Hulk #1

Το HULK #1 μας μεταφέρει μετά τα γεγονότα του CIVIL WAR II και μετά τον θάνατο του Hulk από τα χέρια του Hawkeye. Με τον Bruce Banner νεκρό πια, η ξάδερφή του καλείται να γεμίσει το κενό!

Το comic, λοιπόν, εξιστορείται την ζωή της She-Hulk, η οποία προσπαθεί να συνεχίσει την καθημερινότητά της ως δικηγόρος και προστάτιδα των δικαιωμάτων των superhumans, ενώ, παράλληλα, την στοιχειώνουν οι τραυματικές αναμνήσεις του εμφυλίου. And that’s about it! Δεν έχουμε και πολλές εξελίξεις στο πρώτο τεύχος, με την Mariko Tamaki να επιλέγει να επικεντρωθεί περισσότερο στην ανάλυση του χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας. Η She-Hulk που μας παρουσιάζεται αποκλίνει κατά πολύ από τη συνήθη αισιόδοξη και πιο κωμική της εμφάνιση και θυμίζει περισσότερο τον μεγάλο και ανεξέλεγκτο ξάδερφό της.

Το HULK #1 πάσχει από τη ”νόσο των mainstream comics”. Η ιδέα που μας παρουσιάζει είναι αρκετά ενδιαφέρουσα – αν και όχι εξαιρετικά πρωτότυπη – αλλά εκεί που σαφώς υστερεί είναι η εκτέλεση. Το comic, όπως και πολλά άλλα από τις μεγάλες εκδοτικές, αποτυγχάνει στο να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δεν αφήνει το στίγμα του, δε συνοδεύεται από δυναμισμό και, στην τελική, περνά απαρατήρητο. Δε θέλω να είμαι προκατειλημμένος απέναντι στην Marvel και στη DC, αλλά έχουμε δει τόσους πολλούς μέτριους (όχι κακούς, αλλά μέτριους) τίτλους μέσα στα τελευταία χρόνια, που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχουν σταματήσει να προσπαθούν, ότι έχουν σταματήσει να δίνουν το 100% τους.

Πάντως, θα ήταν άδικο αν προσπερνούσαμε τα θετικά στοιχεία του comic. Κατ’ αρχάς, καταφέρνει πολύ αποτελεσματικά να περάσει στον αναγνώστη την μελαγχολία της κεντρικής ηρωίδας. Σε αντίθεση με πολλά από τα comics της Marvel αυτόν τον καιρό, το HULK #1 είναι ένα σκοτεινό έργο, ένα μουντό ανάγνωσμα. Και αυτό επιτυγχάνεται, όχι μόνο χάρη στο σενάριο της Tamaki, αλλά και στο σχέδιο και στα χρώματα του Nico Leon και του Matt Milla, αντίστοιχα. Πενάκι και παλέτα συνδυάζονται αρμονικά, συνοδεύοντας εύστοχα την πλοκή και δίνοντας στο τεύχος μια κάποια προσωπικότητα. Φυσικά, αναγνώριση αξίζει και ο Cory Petit, ο letterer. Μπορώ να ανακαλέσω ένα panel με την Jennifer Walters, πεσμένη στο έδαφος, να μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε She-Hulk, ενώ γύρω της να εκτίθενται οι σκέψεις αγωνίας, οι σκέψεις εκδίκησης… Αυτή ήταν, ομολογουμένως, μια πολύ ωραία σκηνή, η οποία αποδεικνύει ότι η συνεργασία μεταξύ του creative team καλά κρατεί.

Πολύ θα ήθελα να βροντοφωνάξω: “Ο βασιλιάς είναι νεκρός, ζήτω ο βασιλιάς!”, αλλά το HULK #1 δεν κατάφερε να με πείσει πλήρως. Ως αρχή, ήταν αρκετά χλιαρή. Ήταν αξιοπρεπές από πλευρά ιστορίας, αλλά του έλειπε η φλόγα, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να ξεχωρίζει από ένα κοινότυπο μέτριο comic. Προς υπεράσπισή του, πάντως, ήταν αρκετά καλύτερο από τις περισσότερες πρόσφατες κυκλοφορίες της Marvel που έπεσαν στα χέρια μου. Προσωπικά μιλώντας, θα δώσω μια ευκαιρία στο επόμενο τεύχος, καθώς υπάρχουν αρκετές προοπτικές για βελτίωση – το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ακόμα! Αν το γράψιμο γίνει λίγο πιο δυναμικό, αν η πλοκή ενισχυθεί λίγο περισσότερο, πιστεύω ότι η σειρά μπορεί να οδηγήσει σε κάτι σπουδαίο, σε κάτι αξιομνημόνευτο!