X-Men: ResurrXion
Μετά τα, εν τέλει, απογοητευτικά αποτελέσματα του INHUMANS vs. X-MEN, η Marvel ετοιμάζει το reboot του franchise των X-Men, μέσα από το RESURRXION. Θα είναι, όμως, η επερχόμενη “ανάσταση” των X-Men πράγματι αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος, ή τελικά θα εξελιχθεί στο ακριβώς αντίθετο;
Αν το πάρουμε από την αρχή, οι X-Men για χρόνια αποτέλεσαν την “κότα με τα χρυσά αυγά” για την εκδοτική. Γι’ αυτό το γεγονός, τη μεγαλύτερη ευθύνη, δικαίως, έχει ο Chris Claremont και η εξαιρετική του δουλειά του στο franchise για 16 χρόνια. Ο Claremont εμπλούτισε το σύμπαν των μεταλλαγμένων, με καινούργιους χαρακτήρες, που εξελίχθηκαν σε αγαπημένους, και έγραψε τις πιο εμβληματικές ιστορίες που έχουν ποτέ γραφτεί σε comic με το χαρακτηριστικό “X” στον τίτλο.
Βέβαια, στην εμπορική επιτυχία του franchise δεν πρέπει να υποτιμάται η συμβολή των Rob Liefeld και Jim Lee, καθώς και η ομώνυμη σειρά animation, που ξεκίνησε το 1992. Όλη τη δεκαετία του ’90, οι X-Men βρέθηκαν στο επίκεντρο της βιομηχανίας των comics, πρωταγωνιστώντας σε διάφορα πετυχημένα events όπως τα “X-Cutioner’s Song”(1992), “Fatal Attractions”(1993), “Phalanx Covenant”(1994), “Legion Quest” και “Age of Apocalypse“(1995), “Onslaught”(1996), “Operation: Zero Tolerance”(1997) και “The Twelve”(2000). Οι Scott Lobdell, Fabian Nicieza, Peter David, Jeph Loeb, Mark Waid, Joe Casey και Alan Davis, κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού, παραδίδοντας μερικές εξαιρετικές ιστορίες, ενώ εμπλούτισαν το σύμπαν των X-Men με νέους χαρακτήρες και ομάδες που έγραψαν ιστορία.
Όμως, κάπου εκεί στις αρχές των ’00s, είχε γίνει φανερή πλέον η κόπωση. Η Marvel τότε προχώρησε σε μια γενναία επιλογή, προσλαμβάνοντας τους Grant Morrison και Frank Quitely, με στόχο να αναμορφώσουν τα comics με πρωταγωνιστές τους μεταλλαγμένους. Το NEW X-MEN, παρά τις διάφορες ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί, αποτέλεσε μια σπουδαία σειρά και έθεσε ισχυρές βάσεις και υψηλές προσδοκίες για το μέλλον του franchise. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως κάποιοι θα θέλαμε. Το ASTONISHING X-MEN αναγνωρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους τίτλους στην ιστορία των X-Men, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Whedon, έχοντας επιλεκτική μνήμη, επέλεξε να αφαιρέσει από τους πρωταγωνιστές του όλα τα στοιχεία που είχαν αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια και να επικεντρωθεί σε ό,τι ταίριαζε στην αφήγηση του (χαρακτηριστικό παράδειγμα το πως διαχειρίστηκε την Kitty Pryde).
Από εκεί και πέρα, υπήρξαν διάφορα ups and downs, με σπουδαίους δημιουργούς, όπως ο Peter Milligan, να παραδίδουν, κατά τη γνώμη μου, πολύ μέτριες ιστορίες, αλλά και δημιουργoύς όπως ο Mike Carey, ο Matt Fraction και, κυρίως, ο Ed Brubaker, που παρέδωσαν μερικές αξιομνημόνευτες ιστορίες, οι οποίες σέβονταν το παρελθόν του τίτλου, χωρίς όμως να παραμένουν προσκολλημένοι σε αυτό. Παράλληλα, οι μεταλλαγμένοι βίωσαν τα αποτελέσματά του HOUSE OF M και του DARK REIGN, αλλά και των γεγονότων της τριλογίας της Hope Summers. Τα πράγματα μπορεί να μην κινούνταν σε εντυπωσιακά επίπεδα, αλλά οι ιστορίες, παρά τα σκαμπανεβάσματα, παρέμεναν αξιοπρεπείς.
