Ghost In The Shell

Μέσα στα χρόνια, έχουμε δει πολλές αποτυχημένες προσπάθειες του Hollywood να μας παρουσιάσει την αμερικανική εκδοχή της κουλτούρας της Άπω Ανατολής. DRAGONBALL: EVOLUTION, OLDBOY, THE UNINVITED… Όλα αυτά δεν πιάνουν μια μπροστά στα αυθεντικά, στα πρωτότυπα, στους θρύλους που τα ενέπνευσαν. Δυστυχώς, το GHOST IN THE SHELL δεν αποτελεί εξαίρεση.

Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Major Mira Killian, την οποία υποδύεται η Scarlett Johansson. Η Major είναι μέλος μιας ειδικής αντιτρομοκρατικής ομάδας και είναι το τέλειο όπλο κατά του εγκλήματος. Αν και οι περισσότερες αποστολές της είναι αρκετά εύκολες, καθώς η ίδια είναι εξαιρετικά δυνατή, όλα αλλάζουν όταν ο μυστηριώδης τρομοκράτης Kuze κάνει την εμφάνισή του, απειλώντας την ζωή των επιστημόνων που δημιούργησαν την Mira. Σύντομα, η πρωταγωνίστρια συνειδητοποιεί ότι η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη από όσο φαντάζεται και έρχεται αντιμέτωπη με άτομα που κάποτε θεωρούσε συμμάχους της.

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι δεν είμαι ιδιαίτερα μεγάλος fan των manga και των anime (θα μπορούσα να είμαι, αν ασχολούμουν, αλλά δεν έχει τύχει μέχρι τώρα). Αυτό το επισημαίνω, καθώς δεν είχα ποτέ μου καμία επαφή με το manga που ενέπνευσε την εν λόγω κινηματογραφική μεταφορά. Θα κρίνω, λοιπόν, την ταινία τελείως ανεπηρέαστος, χωρίς να είμαι λάτρης του έργου του Masamune Shirow — για το οποίο έχω ακούσει μόνο καλά λόγια.

Η ταινία σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά κακή. Ας αρχίσουμε με ένα από τα βασικότερα μειονεκτήματα της, τους κεντρικούς χαρακτήρες. Κανένας χαρακτήρας δεν ήταν ενδιαφέρων, καθώς δεν αφιερώθηκε ο κατάλληλος χρόνος, ώστε να αναλυθεί η ψυχοσύνθεσή του, με αποτέλεσμα ο θεατής να μην ενδιαφέρεται όταν η ζωή τους τίθεται σε κίνδυνο ή όταν καλούνται να ξεπεράσουν ένα εμπόδιο. Όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν οι κλασικοί, δυναμικοί ήρωες άνοστης ταινίας δράσης χωρίς βάθος.

Το μεγαλύτερο, όμως, μειονέκτημα της ταινίας ήταν ότι θα μπορούσε να είναι καλή, θα μπορούσε να ξεχωρίσει, θα μπορούσε να κάνει την διαφορά! Ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι ενισχύουν τον οργανισμό τους με μηχανές, χάνοντας όμως μέρος της ανθρωπιάς τους; Εξαιρετικά ενδιαφέρον! Αντί, όμως, να επικεντρωθεί στους προβληματισμούς αυτούς, σχολιάζοντας έξυπνα την εξάρτηση του ανθρώπου από την τεχνολογία, μας βομβαρδίζει με ατελείωτες σκηνές δράσης, σκηνές που αδυνατούν να… σώσουν την ταινία, καθώς ούτε τρομερά πρωτότυπες ήταν ούτε ενδιαφερόμασταν για τους χαρακτήρες που συμμετείχαν σε αυτές.

Στην τελική, αυτό που έλειπε από το GHOST IN THE SHELL ήταν προσωπικότητα. Οι περισσότερες ταινίες της Marvel φαίνεται ότι έχουν δημιουργηθεί από fans, από ανθρώπους που νοιάζονταν για τους χαρακτήρες, από ανθρώπους που διάβασαν τα comics. Δεν είμαι σίγουρος αν οι δημιουργοί του GHOST IN THE SHELL εκτιμούσαν την Major, του Batou και τους άλλους χαρακτήρες ή αν ήταν fans του manga. Ακόμη κι αν ήταν, δεν φαινόταν όμως. Η ταινία έμοιαζε σαν μια άπληστη προσπάθεια για περισσότερα χρήματα, κάτι το όποιο ήταν εξαιρετικά απογοητευτικό. Σε όλη την διάρκειά της, αντί να είμαι καθηλωμένος στην θέση μου, σκεφτόμουν της ομοιότητές της με το ROBOCOP του Paul Verhoeven— το οποίο είναι κλάσεις ανώτερό της.

