Αμανίτα Μουσκάρια

Κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο, ενώ είχε ανακοινωθεί το 2013, το όγδοο graphic novel σε σχέδιο Θανάση Πέτρου και ήταν απρόσμενα καλό, ανοίγοντας νέους αφηγηματικούς ορίζοντες για την ελληνική σκηνή.

Έχοντας διαβάσει σχεδόν τα άπαντα του Πέτρου, θα πω εξαρχής πως η συνολική ποιότητα κυμαίνεται αναλόγως την αφηγηματική δεινότητα του εκάστοτε σεναριογράφου. Εδώ, έχουμε τον ίδιο τον συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου, στο οποίο βασίστηκε η μεταφορά, να γράφει και το σενάριο του comic. Αφηγηματικά, ίσως είναι πιστό στο βιβλίο, όμως αργεί πάρα πολύ να πάρει μπρος, αναλώνοντας υπερβολικά πολύ χρόνο στην προσωπική ιστορία του αδιάφορου, σχεδόν από όλες τις απόψεις, πρωταγωνιστή Ηλία Πανταζή, με αποτέλεσμα ο πραγματικός πρωταγωνιστής να εισάγεται μόλις στη 30η σελίδα και ο αναγνώστης να είναι ήδη κουρασμένος. Ευτυχώς, η συνέχεια ανανεώνει το αναγνωστικό ενδιαφέρον, κορυφώνοντας αργά και σταθερά από εκεί και πέρα. Η ιστορία του δυσπρόφερτου ΑΜΑΝΙΤΑ ΜΟΥΣΚΑΡΙΑ είναι κυρίως κοινωνική, με λίγα στοιχεία τρόμου.

Ο Ηλίας Πανταζής, λοιπόν, είναι ένας μηχανόβιος και ανεξάρτητος δημοσιογράφος, ο οποίος κάνει ταξιδιωτικά ρεπορτάζ, ενώ παράλληλα η προσωπική του ζωή είναι άχαρη και άνοστη, ίσως και λόγω του εγωισμού του. Αφήνοντας πίσω τα προσωπικά του, πάει στο όρος Πάικο της Κεντρικής Μακεδονίας, για το επόμενο “Ημερολόγιο Μοτοσικλέτας” του. Εκεί, θα συναντήσει τυχαία ένα πανδοχείο που το κρατάει μόνος του ένας πικραμένος γέρος, ο κυρ Ντρούγκαρος, και θα μάθει για τον κίνδυνο ενός συγκεκριμένου είδους παραισθησιογόνων μανιταριών. Εκείνο είναι και το σημείο, στο οποίο αρχίζει το main story του graphic novel και κορυφώνεται σε απίστευτο βαθμό μέχρι τέλους.

Σχεδιαστικά, ο Θανάσης Πέτρου έχει κατορθώσει να εξισορροπήσει την ποιότητα με την ποσότητα, παραδίδοντας τη μεγαλύτερη ιστορία που έχει σχεδιάσει μέχρι σήμερα, με τριψήφιο αριθμό σελίδων στο κοντέρ, ανοίγοντάς μας την όρεξη για ακόμα περισσότερες. Το κατατάσσω άνετα στο Τop 5 του, το οποίο αποτελείται από ιστορίες με βάση το παρελθόν και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και εδώ το πιο δυνατό μέρος του comic εξελίσσεται στο παρελθόν. Το καλύτερο σχεδιαστικά σημείο βρίσκεται αναμφισβήτητα στις παραισθησιογόνες σκηνές, που είναι τρομακτικά ωμές, παρά την ψυχεδέλειά τους.

Εν κατακλείδι, έχουμε μία καλή μεταφορά μίας σχετικά μέτριας ιστορίας, η οποία βασίζεται σε πραγματική ιστορία, με πολύ όμορφο σχεδιαστικό αποτέλεσμα. Συστήνεται ανεπιφύλακτα και, προσωπικά, το κατατάσσω επάξια ανάμεσα στα λιγοστά καλά ελληνικά graphic novels. Τέλος, να πούμε πως είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Άγγελου Μαστοράκη.