Generation X #1

Αν υπήρχε ένας τίτλος που οι X-fans επιθυμούσαν περισσότερο από κάθε τι να δουν την αναβίωση του, αυτός ήταν το GENERATION X. Αποτέλεσε έναν από τους πιο επιτυχημένους τίτλους της δεκαετίας του ’90, με το κεντρικό cast να απαρτίζεται από νεότερα μέλη των X-Men, καθώς αυτά προσπαθούσαν να ζήσουν σε ένα κόσμο που τους φοβάται αλλά και τους εκνευρίζει παράλληλα (καθότι έφηβοι), ένα concept που είχε και στο παρελθόν αποτελέσει κεντρικό θέμα διάφορων τίτλων, ενώ σειρές που είχαν στο επίκεντρο πιο νεαρούς μεταλλαγμένους, συνέχιζαν να κυκλοφορούν.

Ο διακαής πόθος των αναγνωστών έγινε πραγματικότητα και μια συγγραφέας που έως τώρα τη γνωρίζαμε για τη δουλειά της ως colorist, η Christina Strain, ανέλαβε τα τιμόνι του τίτλου και τον βαρύ ρόλο της επαναφοράς στο προσκήνιο μιας νεαρής ομάδα μεταλλαγμένων. Στο κεντρικό cast, η μοναδική βετεράνος που κάνει την εμφάνιση της είναι η (τηλεοπτικά διάσημη) Jubilee, η οποία πλέον είναι και μητέρα, και της ανατίθεται ο ρόλος να εκπαιδεύσει μια ιδιαίτερη ομάδα μεταλλαγμένων, των οποίων οι δυνάμεις δεν είναι τόσο εντυπωσιακές όσο των “καθημερινών” X-Men.

H Jubilee αποτελεί τον έναν από τους δύο χαρακτήρες που χρησιμοποιεί η συγγραφέας του τίτλου για να προσεγγίσει το κοινό, καθώς αποτελεί εκείνον τον χαρακτήρα με τον οποίο ταυτίζονται οι παλιοί αναγνώστες, ακόμη και αν δυσκολευτούν να την αναγνωρίσουν, καθώς πλέον ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι ότι αποτελεί μια λεσβία μητέρα (έναν ρόλο που, άνετα, θα μπορούσε να υποδυθεί κάποια Πέγκυ Καρρά, κάτω από καμιά γέφυρα), στοιχεία του continuity που θα αποξενώσουν πολλούς αναγνώστες από τον χαρακτήρα που αναγνώριζαν ως Jubilee.

Παράλληλα εισάγει και έναν νέο χαρακτήρα, τον Hindsight, τον οποίο χρησιμοποιεί για να ταυτιστούν οι νεότεροι αναγνώστες του τίτλου. Το πρόβλημα με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα είναι ότι διαφέρει αρκετά ο τρόπος με τον οποίο σκιαγραφείται στο εξώφυλλο του τεύχους, με τον τρόπο που τον αποδίδει η κεντρική σχεδιάστρια του τίτλου. Οπότε, μέχρι να αναφερθεί το όνομά του προς το τέλος του τεύχους ,δεν γίνεται πλήρως κατανοητή η ταυτότητα του χαρακτήρα.

Γενικά, όλο το κεντρικό team του τίτλου, παραπέμπει σε freak show, καθώς όλα τα μέλη της ομάδας εμφανίζουν τα ίδια γνωρίσματα, να κατέχουν χαρίσματα σχετικά άχρηστα, καθώς και σχεδόν αποκρουστική εμφάνιση. Επηρεασμένη από την αισθητική με την οποία ο Morrison εισήγαγε νέους χαρακτήρες στο NEW X-MEN, η συγγραφέας παρεξήγησε την προσέγγιση του κορυφαίου βετεράνου των X-men (όπως έπραξε και ο Jason Aaron, στο WOLVERINE AND THE X-MEN, παλιότερα) και παρέδωσε ένα κεντρικό team που πίστεψε ότι θα ενθουσιάσει τους αναγνώστες, αλλά μάλλον έγινε το αντίθετο.

Όμως, η ιστορία ήταν ανέλπιστα καλή, καθώς περίμενα μια κακογραμμένη χιπστεράδικη περιγραφή, αλλά ευτυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ναι, αποτελεί ένα freak show, αλλά ένα καλογραμμένο freak show. Ίσως, στα επόμενα τεύχη, στα οποία η συγγραφέας θα κληθεί να αναπτύξει περισσότερο τους χαρακτήρες και τις ικανότητες τους, να φανεί αυτή η αδυναμία του τίτλου, καθώς, με το συγκεκριμένο concept, η δράση, που αποτελεί βασικό στοιχείο της ταυτότητας των μεταλλαγμένων, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, κάτι που ίσως να απογοητεύσει αρκετούς αναγνώστες.

Όντας χρόνια μέλος των ομάδων που διαχειρίζονταν το οπτικό κομμάτι ενός comic, η συγγραφέας χρησιμοποιεί αυτό το χαρακτηριστικό ως προνόμιο και παράλληλα προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις αρμοδιότητες της σχεδιαστικής ομάδας του τίτλου. Το artwork του GENERATION X, όμως, το οποίο έχει αναλάβει η Amilcar Pinna (δίνω μια μικρή πιθανότητα να είναι άντρας σχεδιαστής όχι γυναίκα, γιατί πραγματικά δεν γνωρίζω λεπτομέρειες) αποτελεί δίκοπο μαχαίρι. Η οπτική γωνία με την οποία αποτυπώνεται κάθε πλάνο δεν κολακεύει τους χαρακτήρες, εμφανίζοντας τους με κάπως αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, αλλά πολύ εκφραστικά και ζωντανά. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς δεν μπορούν όλοι οι χαρακτήρες να αποδίδονται με εμφάνιση μοντέλου, και ενισχύεται έτσι η αισθητική του τίτλου πως οι πρωταγωνιστές μας είναι losers και φρικιά. Και μένα αρχικά μου κακοφάνηκε αυτή η οπτική, αλλά στην πορεία το συνήθισα. Βεβαία, καταλαβαίνω απόλυτα πως, για αρκετό κόσμο, αυτή η τεχνική απλά θα τους αποξενώσει από τον τίτλο.

Σίγουρα δεν αποτελεί το comic που ήθελαν πραγματικά οι fans να δουν να αναβιώνει η Marvel, καθώς ανέμεναν μια σειρά στην οποία κεντρικό ρόλο θα διαδραμάτιζαν οι fan favorite χαρακτήρες, και όχι τα δευτερότριτα φρικιά που ξέμειναν στον κάδο των αχρήστων, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. Μια καλή αρχή, που όμως μόνο ο χρόνος θα δείξει – και άμεσα – κατά πόσο θα ανταποκριθεί στις ποιοτικές απαιτήσεις του κοινού.