Secret Empire #0

Το Πάσχα πέρασε, τo αρνί σουβλίστηκε, ο καιρός άνοιξε, η ημέρα μεγαλώνει συνεχώς και μαζί με τις πρώτες ζέστες έρχεται και εκείνη η εποχή του χρόνου που η Marvel θα προσπαθήσει να αυξήσει τις πωλήσεις της, με την κυκλοφορία ενός event. Και όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια η εκδοτική, πριν την κυκλοφορία της κανονικής σειράς, προχωρά στην έκδοση ενός προλόγου, ενός zero issue.Ένα χρόνο μετά τον χαμό που δημιούργησε σε fans και κριτικούς, η αποκάλυψη πως ο Captain America ήταν ένας κατάσκοπος της HYDRA τα τελευταία 80 χρόνια, σε μια είδηση που έπαιξε σε όλο το διαδίκτυο, ο συγγραφέας έρχεται με την κυκλοφορία αυτής της σειράς να γράψει τον επίλογο αυτού του plotpoint που εισήγαγε στις αρχές του run του δημοφιλή υπερήρωα.

Το πρώτο (περίπου) τεύχος, ανοίγει με ένα πόλεμο των υπερηρωών σε τρία μέτωπα, ένα γεγονός που οφείλεται σε πολύ καλά σχεδιασμένες και προσεγμένες στρατηγικές του Steve Rogers. Αυτές οι μάχες έχουν αποτέλεσμα την παγίδευση του μεγαλύτερου μέρους των ηρώων σε μια σκοτεινή διάσταση και παράλληλα εμποδίζει την πρόσβαση των πιο δυνατών υπερηρώων εντός του πλανήτη, με τη χρήση ενός τοίχους που περιβάλλει τη Γη και δεν επιτρέπει την αλληλεπίδραση της με αντικείμενα έξω από αυτόν.

Βέβαια, η πλοκή έχει κάποιες αδυναμίες, όπως το γεγονός ότι αυτές οι μηχανορραφίες μπλοκάρουν τη δράση μονάχα κάποιων δευτερευόντων ομάδων και ηρώων, ενώ αλλά άτομα, όπως o Iron Man και οι Avengers, εξακολουθούν να δρουν ανενόχλητα. Δεν είναι δυνατόν να σχεδιάζεις την ολοκληρωτική κατάληψη της Αμερικής, και να αφήνεις έξω από τα σχέδια σου την μεγαλύτερη της υπερομάδα. Ο ρυθμός εξέλιξης της πλοκής είναι αρκετά γρήγορος, και ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, διαχειρίζομενος κατάλληλα την ένταση του τεύχους. Ο εσωτερικός μονόλογος του Captain America, όμως, οποίος συνοδεύει όλο το τεύχος, είναι εντελώς αντικλιματικός σε σχέση με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε αυτό και σε αρκετά σημαία φαίνεται άκυρος.

Αν και τα zero issues έχουν σαν σκοπό να συνδέσουν τους μη γνώστες με τα πεπραγμένα που λαμβάνουν χώρα στο εκάστοτε event, το συγκεκριμένο τεύχος μάλλον αποτυγχάνει στο συγκεκριμένο τομέα (που θεωρητικά είναι και ο λόγος ύπαρξης του). Το τεύχος ξεκινά με τις τρεις παράλληλες μάχες και δε δίνονται πολλές εξηγήσεις για τα γεγονότα που έχουν προηγηθεί και οδήγησαν σε αυτές. Επίσης ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολλά plot-points που είχε εισάγει κατά την διάρκεια του προηγούμενου χρόνου στις διάφορες σειρές του, τα οποία όμως καθιστούν το τεύχος μη προσβάσιμο σε νέους αναγνώστες

Ο Daniel Acuna είναι δυστυχώς αυτός που διαχειρίζεται τα ηνία του artwork. Αν και ποτέ δεν ήμουν λάτρης του σχεδιαστικού του ύφους, κάποιες φορές στο παρελθόν έχει καταφέρει να αποδώσει αποτελέσματα που δε μου προκαλούσαν πονοκέφαλο. Στο συγκεκριμένο όμως τεύχος, πραγματοποιεί μια από τις χειρότερες δουλειές του. Τα πρόσωπα είναι γέρικα και κακοσχηματισμένα, ενώ σε μερικές σελίδες δεν διακρίνεται πλήρως τι λαμβάνει χώρα στα πλάνα. Τα πολύ σκοτεινά χρώματα που συνοδεύουν το σχέδιο επιδεινώνουν την ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Σε έναν high profile υπερηρωικό τίτλο σαν και αυτόν, το σχέδιο του Acuna φαίνεται ακατάλληλο.

Με πολύ καλές στιγμές δράσης, το τεύχος αυτό καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών με το σπαθί του, όμως το σχέδιο και αρκετές αδυναμίες στην πλοκή μειώνουν αρκετά την ποιότητά του. Παράλληλα, όμως, δεν καταφέρνει να εξυπηρετήσει το σκοπό του, καθώς η πιθανότητα οι νέοι αναγνώστες να πελαγώσουν μέσα στις σελίδες του τεύχους είναι αρκετά μεγάλη.