Enter Brian Michael Bendis. Πολλά έχουν γραφτεί για τις συγγραφικές ικανότητες του Bendis και ακόμη περισσότερα για τον ρόλο του στις επιλογές της Marvel την τελευταία δεκαετία. Αν και δεν θεωρώ χρήσιμο το να μπω σε μια τέτοια κουβέντα εδώ, η αλήθεια είναι πως ο Bendis ισοπέδωσε τον κόσμο των μεταλλαγμένων, εισάγοντας άχρηστα ταξίδια στο χρόνο, αλλάζοντας κατά το δοκούν τη συμπεριφορά και τα χαρακτηριστικά των ηρώων και διαλύοντας οποιαδήποτε υποψία συνοχής και συνέχειας.
Τώρα, η Marvel υπόσχεται να ξαναφέρει τους X-Men στη θέση που τους αξίζει, επαναφέροντας όλα αυτά τα στοιχεία που αγάπησαν οι αναγνώστες τους. Τί είναι, όμως, πραγματικά, το RESURRXION;
Στο X-MEN BLUE, πρωταγωνιστούν οι πέντε αυθεντικοί μεταλλαγμένοι, υπό την καθοδήγηση του Magneto. Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Το ALL NEW X-MEN αποτέλεσε σταθερά τον τίτλο των X-Men με τις λιγότερες πωλήσεις. Η επιστροφή της Jean Grey και η ένταξη του Magneto, έχουν ως μοναδικό στόχο την εμπορική άνοδο του τίτλου, αλλά, στην πραγματικότητα, κανένας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Οι νεαροί Iceman, Beast και Angel, δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα ύπαρξης, ενώ ο πιτσιρικάς Cyclops ωχριά μπροστά στην ενήλικη εκδοχή του, την οποία η Marvel ξεφορτώθηκε, τελείως άδοξα, μόνο και μόνο για να ξανακάνει villain την Emma Frost. Να σημειώσω εδώ, πως η Emma ήταν “villain” από το 1980 μέχρι το 1994, ενώ τα τελευταία 23 χρόνια βρίσκεται, πάνω-κάτω, στο πλευρό των X-Men, κάτι που καθιστά την – και καλά – επιστροφή στις ρίζες της, ως μια ανοησία που υπάρχει μόνο στα κεφάλια των editors της Marvel.
Από την άλλη, το X-MEN GOLD αποτελεί μια πιο συγκροτημένη, αλλά τελείως άτολμη, επιλογή. Οι πρωταγωνιστές είναι, ουσιαστικά, η κλασική ομάδα του Claremont, ενώ στα πρώτα τεύχη, επιστρέφει η Brotherhood of Evil Mutants. Ο Marc Guggenheim, δημιουργός του τηλεοπτικού ARROW, μας υπόσχεται μια χαλαρή και διασκεδαστική “back to basics” προσέγγιση, με χιούμορ, baseball κ.λπ. Εντάξει, το πρόβλημα μου δεν είναι το baseball, αλλά μη δουλευόμαστε. Η Marvel φαίνεται να κοιτάζει την μπάλα και να έχει χάσει το γήπεδο. Το franchise των X-Men δεν νομίζω πως αποτελούνταν ποτέ από ιδιαίτερα χαρούμενες και διασκεδαστές ιστορίες. Φυσικά, πάντα υπήρχαν, ως αντίβαρο, οι πιο ανάλαφρες στιγμές, αλλά, σε γενικές γραμμές, η ιστορία των μεταλλαγμένων είναι συνυφασμένη με τραγωδίες. Άρα, για ποια επιστροφή μιλάνε και σε τί ακριβώς; Επίσης, ένας από τους βασικούς λόγους της επιτυχίας του franchise, ήταν το ότι συνεχώς προσέθετε νέους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, τους οποίους στη συνέχεια μετάτρεπε σε πρωταγωνιστές. Είναι ακραίο το πόσοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες έχουν περάσει εδώ και καιρό “στον πάγκο”, ενώ παράλληλα ανακυκλώνονται οι ίδιοι και οι ίδιοι ήρωες, σε παρόμοιες ιδέες και σε επαναλαμβανόμενες ιστορίες.
