Psychonauts, The Forgotten Children

Είχα ήδη προσέξει το PSYCHONAUTS, THE FORGOTTEN CHILDREN, από το φεστιβάλ της Annecy το 2016. Κάποιοι φίλοι μου το είχαν παρακολουθήσει, αλλά προκατειλλημένη εξαιτίας της αφίσας, πίστευα πως επρόκειτο για κάποια wannabe Timburtonική ταινία, κάτι σαν emo HAPPY TREE FRIENDS, οπότε δεν πήγα να το δω. Πριν από λίγες μέρες, όμως, όταν κυκλοφόρησε επίσημα στις αίθουσες και αφού μάζεψε καλές κριτικές από παντού, σκέφτηκα ότι ίσως έχει όντως ενδιαφέρον και έκλεισα εισιτήρια. Και τώρα ξέρω ότι θα αγοράσω το DVD με την πρώτη ευκαιρία.

Το PSYCHONAUTS, THE FORGOTTEN CHILDREN είναι εξαιρετικά δύσκολο στη σύνοψη, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια. Σε ένα δυστοπικό νησί, χωρισμένο στην απόλυτη φτώχεια και τον πλούτο, ζει ο Birdboy, ένα αγόρι-πουλί, που μέσα σε όλη του την καλοσύνη, τρώγεται από έναν δαίμονα, τον οποίο μπορεί να καθησυχάσει μόνο παίρνοντας ναρκωτικά. Στόχος του είναι να προστατέψει τα λιγοστά πουλιά που απομένουν ζωντανά, μα η αστυνομία τον κυνηγάει ως έμπορο ναρκωτικών. Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε τις ζωές τριών παιδιών, που προσπαθούν να το σκάσουν από το βαρετό νησί τους και να βρουν τη μεγάλη πόλη. Γνωρίζουμε, επίσης, έναν ψαρά που θέλει να ξεφύγει από τη ναρκομανή μητέρα του, δύο αδέρφια αρουραίους που ζουν στο σκουπιδότοπο, και δυό αστυνομικούς που κυνηγούν τον Birdboy. Οι μοίρες αυτών και πολλών άλλων χαρακτήρων, θα συναντηθούν σιγά-σιγά και με τραγικούς τρόπους, ώσπου να φτάσει η κορύφωση.

Ακόμη και αν η παραπάνω σύνοψη μπορεί να μη σας φάνηκε εξαιρετική, το PSYCΗONAUTS, THE FORGOTTEN CHILDREN παραμένει ένα αριστούργημα. Βγήκα από την αίθουσα βουρκωμένη, θέλοντας να μείνω για την επόμενη προβολή, για να κάνω μία δεύτερη ανάγνωση όσων είχα δει.

Στην αρχή, ήμουν λίγο χαμένη. Οι πρωταγωνιστές μου φαίνονταν σχετικά αντιπαθείς, και δεν καταλάβαινα πώς ενώνονταν οι ιστορίες τους. Στη συνέχεια, όμως, όχι μόνο δέθηκα μαζί τους, αλλά και κάθε κίνδυνος που αντιμετώπιζαν με συντάρασσε πραγματικά.

Σκοτεινό, αλλά με μερικές στιγμές πολύτιμου χιούμορ, που ξαλαφρώνουν, το έργο υποχρεώνει το θεατή σε δυνατά συναισθήματα. Η βία είναι ωμή, αλλά ειλικρινής και όχι άστοχη. Κάθε σκηνή και διάλογος χρησιμεύουν για την κατασκευή της ιστορίας, και βρήκα την αφήγηση πραγματικά αλάνθαστη, ενώ ακόμη και τα ένα-δυο σημεία όπου αναρωτήθηκα για το αν οδηγούσαν κάπου, μοιάζουν ελάχιστα μπροστά στη σκηνοθετική μαεστρία των υπόλοιπων. Πρόκειται για μια ταινία σύγχρονη, χωρίς ταμπού, και χωρίς να φοβάται να διηγηθεί, με κυριολεκτικό τρόπο, αυτά που θέλει να πει. Φυσικά, υπάρχουν ορισμένοι συμβολισμοί, αλλά το PSYCHONAUTS είναι, κατά βάση, άμεσο.

Όσον αφορά στο animation, το σύνολο είναι πραγματικά όμορφο και κρατάει μία συνοχή ποιότητας από την αρχή έως το τέλος, σε αντίθεση με τις περισσότερες indie ταινίες κινουμένων σχεδίων. Τα ντεκόρ είναι όμορφα σχεδιασμένα, με ορισμένες σκηνές που σου κόβουν την ανάσα, ενώ τα χρώματα και τα φώτα είναι επίσης διαλεγμένα με προσοχή, και οδηγούν έξυπνα τις εντυπώσεις του θεατή. Γενικά, η ταινία είναι οπτικά άψογη.

Στη Γαλλία, για έναν παράξενο λόγο, η ταινία είναι ανοιχτή στο παιδικό κοινό. Προσωπικά, δεν θα την έδειχνα σε καμία περίπτωση σε παιδιά, αφού δίπλα της, το – αγαπημένο, πλην όμως βίαιο – TRIPLETTES DE BELLEVILLE αποτελεί νανούρισμα. Σίγουρα, όμως, θα την προτείνω σε όλους εσάς, γιατί είναι ένα διαμαντάκι που κινδυνεύει να μείνει κρυμμένο.