Old Man Logan #24

O Jeff Lemire αποχαιρετά το OLD MAN LOGAN, και το X-franchise γενικότερα, με τον επίλογο να γράφεται στο παρόν τεύχος, και στο τελευταίο μέρος του story arc “Past Lives”, όπου παράλληλα με το run του συγγραφέα, ολοκληρώνονται και τα ταξίδια του Logan σε άλλα timelines. Μια ιδέα που, αρχικά, μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα, κι αυτό γιατί, εκείνη τη στιγμή, αγνόησα το γεγονός πως ο Lemire δεν ξέρει να γράφει, όποτε ήλπιζα σε κάτι φιλόδοξο και καλό, αλλά ο συγγραφέας φρόντισε να μου υπενθυμίσει πως δεν ξεσπάω άδικα τα νεύρα μου πάνω του.

Η σκηνή που εκτυλίχθηκε στις τελευταίες σελίδες του προηγούμενου τεύχους, παρά το γεγονός ότι με είχε ωθήσει στο να αναφωνήσω “κλισέ”, παράλληλα μου έδωσε και μια μικρή σπίθα δύναμης και ενδιαφέροντος να περατώσω την ανάγνωση αυτού του arc. Και μπορώ να πω ότι τα γεγονότα που το ακολούθησαν, στο παρόν τεύχος, δεν με άφησαν ασυγκίνητο, και σίγουρα κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μου, ως προς την κατάληξη. Βέβαια, παρ’ όλο που η ιστορία ακολούθησε ένα μη αναμενόμενο μονοπάτι, το τέλος ήταν, από πολλές οπτικές γωνίες, κάπως απογοητευτικό.

Κατ’ αρχάς, όπως είχα αναφέρει και στο review του πρώτου τεύχους, ο γέρος Logan, που πρωταγωνιστεί σε αυτή τη σειρά, αποτελεί την μελλοντική εκδοχή του Wolverine μιας παράλληλης διάστασης. Όμως, ο συγγραφέας φαίνεται να αγνοεί επιδεικτικά το continuity, και η συνείδηση του Wolverine που μεταφερόταν σε διάφορες παρελθοντικές στιγμές που έζησε το σώμα, επηρέασε κανονικά το χωροχρόνο της Earth 616, το οποίο οδηγεί και σε κάποια αλλά γεγονότα να λάβουν χώρα στο παρόν τεύχος, κάτι που, κανονικά, δεν θα έπρεπε να συμβεί.

Αυτές οι ελλείψεις, σε κάποια σημεία, φανερώνουν την αδυναμία του Lemire να δώσει ένα καλό φινάλε στη σειρά. Η εκδοτική έχει στόχο ο χρονικά αποκλεισμένος Old Man Logan να φέρνει γύρους στο παρόν και να μας πρήζει τα αρχίδια για λίγο καιρό ακόμα, οπότε το τέλος είναι λίγο μάταιο και αντί για συναισθηματική ολοκλήρωση, οι τελευταίες σελίδες φαίνεται να διακατέχονται από μια μελαγχολία, σαν μια ματαιότητα να έχει καλύψει τα πάντα. Ένα πεσιμιστικό φινάλε, που συμβολίζει ότι από την μοίρα του (και τις “μαρβελιές” της Marvel) δεν γλυτώνει κανείς.

Το δυνατότερο χαρτί του OLD MAN LOGAN, όταν πριν περίπου ένα χρόνο έκανε την είσοδο του στις αγορές (σε αντίθεση με την Ελλάδα που ακόμα δεν είδε προκοπή), ήταν το artwork του Andrea Sorrentino, ο οποίος, όμως, λόγω SECRET EMPIRE, δεν ανήκει πλέον στο δυναμικό της σειράς. Και η εκδοτική έφερε έναν κλώνο του να τον αντικαταστήσει, ο οποίος, όμως, δεν καταφέρνει να αποδώσει το ίδιο αισθητικό αποτέλεσμα. Πάντως, ακόμα το στυλιζαρισμένο σχέδιο του και ο πολύ καλός συνδυασμός ζωντανων χρωμάτων, κρατάει το artwork ως ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία αυτής της σειράς.

To OLD MAN LOGAN κυκλοφόρησε σε μια εποχή που η Marvel δήλωνε και επιθυμούσε τη συρρίκνωση του X-franchise, και μια εποχή που η βιομηχανία της 9ης Τέχνης είχε κατακλυστεί από ψευτοποιοτικές σειρές, που προσπαθούσαν να μιλήσουν σε ένα κοινό που δεν ενδιαφέρεται για αυτές. Μέσα σε αυτή την αχανή έρημο του χίπστερ, το OLD MAN LOGAN ήταν από τις λίγες αξιοσέβαστες οάσεις της Marvel, ένας από τους ελάχιστους τίτλους που σεβόταν τον εαυτό του.

Κι αν υπήρχε κάτι που έκανε καλά ο Jeff Lemire στην Marvel, ήταν αυτό το comic. Δεν ήταν τέλειο, είχε τις κακές του στιγμές, αλλά ήταν από τα ελάχιστα πράγματα που εξέδιδε η Marvel και μπορούσες να διαβάσεις χωρίς να θέλεις παράλληλα να κάψεις τα λιγοστά εγκεφαλικά κύτταρα που σου άφηνε άκαφτα η εκδοτική…