Bullseye #1

Λαμβάνοντας υπ’ όψη την τάση των τελευταίων χρόνων, όπου οι villains έχουν εξελιχθεί σε πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες από τους ήρωες, δεν θα πρέπει να εντυπωσιάζει κανέναν η κυκλοφορία ενός comic με πρωταγωνιστή τον Bullseye. Η αλήθεια είναι πως ο χαρακτήρας έχει πολλές δυνατότητες, τις οποίες, δυστυχώς, λίγοι συγγραφείς έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Στο συγκεκριμένο τεύχος, ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να διαβάσει δύο ιστορίες με πρωταγωνιστή τον χαρακτήρα, καθώς προσπαθεί να φέρει εις πέρας δύο αποστολές του, οι οποίες, όπως φαντάζεται κανείς, αφορούν συμβόλαια θανάτου.

Στην πρώτη ιστορία, την οποία υπογράφει ο Ed Brisson, γίνονται εξαρχής φανερές οι ικανότητες του Bullseye, καθώς και ο έντονος σαδισμός ο οποίος τον χαρακτηρίζει. Δυστυχώς, η υπόλοιπη ιστορία δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς η αποστολή του είναι να εντοπίσει τον γιο ενός δευτεροκλασάτου κακοποιού, ο οποίος προσπαθεί να καλύψει το κενό που άφησε ο Kingpin, ενώ, παράλληλα, μια πράκτορας του FBI ακολουθεί τα ίχνη του. Κοινώς, πρόκειται για μια όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη ιστορία, η οποία δεν εισάγει και κάποιον χαρακτήρα, ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόκληση για τον Bullseye.

Το δυνατό σημείο της ιστορίας, βέβαια, είναι το σχέδιο του Guillermo Sanna, ο οποίος δίνει μια noir πινελιά στο comic, που σε σημεία δημιουργεί την αίσθηση θρίλερ, ενώ, παράλληλα, τα χρώματα του Miroslav Mrva φαντάζουν ιδανικά για την επίτευξη της επιθυμητής ατμόσφαιράς.

Η δεύτερη ιστορία ήταν και ο βασικός λόγος που με παρακίνησε να διαβάσω το comic. Ο Marv Wolfman είναι ένας από τους συν-δημιουργούς του χαρακτήρα και η επιστροφή του σε αυτόν αποτελεί μια ευχάριστη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πρόταση. Και πάλι, όμως, η ιστορία δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του αναγνώστη. ‘Όχι ότι είναι κακή απλά δεν ξεφεύγει από τα στενά όρια του filler και δεν προσθέτει τίποτα στο συνολικό ανάγνωσμα. Όπως και στην πρώτη ιστορία κι εδώ παρακολουθούμε τον Bullseye να αποδεικνύει πόσο σκληρός μπορεί να γίνει, ενώ παράλληλα συνεχίζει να κάνει επίδειξη ικανοτήτων. Οπότε κι εδώ μάλλον το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι το artwork της ιστορίας.

Το BULLSEYE δύσκολα θα κερδίσει αναγνώστες που δεν είναι ήδη οπαδοί του χαρακτήρα. Η Marvel θα έπρεπε, ακολουθώντας το παράδειγμα του πετυχημένου πειράματος που ονομάζεται VISION, όταν δίνει solo τίτλο σε έναν δευτερεύοντα και πιο αυτόνομο χαρακτήρα, να αφηγηθεί ιστορίες οι οποίες θα μπορούσαν να είναι πιο character based και ανεξάρτητες, χωρίς τον φόβο των fans, ή το μπλέξιμο με άλλους τίτλους.

Αντίθετα, το BULLSEYE τονίζει τα χαρακτηριστικά του ήρωα τελείως επιδερμικά, χωρίς να δίνει ίχνος βάθους, αλλά και χωρίς η ιστορία να έχει το παραμικρό, προς το παρόν τουλάχιστον, ενδιαφέρον. Ο Bullseye σπάνια μοιάζει πραγματικά απειλητικός, ενώ συγχρόνως όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που τον περιτριγυρίζουν, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, στην καλύτερη, βαρετοί και αδιάφοροι.