Justice League Vs. Suicide Squad #1

Έχω ξαναπεί πως, όταν δυο σπουδαίοι και αγαπητοί ήρωες συγκρούονται μεταξύ τους, αυτό προκαλεί κύματα χαράς στο κοινό. Πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για υπερηρωικές ομάδες. Πιο συγκεκριμένα, η DC αποφάσισε να μας παρουσιάσει μια επική σύγκρουση, καθώς μας υποσχέθηκε μάχη μεταξύ Suicide Squad και Justice League. Ομάδα super villains εναντίον ομάδα superheroes. Οι προσδοκίες βρίσκονται στα ύψη και η συγκίνηση με κατακλύζει, καθώς αρχίζω να διαβάζω το τεύχος.

Ομολογώ πως το τεύχος με ξάφνιασε με την αρχή του και πως γενικά ήταν αντάξιο των προσδοκιών. Ξεκινά γεμάτο μυστήριο, καθώς κάποιος – που δε βλέπουμε το πρόσωπο του – εισβάλει στο The Catacombs, στη νούμερο ένα μυστική φυλακή στον κόσμο. Εκεί τους τα κάνει γης μαδιάμ και ελευθερώνει τους άγνωστους, μα ιδιαίτερα επικίνδυνους, όπως κάνει σαφές το τεύχος, φυλακισμένους. Αυτό ως εισαγωγικό κομμάτι. Έπειτα βλέπουμε τη Suicide Squad, που με τις οδηγίες της ραδιούργας Amanda Waller, έχει ξαμοληθεί για να πιάσει έναν παρανοϊκό villain που έχει μια σκοτεινή ατζέντα, με κάποια συσκευή καταστροφής που βρήκε σε ένα νησί. Αφού τον βγάζουν από την μέση, στο πεδίο εισβάλει η Justice League, καθώς αποφάσισαν πως η Suicide Squad είναι εκτός ελέγχου και πως η Waller τους χρησιμοποιεί. Τους προτείνουν να τους φυγαδεύσουν σε κάποιο ασφαλές μέρος και η Suicide Squad περιμένει εντολές από την Amanda, η οποία τους λέει πως αν πάνε μαζί τους, θα τους σκοτώσει όλους με τους μηχανισμούς που έχει βάλει στα κεφάλια τους. Ε, και κάπως έτσι ξεκινά το πανηγύρι. Στο τέλος του τεύχους, μας αποκαλύπτεται και ποιοι είναι αυτοί που το έσκασαν από την φυλακή, αλλά και ποιος τους ελευθέρωσε.

Το τεύχος, σε γενικές γραμμές, στέκεται αντάξιο των προσδοκιών. Έχει εξαιρετικό artwork, με έντονες και λεπτομερείς γραμμές, δημιουργώντας φιγούρες ρεαλιστικές και χρησιμοποιώντας μια χρωματική παλέτα που ταιριάζει στον κόσμο της DC, καθώς δεν ξεφεύγει από το bleak ύφος της εταιρίας, αλλά με έντονες αντιθέσεις.

Από πλευράς πλοκής, έχει το advantage του μυστηρίου, καθώς ξεκινά σκοτεινά και δημιουργώντας πολλές απορίες στον αναγνώστη, πράγμα που σε ιντριγκάρει. Επίσης είναι πολύ θετικό, από αφηγηματικής άποψης, το γεγονός πως το μοτίβο έρχεται σε full circle, δημιουργώντας το μυστήριο στην αρχή για το ποιος είναι ο άγνωστος villain και δίνοντας απαντήσεις στο τέλος. Το ενδιάμεσο κομμάτι, όμως, έχει μερικά αρνητικά. Από την μια θα το έλεγες και καλό που μπαίνει γρήγορα στο ψητό και βλέπουμε αμέσως την σύγκρουση των δυο ομάδων, αλλά από την άλλη μοιάζει και λίγο βεβιασμένο. Η αιτία της σύγκρουσης δίνεται πολύ γρήγορα και χωρίς να αιτιολογηθεί ή εδραιωθεί ιδιαίτερα, χάνοντας έτσι ένα πιο βαθύ κίνητρο. Ως αποτέλεσμα, βλέπεις μια εντυπωσιακή μάχη και πραγματικά η σύγκρουση ξεκινάει πολύ εκρηκτικά, αλλά μην έχοντας χτίσει το συμβάν, απλά παρακολουθείς έναν κούφιο ξυλοδαρμό.

Όπως και να έχει, είναι ένα πολύ δυνατό πρώτο τεύχος και θέτει αρκετά γερά θεμέλια για τη σειρά.