A Month In Covers

Ένα εξώφυλλο που μοιάζει με φωτογραφία, ένα πορτραίτο των δύο γυναικών που θα μπορούσαν να το βάλουν στο τραπεζάκι του χωλ. Άκρως ρεαλιστικό, από τα έπιπλα έως την ενδυμασία, το επιτηδευμένο μειδίαμα της καθισμένης γυναίκας κερδίζει τις εντυπώσεις και την προσοχή μας. Ο συγγραφέας Jonathan Hickman προσθέτει πάνω στο σχέδιο του Tomm Coker τα χαρακτηριστικά του γραφιστικά σκαριφήματα και αποκρυφιστικά σύμβολα, έτσι που να μοιάζει με αστυνομικό φάκελο, κάτι που έχει να κάνει και με την επιλογή να έχει η σειρά μαυρόασπρα εξώφυλλα.

Ένα μαγικό τρικ, μια φανταστική σύλληψη! Μια δαιδαλώδης γραμμή που καταδεικνύει την πραγματική μορφή, παίζοντας απλά με τους διαφορετικούς χρωματικούς τόνους σκούρου και ανοιχτού. Όσο πιο μακριά το βλέπει κανείς τόσο πιο αναγνωρίσιμο και λεπτομερές γίνεται, αποκαλύπτοντας την μορφή της Shuri. Η τεθλασμένη γραμμή θυμίζει αφρικανικό μοτίφ, δένοντας με το θέμα ακόμα πιο πολύ, σε ένα εξώφυλλο που πραγματικά αγνοώ με ποια τεχνική εκτελέστηκε από τον Brian Stelfreeze.

Ο Aaron Kuder μου βγάζει κάτι από τα εξώφυλλα του Frank Quitely για το κλασικό NEW X-MEN (2001) και αυτό είναι, φυσικά, κομπλιμέντο. Τα Terrigen Mists καλύπτουν όλο τον κόσμο και σκοτώνουν τους μεταλλαγμένους, μήνυμα που μεταδίδει ο καλλιτέχνης με σαφή, άμεσο και έξυπνο τρόπο. Βέβαια, για όσους έχουν διαβάσει και το επόμενο, τελευταίο τεύχος της σειράς, η εικόνα προδίδει την ανατροπή του φινάλε και αμέσως το εξώφυλλο παίρνει μια πιο έξυπνη, αλλά και αρρωστημένη διάσταση.

Ένα δύσκολο και περίπλοκο εξώφυλλο, που όπως και η προηγούμενη συμμετοχή του Ηλία Κυριαζή, παίζει πάλι εξαιρετικά με την αίσθηση του βάθους. Επίσης, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το cross hatching στο background, που προσδίδει φως αντί για σκιά, όπως συνηθίζεται. Όλοι αυτοί οι σωλήνες, μου φέρνουν στο μυαλό ένα από τα κλασικότερα εξώφυλλα όλων των εποχών, αυτό του John Byrne για το ALPHA FLIGHT #3 (11η θέση στο TOP 200 COMIC BOOK COVERS του Comicdom), που ίσως είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του ο καλλιτέχνης σαν tribute – ίσως και όχι. Θα πρέπει να τον ρωτήσουμε, για να μάθουμε.

Προς στιγμήν, νόμιζα ότι έβλεπα το καινούργιο εξώφυλλο του SCARLET WITCH, που έχει κάνει το λευκό, μαύρο, κόκκινο σήμα κατατεθέν του για φέτος, όπως επίσης και γιατί οι προηγούμενες συμμετοχές της Joelle Jones δε θυμίζουν σε τίποτα το συγκεκριμένο. Ακόμα και το λογότυπο αλλάζει θέση, για να εξυπηρετήσει και να δέσει τέλεια ανάμεσα στους ομόκεντρους υπνωτικούς κύκλους. Μοναδική σταθερά; Μα το χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπο της ηρωίδας, καθώς αυτή διαπράττει εγκλήματα.

