Divinity III: Komandar Bloodshot #1

Πείτε ό,τι θέλετε για τη Σοβιετική Ένωση, αλλά είχανε στιλ! Ο Bloodshot, από κοινός ό,τι να ‘ναι G.I. Joe με καπαρντίνα Punisher, μεταμορφώνεται σε Komandar Bloodshot, με σφυροδρέπανο στην κατακόκκινη του μπλούζα και lumberjack γενειάδα, για να υπερασπιστεί την μητέρα Ρωσία από τους εχθρούς του Έθνους, στο καινούργιο, αρκετά επίφοβο, event της Valiant: το STALINVERSE (πολύ συνοπτικά: Σε μια παράλληλη πραγματικότητα,ο Stalin έχτισε μια επεκτατική αυτοκρατορία, με την βοήθεια των υπερηρώων του, και κατέκτησε τον κόσμο, με τελευταίους πεσόντες τις ΗΠΑ, φυσικά!).

Το όλο concept είναι ιδιαίτερα επίφοβο (όσο ενδιαφέρον κι αν φαίνεται), γιατί είναι πολύ εύκολο να καταλήξει σαν άκομψη προπαγάνδα, που θα ενοχλήσει πολύ κόσμο (άγνωστο ακόμη το ποιον και γιατί, αν και οι πιθανότητες δεν είναι και ακριβώς ίσα μοιρασμένες). Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ κρίμα, δεδομένου ότι η Valiant έχει συγκεντρώσει καταπληκτικούς καλλιτέχνες και χτίζει ένα πολύ ενδιαφέρον υπερηρωικό σύμπαν σχεδόν από την αρχή, με μεγάλη μέχρι τώρα καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία.

Το KOMANDAR BLOODSHOT #1 ήταν ένα πολύ καλό πρώτο τεύχος, με τον Bloodshot να κυνηγάει αντιστασιακούς στις ΗΠΑ και να εξολοθρεύει αντιπάλους, χωρίς φόβο και πάθος, με την ανθρώπινη πλευρά του να εμφανίζεται ελάχιστα, αλλά με τρόπο ουσιώδη και συγκινητικό προς το τέλος του τεύχους. Είχε το απαραίτητο αίμα και τις βασικές εκρήξεις και το απαραίτητο backstory για να κερδίσει και τους πιο δύσκολους.

Ένα καλογραμμένο τεύχος από τον αγαπημένο και πάντα αξιόπιστο writer, Jeff Lemire, που λειτουργεί ως εισαγωγικό του χαρακτήρα αλλά, ουσιαστικά, και του STALINVERSE, το οποίο είναι σαν event ούτως ή άλλως στα σπάργανα. Ο Bloodshot δεν παρουσιάζεται από τον Lemire μόνο σα μηχανή ή σαν όπλο στα χέρια κάποιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, αν και γίνεται σαφές ότι κυρίως για κάτι τέτοιο μιλάμε. Οι Αμερικανοί δεν εμφανίζονται – όχι ακόμη τουλάχιστον – σαν παντοδύναμοι σωτήρες, αντίθετα δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο πρόβλημα για τον Bloodshot και δεν ακολουθούν και τις πιο ηρωικές τακτικές μάχης, ούτε την πλέον ευγενή άμιλλα. Άρα εκ πρώτης όψεως είναι ένα αρκετά ισορροπημένο project.

O Clayton Crain, χρησιμοποιώντας ένα στιλ που παραπέμπει πολύ περισσότερο σε illustration παρά σε sequential art, καταφέρνει να το κάνει να φαίνεται απλά υπέροχο, παρά το “βάρος” των λεπτομερειών και του coloring. Το character design του Bloodshot είναι απίστευτο και ειλικρινά θα ενοχληθώ πολύ, αν μετά το τέλος του Stalinverse επιστρέψουν στο παλιό (εντάξει, μείον το σφυροδρέπανο, εννοείται!)

Αν εξαιρέσει κανείς, λοιπόν, ότι οι writers της Valiant θα πρέπει να περπατάνε σε σπασμένα γυαλιά, για να μην προσβάλουν κανέναν σε όλη την διάρκεια του event, και παρότι ήδη εξακοντίστηκαν όμορφες κουβεντούλες από την πλευρά των αντικομμουνιστών Αμερικανών επαναστατών (νιώθω περίεργα που δε χρειάζεται να χρησιμοποιήσω εισαγωγικά πουθενά στην παραπάνω φράση), για την ώρα δεν μπορώ να πω ότι η ιστορία έχει πάρει κάποια περίεργη τροπή, αλλά εστιάζει περισσότερο στον ανθρώπινο παράγοντα, παρά στα πολιτικά παρελκόμενα.

…Είναι πολύ νωρίς για την ανάσα της ανακούφισης; Θα έλεγα πως ναι, σίγουρα ναι, αναμφίβολα!