Divinity III: Stalinverse #1

Την εποχή που οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις αγωνίζονταν για το ποιος θα έστελνε πρώτος τον Άνθρωπο στο φεγγάρι, η Σοβιετική Ένωση προχώρησε σε κάτι πολύ πιο φιλόδοξο: έστειλε τρεις κοσμοναύτες στα πέρατα του Σύμπαντος. Εκεί, ήρθαν σε επαφή με κάτι που τους έδωσε θεϊκές δυνάμεις και επέστρεψαν στη Γη ως Divinity. Ο πρώτος ήθελε απλώς να βρει την οικογένεια και την ησυχία του. Η δεύτερη λαχταρούσε για την επιστροφή της Ρωσίας στις πρότερες δόξες.

Ο τρίτος ήταν πιο δραστικός. Με τις δυνάμεις του, άλλαξε τον ρου της Ιστορίας, έτσι που η Σοβιετική Ένωση να έχει κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτή είναι μια σύντομη εισαγωγή στο εναλλακτικό σύμπαν της Valliant, ονόματι Stalinverse. Για περισσότερα, δείτε εδώ. Στο πρώτο τεύχος του limited series έχουμε μια εισαγωγή, όπου βλέπουμε έναν υπάλληλο της κυβέρνησης να παίρνει συνεντεύξεις από τους υπερ-πράκτορες της Μητέρας Ρωσίας για να ελέγξει την πίστη τους σε αυτή.

Ο υπάλληλος αυτός είναι, στην πραγματικότητα, ο Ninjak undercover, ο οποίος, μάλλον λόγω των γεγονότων του DIVINITY II, θυμάται την “κανονική” πραγματικότητα και ψάχνει συμμάχους να την επαναφέρει. Βρίσκοντας αδιέξοδο στους πρώην ήρωες και συντρόφους του (πρόθυμους και λιγότερο πρόθυμους να υπηρετήσουν την παρούσα τάξη πραγμάτων), πηγαίνει στο μοναδικό άτομο που μπορεί να τον βοηθήσει, στην τελευταία, πιο ριψοκίνδυνη ελπίδα του: τον Abram Adams, τον πρώτο Divinity, ο οποίος είναι τρόφιμος ψυχιατρείου. O Adams δεν είναι πρόθυμος να βοηθήσει, μιας και οι “Αρχές” κρατάνε ομήρους την κόρη και τη γυναίκα του. Έτσι, το πρώτο τεύχος του DIVINITY III τελειώνει με τον Ninjak να φεύγει απογοητευμένος.

Ως εισαγωγή, το τεύχος λειτουργεί εξαιρετικά. Θέτει τα θεμέλια της νέας κατάστασης (αν και λίγο απότομα – τόσο, που αρχικά νόμιζα ότι το Stalinverse έχει επανεμφανιστεί στη Valiant), μας πληροφορεί τι απέγιναν οι γνωστοί μας ήρωες, εισάγει τον πρωταγωνιστή και θέτει σε κίνηση την πλοκή. Μένει η συνέχεια να είναι εξίσου ενδιαφέρουσα.

Το σχέδιο του Trevor Hairsine κυμαίνεται στα ικανοποιητικά, αλλά κατά πολύ αδιάφορα επίπεδα που είχαμε δει και στο DIVINITY II. Δε μπορώ να το εξηγήσω, αλλά υπάρχει κάτι “πλαστικό” στις εκφράσεις των προσώπων. Aυτό μπορεί να οφείλεται και στις αποχρώσεις του David Baron. Ένα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον κομμάτι, πάντως, είναι το πεντασέλιδο commentary, που έχει κάποια κομμάτια της ιστορίας με τα μολύβια, τα μελάνια και το χρώμα σε παράλληλη παράθεση.

Μιας, λοιπόν, και έχουμε ήδη μπει στην Εποχή του Trump, δεν περιμένω κάποια πολιτικοποιημένη εμβάθυνση σε comic που περιγράφει μια Σοβιετική Μονοκρατορία. Έτσι κι αλλιώς, απευθύνεται σε Δυτικούς, πολίτες καπιταλιστικών χωρών, με κύριο κοινό τους Αμερικανούς.

Υ.Γ.: Παραθέτω και το variant cover με τη γάτα, όχι ως “χαριτωμενιά”, αλλά ως διαμαρτυρία για αυτήν την κακόγουστη (και κακοποιητική για τα ζώα) ιδέα.