The Boss Baby

Πάει καιρός από τότε που είδα το trailer του THE BABY BOSS για πρώτη φορά. Τότε δεν ήξερα τι γνώμη να σχηματίσω… Μου φαινόταν βλακεία και ενδιαφέρον ταυτόχρονα. Θέλω να πω, το βασικό storyline είναι έξυπνο! Ένας business man στο σώμα ενός μωρού, μπορεί να γίνει πηγή άπειρων καλών gags. Από την άλλη, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη κατά πόσο η Dreamworks θα εκμεταλλευόταν με πρωτότυπο τρόπο την ιδέα. Μόλις κυκλοφόρησε η ταινία, λοιπόν, δεν άργησα να πάω στο σινεμά για να δω περί τίνος πρόκειται.

Το THE BOSS BABY είναι η ιστορία του Timothy Templeton, ενός γεμάτου φαντασία εφτάχρονου παιδιού, που αποκτά έναν μικρό αδερφό. Ο αδερφούλης αυτός, όμως, δεν είναι ένα συνηθισμένο μωρό: φοράει γραβάτα, κρατάει φάκελο και (κρυφά από τους γονείς του) μιλάει. Ώσπου ο Timothy καταλαβαίνει πως ο The Boss έχει έρθει στην οικογένειά του σε μυστική αποστολή: θέλει να περιορίσει τη λατρεία των ενήλικων προς τα κουτάβια και να επαναφέρει την αγάπη τους για τα μωρά. Θα συνεργαστούν ώστε να κερδίσουν και οι δύο αυτό που θέλουν πιο πολύ – ο The Boss την προαγωγή του, και ο Timothy να γίνει πάλι μοναχοπαίδι.

Προφανώς, αυτή θα μπορούσε να είναι η βάση για ένα απίστευτα αστείο σενάριο. Μαντέψτε, όμως – δεν είναι! Γιατί, για κάποιον λόγο, οι σεναριογράφοι δεν μπορούν να ξεφύγουν από ένα κάρο κλισέ. Ιδίως στο τέλος, όταν – guess what – τα δύο αδέρφια αγαπιούνται, το ένα στερεότυπο ακολουθεί αδίστακτα το άλλο. Έχουμε τη σκηνή του “αντίο για πάντα”, που όμως προφανώς είναι απλά ένα “προσωρινό αντίο, γιατί στην πραγματικότητα αγαπιόμαστε”. Έχουμε τη φάση του “όλα πάνε χάλια 20 λεπτά πριν το τέλος, αλλά μετά full happy end”. Έχουμε το κλισέ του κακού που θέλει να καταστρέψει αυτούς που τον πρόδωσαν, εκείνο του τεράστιου και λίγο μπουνταλά σωματοφύλακα, και, φυσικά, το κλισέ των πρωταγωνιστών που μισιούνται, αλλά τελικά μαθαίνουν να βάζουν στην άκρη τις διαφορές τους.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τα διάφορα σκηνοθετικά στερεότυπα, που επαναλαμβάνονται με ελάχιστη πρωτοτυπία, το THE BOSS BABY χάνει, δυστυχώς, κάθε πιθανότητα να ξεχωρίσει. Καμιά φορά, απορώ πως δεν ντρέπονται οι σεναριογράφοι να γράφουν αυτά που γράφουν. Πρέπει να έχουν συνείδηση του πόσο χιλιοειπωμένα είναι αυτά που κάνουν. Όχι;

Και τώρα που γκρίνιαξα με την ησυχία μου, να πω και του στραβού το δίκιο, η ταινία είχε κάποια θετικά στοιχεία. Κατ’ αρχάς, τα πρώτα 20 λεπτά, όπου γνωρίζαμε τους χαρακτήρες, ήταν αστεία. Ο The Boss είναι έξυπνος πρωταγωνιστής, που βγάζει γέλιο, και αν δεν ήταν “αμερικανιά” οι σχέσεις με τα υπόλοιπα πρόσωπα, μπορούσε να φέρει μόνος του πολύ καλά την ιστορία. Επίσης, το THE BOSS BABY έχει αρκετές αναφορές σε ταινίες που έχει πλάκα να βρίσκει κανείς. Όχι πλάκα τύπου “χα-χα-χα”, μάλλον πλάκα τύπου “χεχ”, αλλά καλή είναι κι αυτή. Συναντάμε το LORD OF THE RINGS, το TOY STORY, ενώ υπάρχει και μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη σκηνή βγαλμένη κατευθείαν από το MATRIX.

Όσον αφορά στο animation, τα πάντα είναι άψογα, χωρίς τίποτα καινούργιο. Πρόκειται για μία ακόμη 3D ταινία, ανάμεσα σε όλες τις άλλες, με τα ίδια στρογγυλεμένα πρόσωπα χαρακτήρων, τα ίδια σχεδόν ρεαλιστικά ντεκόρ. Για πρώτη φορά, μου φάνηκε σχεδόν περιττό να γράψω παράγραφο για το οπτικό κομμάτι της ταινίας. Ήταν όλα τόσο αναμενόμενα.

Δεν θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία στο σινεμά. Όχι ότι ξέρω έστω ένα άτομο που το γοήτεψε το trailer, αλλά λέω τώρα. Παρ’ όλα αυτά, το THE BOSS BABY δεν είναι για πέταμα και δεδομένου ότι διαρκεί μόλις μιάμιση ώρα, μπορείτε να σκοτώσετε ευχάριστα το χρόνο σας, βλέποντάς το. Και εδώ σας αφήνω, τώρα γιορτινές μέρες που είναι, λέω να πάω να ανάψω κανένα κεράκι για την DreamWorks, μήπως γίνει κανένα θαύμα και βγάλει μια καλή ταινία, έτσι για αλλαγή…