Καιρό έχει να εμφανιστεί τόμος στη στήλη και ο λόγος είναι γιατί συνήθως δεν είναι original covers, αλλά επανατυπώσεις από τα τεύχη που εμπεριέχονται. Για τη Library Edition της σειράς MASSIVE του Brian Wood, οι συντελεστές αποφάσισαν να φιλοτεχνήσουν ένα ολοκαίνουργιο εξώφυλλο και ιδού. Ένα υπέροχο κολάζ από καίρια σημεία της ιστορίας και διάφορα στοιχεία αυτής δημιουργούν μια αφηγηματική απεικόνιση, δοσμένη με εξαιρετική ισορροπία.

Ένας έξοχος καλλιτέχνης και ένας ακόμα καλύτερος cover artist, ο J.G Jones ξεστρατίζει από τα συνηθισμένα μονοπάτια του υπερβολικά ρεαλιστικού σχεδίου και περνά στον μινιμαλισμό. Το αποτέλεσμα, όπως βλέπετε, είναι πολύ ενδιαφέρον και οπτικά γοητευτικό, φέρνοντας στον νου τον κυβισμό του Πικάσο ή ακόμα πιο πολύ μορφή της κυκλαδικής τέχνης. Η σειρά κατακεραυνώθηκε, δικαίως, από τους κριτικούς για τους κακούς χειρισμούς στο θέμα του ρατσισμού, δανειζόμενη, μάλιστα, στον τίτλο της το εμβληματικό ομώνυμο τραγούδι της Billie Holiday, αλλά η στήλη είναι υποχρεωμένη να κοιτάει μόνο το περιτύλιγμα.

Αν και το χρωματισμένο εξώφυλλο είναι ωραίο, μοιάζει άσχημο συγκρινόμενο με την μαυρόασπρη “ακατέργαστη” μορφή του. Σε αυτή τη μορφή, μπορείς να σταθείς λίγο παραπάνω και να χαζέψεις τα μολύβια του καλλιτέχνη και το δυναμισμό της γραμμής του. Εδώ μπορούμε να δούμε, επίσης, αυτό που ο ίδιος ο Jae Lee είχε πει σε μια συνέντευξη του, ότι έχει πάψει να μελανώνει τα σχέδια του και απλώς κάνει πολύ σφιχτά μολύβια όπου χρειάζεται.

Αν και θα αφαιρούσα αρκετούς υποθετικούς πόντους από την υποθετική βαθμολογία που παίρνουν τα εξώφυλλα για την είσοδο τους στην δεκάδα, για την κλισέ και εξωραϊστική απεικόνιση της ζευγάρι-εγκληματιών θεματολογίας, για τον ίδιο λόγο βρίσκεται εδώ. Αγαπάω το sub-genre τύπου BONNIE & CLYDE, TRUE ROMANCE, NATURAL BORN KILLERS, KILL YOUR BOYFRIEND, THELMA & LOUISE, to name a few (είπε και αράδιασε ένα σωρό τίτλους), παρόλο που απέχει αρκετά από την πραγματικότητα. Έξτρα υποθετικούς, όπως πάντα, πόντους για το φθαρμένο look.

To extreme close-up μας εκβιάζει να βιώσουμε το συνίισθημα της εικονιζόμενης εντονότερα και αμεσότερα. Ένα μίγμα φρίκης και τρέλας που παίζει με την ηδονοβλεπική και περίεργη φύση του ανθρώπου και σε κάνει να θέλεις να δεις οπωσδήποτε τι είναι αυτό που οδήγησε την Wonder Woman σε αυτή την έκφραση. Με αυτή τη συμμετοχή και πάνω στο κλείσιμο του χρόνου, έρχεται η Jenny Frison και κάθεται στην πρώτη θέση, μαζί με τους Bill Sienkiewicz και Greg Tocchini, δημιουργώντας μια ιδανική τριάδα στην κορυφή.