X-Men Gold #1

Το νέο reboot του x-franchise ξεκινά με ένα τεύχος που θα μείνει στην ιστορία, αν και οι προσδοκίες του αναγνωστικού κοινού ήταν μάλλον χαμηλές, καθώς όλες οι παρόμοιες προσπάθειες της εταιρείας τα τελευταία χρόνια δεν απέδωσαν καρπούς (κι εδώ θα σας παραπέμψω στο εξαιρετικό άρθρο του Αντώνη ,ώστε να αποφύγω σπατάλη του κυβερνοχώρου από επανάληψη των ίδιων απόψεων). Κι αυτό διότι, δυστυχώς, η καλλιτεχνική αξία του τεύχους μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, καθώς ο σχεδιαστής κατάφερε να τραβήξει όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, για εντελώς λάθος λόγους.

First things first, όμως, αναστέλλω το κράξιμο προς το δημιουργό προσωρινά και επικεντρώνομαι στην πλοκή του τεύχους. Όπως είχε γίνει φανερό από τα συνεχόμενα teasers και συνεντεύξεις των συντελεστών, η παρούσα σειρά αποτελεί μια προσπάθεια επιστροφής των X-Men στις ρίζες, ή τουλάχιστον, έτσι όπως φαντάζεται ότι είναι αυτή η επιστροφή στις ρίζες ο συγγραφέας. Για να προλάβουν, μάλιστα, καμιά αντίθετη άποψη, οι editors ονόμασαν το πρώτο story arc “Back To Basics”!

Αλλά όλα αυτά ήταν μάλλον αναμενόμενα, μια και ο πήχης ήταν εξαρχής αρκετά χαμηλός, αλλά και πάλι, το τεύχος δεν κατάφερε να τον υπερπηδήσει. Οι φωσκολικά γραμμένοι διάλογοι και οι τρομερά προβλέψιμες σκηνές μεταξύ των Colossus και Kitty Pryde, και Nightcrawler και Storm, είναι λες και κόπηκαν από προηγούμενα τεύχη και συρράφηκαν ξανά σε αυτό το τεύχος, για να προσδώσουν την “back to basics” αισθητική που επιτάσσει ο τίτλος,. Ακόμη και η εμφάνιση της Brotherhood of Evil Mutants, στο φινάλε, δεν αρκεί για να δημιουργήσει έστω ένα μικρό ερέθισμα για επιστροφή στο επόμενο τεύχος, αφού ήταν ήδη γνωστή από τα covers των ερχόμενων τευχών, που είναι εδώ και καιρό δημοσιευμένα στο διαδίκτυο.

Αυτό που λείπει από το τεύχος είναι η πρωτοτυπία, η φρεσκάδα, κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίσει. Όσα μπαχαρικά, σάλτσες και fan favorites και να επιστρατευτούν, το τελικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει, η συνταγή είναι μπαγιάτικη και η ιστορία ζέχνει από παντού. Δεν λέω ότι είναι και για πέταμα, αλλά σίγουρα η επίγευση που σου αφήνει το τεύχος, όταν το κλείνεις, είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ουδέτερη. Ούτε έχει στοιχεία που θα ενθουσιάσουν, ούτε όμως σκηνές που θα εκνευρίσουν – ο ορισμός του βαρετού τεύχους.

Αυτό που σίγουρα δεν ήταν αναμενόμενο, αλλά είναι εκνευριστικό, ήταν ότι το τεύχος θα γραφτεί στην ιστορία, όχι με χρυσά γράμματα, όπως σίγουρα θα ήθελαν οι δημιουργοί, αλλά σε μια από τις μελανές σελίδες της Βίβλου της 9ης Τέχνης, ή του Κορανίου, στη συγκεκριμένη περίπτωση (διαλέξτε όποιο παραμύθι σας αντιπροσωπεύει). Ο λόγος ήταν η επιλογή του (ακραίου, όπως φάνηκε) μουσουλμάνου σχεδιαστή Ardian Syaf, να εισάγει πολιτικά μηνύματα στο φόντο κάποιων σελίδων του τεύχους. Βασικά, όχι απλά πολιτικά μυνήματα, καθώς ο χαρακτηρισμός “θρησκευτικά μηνύματα μίσους” είναι μάλλον αυτός που τους αρμόζει περισσότερο. Και μάλιστα, ο Syaf προέβη στην κίνηση αυτή, όχι σε ένα τυχαίο comic, αλλά σε ένα των X-Men, της ομάδας που η ίδια της η ύπαρξη και η ουσία είναι ενάντια σε κάθε προκατάληψη και διάκριση, σε ένα franchise που για χρόνια αποτελούσε σημαιοφόρο της διαφορετικότητας και της ισότητας.