Τέλος, έχουμε το ASTONISHING X-MEN, το οποίο αποτελεί ουσιαστικά ένα μεταμφιεσμένο X-FORCE. Ο Old Man Logan είναι παντού, καθιστώντας την όλη ιδέα του νεκρού Logan, ανέκδοτο. Επίσης, τα δύο ερωτικά τρίγωνα (Archangel, Psylocke, Fantomex και Mystique, Gambit, Rogue) είναι πολύ πιθανό είτε να μετατρέψουν το comic σε σαπουνόπερα, ή να εκνευρίσουν τους αναγνώστες, αγνοώντας πλήρως το continuity. Εδώ θέλω να επισημάνω, επιτέλους, πως η Mystique αποτελεί μία από τους πιο σεσημασμένους αντιπάλους των X-Men. Δεν μου φτάνει ένα κείμενο για να καταγράψω τα βαριά πλήγματα που έχει επιφέρει σε αυτούς (ίσως περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο villain). OK, μεταξύ μας, και μένα μου αρέσει η Jennifer Lawrence, αλλά αυτό καταντά αηδία. Για να μην αρχίσω για την, βγαλμένη από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, γκαρνταρόμπα των ηρώων.
Για να γυρίσουμε στο θέμα μας, όμως, WEAPON X, GENERATION X, CABLE, JEAN GREY και ICEMAN, συμπληρώνουν το roster του REBIR– εεε, συγγνώμη, του RESURRXION, ήθελα να πω. Από αυτά, τα CABLE και JEAN GREY εκτιμώ πως είναι και τα πιο ενδιαφέροντα, με το WEAPON X να ακολουθεί, αν και, προσωπικά, δεν έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στις συγγραφικές ικανότητες του Greg Pak. Το GENERATION X θα μπορούσε να είναι ίσως το καλύτερο comic του reboot, εκμεταλλευόμενο τη δυναμική των νέων χαρακτήρων που ξεχώρισαν στα ACADEMY X, NEW X-MEN και το, πιο πρόσφατο, WOLVERINE AND THE X-MEN. Δυστυχώς, οι δημιουργοί που το ανέλαβαν, σε συνδυασμό με το roster που ανακοίνωσαν, μου δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα και κάτι μου λέει πως θα θυμίζει πιο πολύ hipsterογραμμένο ARCHIE παρά X-MEN. Τέλος, η επιλογή του να δοθεί solo comic στον Iceman, νομίζω πως περισσότερο έχει να κάνει με λόγους marketing παρά με τον χαρακτήρα, ή με την διάθεση της Marvel να μας προσφέρει μερικές αξιομνημόνευτες ιστορίες του.
Στο τέλος της ημέρας, βέβαια, το βασικό πρόβλημα του RESURRXION, είναι ότι προσπαθεί να επιβάλλει ως “επιστροφή στις ρίζες”, την αντιγραφή της φόρμουλας που κάποτε έκανε τους X-Men το πιο εμπορικό comic της Marvel. Όμως, δεν είμαστε πια στο 1992 και το κοινό δεν είναι ανόητο, ώστε να ξεγελιέται συνεχώς με φτηνά τεχνάσματα. Για να πετύχεις την επιστροφή στις ρίζες, πρέπει πρώτα να θέλεις, και να μπορείς, να γράψεις χαρακτήρες και όχι κινούμενες καρικατούρες. Ας πάρουν ένα παράδειγμα από τα πρόσφατα SUPERMAN και ACTION COMICS, τα οποία κατάφεραν να φέρουν φρέσκες ιδέες στο τραπέζι, χαρίζοντάς μας, παράλληλα, έναν από τους πιο καλογραμμένους Superman των τελευταίων χρόνων. Εξάλλου, όσο κι αν αναγνωρίζω τη νοσταλγία για τα 90s, οι X-Men υπήρχαν και πριν το 1992, το οποίο φαίνεται να είναι η μοναδική ημερομηνία που θυμάται η Marvel.
Ίσως υπερβάλω – και η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να κάνω λάθος – αλλά δυστυχώς πιστεύω πως το επερχόμενο reboot δεν θα βελτιώσει την ποιότητα των comics των X-Men, ενώ η πολυαναμενόμενη ανάσταση είναι πολύ πιθανόν να εξελιχθεί στο τελειωτικό χτύπημα, που θα θάψει για τα καλά πια στον τάφο, τους αγαπημένους μας μεταλλαγμένους…
