Top 100 DC Comics

We3

Το WE3 το έχω διαβάσει, το έχω ξαναδιαβάσει και τώρα το διάβασα άλλη μια φορά, μετά από εφτά χρόνια, όταν είχαμε κάνει το Top 100 των 00s. Οι πολλές αναγνώσεις, εάν φυσικά το υλικό είναι τέτοιο, βοηθούν πρωτίστως το κομμάτι του σχεδίου, καθώς γνωρίζεις πια την ιστορία και μπορείς να ξεψαχνίσεις το κάθε panel με την ησυχία σου.

Ο Frank Quitely βγαίνει νικητής μέσα από το τεστ του χρόνου και μοιάζει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες που έχουν συνεργαστεί με τον Grant Morrison, κυρίως γιατί φαίνεται ότι είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Σε μια τόσο μοχθηρά βίαιη ιστορία, με εμμονή στην σχεδιαστική επίδειξη της παραμικρής νοσηρής λεπτομέρειας, είναι δύσκολο να διαχωρίσεις πού ξεκινά και πού τελειώνει η συμβολή των δύο δημιουργών.

Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν θεωρώ ότι πίσω από την ιστορία κρύβεται κάποιο βαθύτερο νόημα. Κάποιοι μπορεί να δουν θέματα, όπως τα δικαιώματα των ζώων κατά των πειραμάτων, ή μια αναλογία για τα όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά δεν το χάβω. Πιστεύω ότι είναι μια συναισθηματικά χειριστική ιστoρία, με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Αλλά για αυτό το λόγο το θεωρώ καταπληκτικό. Γιατί να είναι κάτι παραπάνω από αυτό; Είναι στιγμές που χρειαζόμαστε ένα καλό κλάμα, να αφεθούμε στα χέρια ενός συγγραφέα, ή σχεδιαστή, και να μας οδηγήσει εκεί που θέλει, χωρίς φιλοσοφικές προεκτάσεις, αναλύσεις και θεωρίες.

Το WE3, λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό. Μια επίδειξη δύναμης των δυνατοτήτων του Mέσου και των δύο μεγάλων δημιουργών, που το μόνο που θέλει από εσένα είναι να το βιώσεις σε όλη του τη δακρύβρεχτη και αρρωστημένη μεγαλοπρέπεια.