Σε αυτές τις δύσκολες εποχές μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας, ο σχεδιαστής εισήγαγε στην παρακάτω σελίδα μια παραπομπή από το Κοράνι, η οποία αναφέρει, ως βλασφημία, την εκλογή χριστιανών ή εβραίων, σε ανώτερες θέσεις από τους μουσουλμάνους. Ή, τουλάχιστον, αυτή είναι η εκδοχή που θέλουν να δώσουν στο στίχο 5:51 οι ακραίοι μουσουλμάνοι, και δη οι ακραίοι μουσουλμάνοι της Ινδονησίας, που επιθυμούν την μη εκλογή ενός μη μουσουλμάνου στη θέση του δημάρχου της πρωτεύουσας. Η G. Willow Wilson αναλύει κάπως καλύτερα αυτήν την επιλεκτική μετάφραση, όποτε, για όποιον ενδιαφέρεται, θα σας παραπέμψω σε αυτήν.

Αν και όταν μπλέκεις με θρησκευτικά φανατισμένους, η λογική είναι το τελευταίο σημάδι νοημοσύνης που περιμένεις να εμφανίσει ο συνδιαλεγόμενός σου, ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τη λογική γύρω από τις πράξεις του Syaf. Πιθανώς να σκέφτηκε ότι το τεύχος ήταν τόσο κακογραμμένο, και με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερνε κάπως να χαρακτεί στις μνήμες των αναγνωστών.

Και μετά από όλα αυτά, το να καταγράψω μια θετική ή μια αρνητική γνώμη, όσον αφορά στο οπτικό κομμάτι του τεύχους, είναι δύσκολο, καθώς είναι αδύνατο να ξεπεράσω την αρνητική προκατάληψή μου εις βάρος του σχεδιαστή. Έτσι, θα αναφέρω απλά πως είναι σίγουρα καλαίσθητο και βελτιώνει αρκετές στιγμές που φαίνονται κάπως ανιαρές, σίγουρα, όμως, δεν θα επιβαρύνει, αλλά ούτε και θα προσβάλλει την αισθητική του αναγνώστη. Ουδέτερο και άοσμο και το artwork, όπως η πλοκή, αλλά σίγουρα αρκετά προτιμότερο από πρόσφατα δείγματα του franchise.

Στο PREVIEWS PICKS που είχα κάνει πριν δύο μήνες, ανέφερα πως η σειρά δεν θα με έκανε να χάσω τον ύπνο μου, κάτι στο οποίο διαψεύστηκα, εν τέλει, καθώς έχασα ένα ολόκληρο βράδυ να διαβάζω σχόλια για το controversy γύρω από τον σχεδιαστή, όντας όλες τις προηγούμενες μέρες απορροφημένος στο Comicdom Con. Όμως, ως προς την άλλη μου πρόβλεψη, πως η σειρά λίγο-πολύ θα απογοήτευε, λόγω του αδύναμου συγγραφέα, φαίνεται να επιβεβαιώνομαι, αν και ως X-fan, ελπίζω σε κάποια βελτίωση στη συνέχεια. Σίγουρα, όμως, το X-MEN: GOLD #1 είναι ένα τεύχος, του οποίου τα γεγονότα θα είχαν μείνει στη λήθη, αν δεν υπήρχαν αυτές οι επιλογές του σχεδιαστή, οι οποίες θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού περισσότερο από όσο θα έπρεπε…