Moana

Είδα, λοιπόν, το MOANA. Μία φίλη μου που το είδε, ξετρελάθηκε, και σκέφτηκα “αφού είναι καλό, ας πάω στο σινεμά να το δω, μη χάσει την αίγλη του στη μικρή οθόνη”. Ε, δεν είμαστε φίλες πλέον.

Πρόκειται για την ιστορία της Moana, κόρης του αρχηγού του νησιού Μάουι. Όταν το χωριό της αρχίζει να σαπίζει, εξαιτίας της κλοπής της καρδιάς της φύσης από το ημίθεο Maui, η νεαρή πρωταγωνίστρια αφήνει το λαό της και αγνοεί την απαγόρευση να βγει στα ανοιχτά, με σκοπό να βρει το Maui και να επιστρέψει την ισορροπία. Στο ταξίδι της, έρχεται αντιμέτωπη με μοχθηρούς πειρατές-καρύδες, κακιασμένους κάβουρες, και μία εσωτερική σύγκρουση σχετικά με το πεπρωμένο της (να μη σου τύχει).

Η ταινία δεν έχει απλά έλλειψη πρωτοτυπίας, αλλά πρόκειται, κυριολεκτικά, για ένα μείγμα των προηγούμενων ταινιών Disney (έχουμε και λίγο Dreamworks, για ποικιλία). Θέλετε έναν λίγο τρελό/μαγικό/σοφό συγγενή, που οδηγεί τον πρωταγωνιστή στο σωστό μονοπάτι; Τον έχετε. Μήπως προτιμάτε μία σκηνή με πατέρα και παιδί στην κορυφή του λόφου, όπου ο πατέρας συμβουλεύει το παιδί του να μην απομακρυνθεί από τα όρια της φυλής τους; Κανένα πρόβλημα. Σας έχει λείψει η σκηνή που ο γιος/κόρη δεν θέλει να ακολουθήσει τους γονείς του στην εξουσία και αυτό οδηγεί σε σύγκρουση μεταξύ τους; Καλέ, κι απ’ αυτό έχουμε! Δεν αναφέρομαι καν στο σημείο που οι δύο ήρωες χωρίζουν μαλωμένοι, για να ξαναβρεθούν όταν ένας από αυτούς χρειάζεται βοήθεια, ούτε στο κλασικό “ο κακός είναι παρεξηγημένος, γιατί του λείπει ένα κομμάτι, και όταν του το συμπληρώσουμε, τελικά είναι καλός”. Οτιδήποτε δείτε στο MOANA, το έχετε σίγουρα ξαναδεί, υπό άλλη μορφή, κάπου αλλού. Και παρ’ ολο που δεν πιστεύω στην παρθενογένεση στην Τέχνη, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία πρωτοφανή περίπτωση.

Έχω, όμως, να δώσω και μερικά thumbs up, γιατί δεν είμαι κακός άνθρωπος στ’ αλήθεια, και η μαγεία των χριστουγέννων, σε συνδυασμό με τη μαγεία της Disney, με αγγίζουν βαθεία. Κατ’ αρχάς, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ love story. Περιμέναμε καιρό, αλλά φαίνεται πως η Disney αρχίζει να υποψιάζεται πως ένας άντρας και μία γυναίκα μπορούν, ίσως, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να είναι μόνο φίλοι. Δεν λέω πως δεν έχει ξαναγίνει, αλλά εδώ υπήρχε πειρασμός, οι σεναριογράφοι πρέπει να συγκρατήθηκαν με μεγαλείο ψυχής. Στα θετικά, βρίσκεται επίσης ο Maui, απολαυστικός τόσο στον τρόπο που μιλάει, όσο και στον τρόπο που κινείται. Τέλος, ως μεγάλη φαν των μιούζικαλ, χάρηκα με την επιστροφή της μορφής “Disney Musical”, ακόμη και αν τα τραγούδια δεν με συγκίνησαν πραγματικά.

Όσον αφορά το visual part, η ταινία ήταν όμορφη, όπως είναι εδώ και χρόνια τα animation blockbusters. Δεν βρήκα κάτι το ξεχωριστό, ούτε στα backgrounds, ούτε στα character designs, που ακολουθούν πιστά το “ρεαλιστικό, αλλά με πιο μεγάλα μεγάλα μάτια” στιλ. Εξαίρεση αποτελούν ο κόκορας και ο Maui, που χωρίς να ξεφεύγει από το παραπάνω μοτίβο, είναι ένας χαρακτήρας πολύ ικανοποιητικός οπτικά.

Στα trivia, θα ήθελα να προσθέσω πως η πρωταγωνίστρια άλλαξε όνομα σε κάποιες χώρες: Στα γαλλικά και στα ελληνικά λέγεται Vaiana, διότι το όνομα Moana είναι κατοχυρωμένο στην Ευρώπη, ενώ στα ιταλικά ονομάζεται Oceania. (Φήμες λένε ότι έπρεπε να αποφευχθεί μία ατυχής συνονωμασία με τη διάσημη ηθοποιό ταινιών πορνό, Moana Pozzi)

Πιστεύω πως το MOANA είναι μια εξαιρετική ταινία για παιδάκια έως 5 ετών, που μόλις αρχίζουν να χτίζουν τις αναμνήσεις τους, και δεν βλέπουν πόσο μοιάζει με ένα κάρο άλλες ταινίες της ίδιας της Disney. Για τους υπόλοιπους, η ταινία μπορεί να είναι γλυκούλα, διασκεδαστική, αστεία σε κάποια σημεία, αλλά δεν πιστεύω πως έχει να σας προσφέρει οτιδήποτε το φρέσκο.