A Month In Covers

Το πλάσμα στέκεται στην κορυφή ενός κεφαλιού, που είναι νεκροκεφαλή πάνω από την σταθμη της θάλασσας και ολόκληρο πρόσωπο από κάτω, εφέ τρομακτικό και, κατά κάποιον τρόπο, άβολο. Ένα εξώφυλλο που μεταφέρει σωστά την ατμόσφαιρά του περιεχομένου του τεύχους, από έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη.

Την τελευταία φορά που είδαμε τον Gabriel Hardman, ήταν τον Σεπτέμβριο του 2015 με την μίξη ALIENS/VAMPIRELLA #1 και ας ελπίσουμε ότι δεν θα κάνουμε δύο χρόνια να τον ξαναδούμε.

Ναι, είναι ένα άσχημο εξώφυλλο. Ένα εξώφυλλο που αν το βάλεις δίπλα σε όσα έχω παρουσιάσει εδώ, μοιάζει παράφωνο. Αλλά μ’ αρέσει το concept, η ιστορία που λέει και η εκτέλεση.

Βασισμένο στο κλασσικό arcade παιχνίδι DONKEY KONG (1981), δείχνει τα εμπόδια που πρέπει να προσπελάσει ένας μαύρος, η αστυνομική βία, ο ρατσισμός και το δικαστικό σύστημα. Στο τέρμα της πίστας, στη θέση του μεγάλου γορίλα, ο Donald Trump, που αντί για βαρέλια πετάει λεφτά και βόμβες.

Οι έξι Sorcerers Supreme, πρωταγωνιστές στη σειρά, ποζάρουν με υφάκι, μπροστά από ένα κάστρο που έχει τη μορφή του Doctor Doom. Ο Javier Rodriquez διοχετεύει λίγο από Will Eisner και λίγο από Salvador Dali στο στήσιμο του εξώφυλλου και προσθέτει, φυσικά, το δικό του γνώριμο επιμηκές στιλ.

Ταιριάζει τέλεια σε μια ενδιαφέρουσα και λίγο σουρεαλιστική σειρά με πολύ όμορφα εξώφυλλα συνολικά.

Ονειρεμένο εξώφυλλο. Είχα μιλήσει και παλιότερα για την Yasmine Putri και πόσο μ’ αρέσει η αίσθηση της κίνησης που βγάζει το σχέδιο της. Εδώ, χαλαρώνεις ένα πρωινό πίνωντας καφέ, ώσπου άξαφνα ακούς τον ήχο των περιστεριών. Μπροστά σου, για μια μόνο στιγμή, εκτυλίσσεται ένα κυνηγητό σε χρόνο δύο καρέ.

Το διπλό παράθυρο είναι η σύλληψη που κάνει αυτό το εξώφυλλο τόσο όμορφο, μιλώντας κατευθείαν στο υποσυνείδητο του αναγνώστη και στη συνήθεια να “διαβάζει” τον χρόνο κομμένο σε στιγμές.

Το δεύτερο (από τα τέσσερα) γραφιστικό εξώφυλλο του μήνα, από τον Jason Howard, γνωστό από τη σειρά TREES. Η κορυφογραμμή του Σικάγο παίζει τον ρόλο των δαχτύλων και το Sears Tower, ως το ψηλότερο κτίριο της πόλης, παίρνει τη θεση του προτεταμμένου μεσαίου δάχτυλου.

Ίσως αυτή να είναι η απάντηση της πόλης στην επέλαση της εξωγήινης Zhia Malen, πρωταγωνίστριας της σειράς. Ταιριαχτό σε μια ιστορία όπου οι γήινοι είναι οι κακοί της υπόθεσης.

Ένας από τους πιο γνωστούς cover artists, ο Ιταλός Gabriele Dell’Otto, των SECRET WAR (2004) και X-FORCE: SEX & VIOLENCE, στην πρώτη του εμφάνιση στη στήλη.

Με ένα ψευδοφωτορεαλιστικό στιλ απόδοσης του θέματος, ο Dell’Otto ενυπωσιάζει με την πυκνότητα των λεπτομερειών του και την προσήλωση σε αυτές, από τις ρυτίδες μέχρι τα νύχια (τα κανονικά). Το αποπνικτικό αποτέλεσμα του έργου, εντείνεται από την απουσία της κατόχου των μαλλιών, Medusa.

Μια σειρά που την έχω βάλει στο μάτι (για τα εξώφυλλα, φυσικά) και για λίγο δεν μπήκε τον προηγούμενο μήνα (στην ανεπίσημη και θεωρητική 11η θέση), με το πρώτο τεύχος. Με αυτό το δεύτερο τεύχος, τα κατάφερε, παρουσιάζοντας την πληθωρική badass πρωταγωνίστρια, σχεδιασμένη πάνω σε χαρτί τετραδίου.

Η οροφή του αυτοκινήτου μεταμορφώνεται σε ανάμνηση και το ιδιαίτερο λογότυπο συμπληρώνει ιδανικά το ύφος. Αν ο ανταγωνισμός το επιτρέψει *spoiler* ίσως να δούμε και το τρίτο τεύχος τον επόμενο μήνα.

Όπως, ίσως, θα προσέξατε, δεν αναφέρεται καν ο τίτλος της σειράς, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας. Είναι ξεκάθαρο για ποιόν ήρωα πρόκειται, σε όλους εμάς.

Η Sarah Rose χρησιμοποιεί μια γραμματοσειρά σχηματισμένη από τους στίχους του τραγουδιού που λέει ο Popeye στην ομώνυμη ταινία του 1980, με τον Robin Williams, και βάζει τα χρώματα να σχηματίσουν τη μορφή του. Έξυπνο, αισθητικά όμορφο και αξιομνημόνευτο.

Ενσωματώνοντας έξυπνα το λογότυπο με την εικόνα, αλλά παράλληλα και την ίδια την σημασία της λέξης του τίτλου, αυτό το εξώφυλλο δεν σε αφήνει να το προσπεράσεις.

Το φώς που διαχέεται από το τεράστιο γράμμα “Ι” αποκαλύπτει ένα υπόστεγο αεροπλάνων, με το αεροπλάνο να μοιάζει εποχής Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και δύο φιγούρες να χορεύουν φανερά ξένοιαστες. Μήπως, όμως, το ρήγμα αναφέρεται στο ίδιο το ζευγάρι;

Απ’ οτι λέει και η Βασιλεία Βαξεβάνη, η σειρά αυτή καθεαυτή δεν λέει και πολλά. Όμως, η στήλη αυτή είναι εδώ για άλλον λόγο, όπως έχουμε ξαναπεί, και να λοιπόν που το ROCKSTARS εμφανίζεται για δεύτερη φορά. (Ιδέα! Ίσως κάποια στιγμή να φτιάξουμε μια λίστα των χειρότερων σειρών με τα καλύτερα εξώφυλλα.)

Ο δράκος με απλό sketch τυλίγεται περίτεχνα γύρω από τον κιθαρίστα και η μάυρη μουντζούρα σε βάζει να φαντάζεσαι φιγούρες. Μπορεί να είναι και η φαντασία μου, αλλά εγώ βλέπω ξεκαθαρα τη μορφή του Jimi Hendrix, πάνω αριστερά.