους χαρακτήρες διακρίνεται τεράστια έλλειψη characterization. Αυτό, βέβαια, είναι έτσι κι αλλιώς το πρόβλημα με το franchise των X-Men τελευταία. Το ότι, δηλαδή, κανένας από τους διάφορους συγγραφείς δεν φαίνεται να μπορεί να γράψει τους πρωταγωνιστές με βάση το χαρακτήρα τους και την ιστορία τους. Από την άλλη, η απόδοση των Inhumans είναι σαφώς καλύτερη, αλλά αρκετά αδιάφορη, πλην αυτής της Medusa, η οποία λειτουργεί ως το Inhuman αντίβαρο της Emma Frost. Όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι το τεύχος είναι αρκετά αξιόλογο, καθώς ο Rocafort παραδίδει μερικές εξαιρετικές σκηνές, ενώ και η δουλειά του Brown στα χρώματα μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

Προσωπικά, θα δώσω μία ευκαιρία στο INHUMANS vs. X-MEN λόγω της αγάπης μου για τους δεύτερους, διατηρώντας, όμως, τις επιφυλάξεις μου για το γενικό αποτέλεσμα. Εξάλλου, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ας ελπίσουμε πως η Marvel θα καταφέρει εδώ να παραδώσει ένα event, το οποίο θα έχει μια σχετική συνέχεια και επιτέλους θα δώσει την ευκαιρία στους X-Men να μπορέσουν να αποτελέσουν ξανά το δυνατότερο χαρτί στα χέρια της εταιρίας.