Πριν κλείσω, όμως, θα ήθελα να σχολιάσω ένα ζήτημα του GHOST IN THE SHELL, για το οποίο έγινε πολύ φασαρία: το λεγόμενο whitewashing, την απονομή των πρωταγωνιστικών ρόλων σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους ηθοποιούς. Το συγκεκριμένο θέμα είναι αρκετά λεπτό και ορισμένες φορές προκαλεί την αγανάκτηση, τον εξοργισμό και την γκρίνια του κοινού. Προσωπικά, δεν έχω ιδιαίτερο θέμα όταν ένας χαρακτήρας αλλάζει χρώμα, φύλο, ύψος, βάρος κτλ., αρκεί αυτή η αλλαγή να εξυπηρετεί την ιστορία, να μας δίνει κάτι διαφορετικό, να είναι πρωτότυπη. Κάθε ταινία είναι μια ψευδαίσθηση, ένα παραμύθι και το να αποκτούμε καινούριες εκδοχές από κάποια άλλη οπτική είναι πάντα κάτι ενδιαφέρον. Το GHOST, όμως, τα θαλασσώνει κι εδώ!

Η ταινία μας παρουσιάζει μια ιστορία στην οποία η Major, ο βοηθός της και ο κεντρικός κακός παίζονται από την Αμερικανίδα Scarlett Johansson, τον Δανό Pilou Asbæk και τον Αμερικανό Michael Pitt, τρεις λευκούς πρωταγωνιστές σε μια κοινωνία Ασιατών. Κάθε φορά που η Scarlett έσωζε κάποιον δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι μέσα μου: “Ω, παντοδύναμα λευκά πρόσωπα, σώστε εμάς, τους αδύναμους Γιαπωνέζους, από τις δυνάμεις του κακού”. Και το χειρότερο από όλα; Η μητέρα του χαρακτήρα της Scarlett ήταν Γιαπωνέζα, με την Kaori Momoi να ενσαρκώνει το ρόλο, κάτι το οποίο δεν βγάζει καν νόημα! Μην δω στα σχόλια τίποτα δικαιολογίες όπως “ήταν Γιαπωνέζα πριν γίνει cyborg, αλλά μετά την έκαναν Αμερικανίδα”, γιατί αν όντως ισχύει αυτό, η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη. Η ταινία προσπάθησε να ικανοποιήσει τους fans του manga και το ιαπωνικό κοινό, αλλά και να πουλήσει περισσότερο, ποντάροντας στην Scarlett Johansson, πλαισιώνοντάς την όμως με ένα cast γεμάτο Ασιάτες, κάνοντας πολύ εμφανές ότι η αλλαγή εθνικότητας ήταν μια αλλαγή χωρίς νόημα! Στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα συμφωνούσα με όσους κάνουν λόγο για άστοχο casting, αλλά και για whitewashing.

Αξίζει, λοιπόν, να πάτε να το δείτε ή έστω να αγοράσετε το DVD ή το Blue-Ray, μιας και τόσο πολύ που άργησα να την δω παίζει να έχει εξαντληθεί από τις αίθουσες προβόλων (παράνομο downloading; Τι θα πει παράνομο downloading); Μάλλον όχι. Δεν είναι ό,τι χειρότερο έχει κυκλοφορήσει, αλλά απέχει πολύ από αυτό που λέμε “καλή ταινία”. Ίσως να φαντάζω λίγο αυστηρός και λίγο κυνικός. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι σέβομαι πολύ τόσο την Johansson όσο και τον Pitt και τον Asbæk, τους οποίους λάτρεψα στα HANNIBAL και GAME OF THRONES αντίστοιχα. Στην τελική, είμαι σίγουρος ότι μεταξύ των ανθρώπων που δούλεψαν στην ταινία υπήρξαν και ορισμένοι που πραγματικά προσπάθησαν και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, αλλά το GHOST IN THE SHELL είναι κάτι εξαιρετικά αδιάφορο, μια ταινία που σίγουρα δε θα σας προσφέρει κάτι σπουδαίο. Η συμβουλή μου; Δείτε το anime ή διαβάστε το manga — αυτό σκοπεύω να κάνω κι εγώ.

Και κάτι τελευταίο… Καλή τύχη σε εσάς που θα δείτε το DEATH NOTE του Netflix! Από ό,τι φαίνεται, θα την χρειαστείτε!