Preacher S02E01 / S02E02

Ομολογώ πως, παρά τα όποια προβλήματα μπορεί να βρει κανείς, εγώ καταευχαριστήθηκα την πρώτη σεζόν του PREACHER. Η ελεύθερη διασκευή του comic δημιούργησε εύφορο έδαφος για την εξέλιξη των χαρακτήρων, χαρίζοντάς μας έναν ιδανικό πρόλογο, ποτισμένο με άφθονη βία, κατάμαυρο χιούμορ, μοναδικές ερμηνείες και, φυσικά, πολλά δάνεια από το σινεμά του Quentin Tarantino. Αυτό το τελευταίο συνήθως δεν είναι για καλό, αλλά στην περίπτωση του PREACHER ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν.

Η δεύτερη σεζόν συνεχίζει από εκεί ακριβώς που μας άφησε η πρώτη, με τους πρωταγωνιστές μας να ξεκινάν το ταξίδι τους προς αναζήτηση του Θεού. Με σαφείς αναφορές σε road movies, το επεισόδιο ξεκινά με τελείως καμένους διαλόγους, ενώ η βία περισσεύει από τα πρώτα λεπτά. Μετά από αρκετά επεισόδια, όπου αποκαλυπτόταν σταδιακά ο ρόλος του χαρακτήρα, ο Saint of Killers κάνει κάπως πιο επίσημα το ντεμπούτο του, ξεκινώντας το κυνήγι των Jesse, Tulip και Cassidy. Πίσω του αφήνει σωρούς από πτώματα και ακρωτηριασμένα μέλη. Η ανίερη τριάδα των πρωταγωνιστών καταλήγει στο σπίτι του Mike, ενός παλιού οικογενειακού φίλου του Jesse, και από εκεί σε ένα jazz strip club, αναζητώντας τα ίχνη του Θεού, ο οποίος απ’ ό,τι φαίνεται τριγυρνάει ανέμελος κάπου στο Texas. Μετά από λίγα ακόμη πτώματα, ο Jesse έρχεται τελικά face to face με τον Saint of Killers, ενώ συνειδητοποιεί πως οι δυνάμεις του δεν έχουν καμία επίδραση πάνω του. Και κάπου εδώ θα τελείωνα όσα θα είχα να γράψω για την πλοκή, αν δεν ανακάλυπτα πως το δεύτερο επεισόδιο της σειράς κυκλοφόρησε μόλις την επόμενη μέρα.

Στο δεύτερο επεισόδιο, λοιπόν, οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με τον Saint of Killers και ανακαλύπτουν το εύρος των ικανοτήτων του, ενώ επιτέλους μαθαίνουν την τραγική μοίρα του Annville. Το επεισόδιο κυλά ευχάριστα, ενώ η επιστροφή του Fiore είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη, έστω κι αν είναι για λίγο. Νέα μυστήρια μπαίνουν στο προσκήνιο και στο τέλος η παρέα του PREACHER βάζει πλώρη για την πατρίδα της jazz, δηλαδή για τη Νέα Ορλεάνη. Το μόνο που με ενόχλησε είναι κάποιοι διάλογοι και κάποια εξυπνακίστικα σχόλια, τα οποία δύσκολα μπορούν να σε κρατήσουν, αν έχεις περάσει την ηλικία των 12 ετών.

Βλέπετε, το comic PREACHER ήταν για εμένα ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό ανάγνωσμα και ειδικά στα πρώτα του τεύχη. Βίαιο, βλάσφημο και αλήτικο, νομίζω πως δικαίως ξεχώρισε και άφησε έντονο το στίγμα του στη βιομηχανία των comics. Η τηλεοπτική σειρά που βασίζεται σε αυτό σίγουρα δεν θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση, αλλά ακόμη αποτελεί μια διασκεδαστική εναλλακτική. Η δεύτερη σεζόν μπορεί να ξεκινά λιγότερο ατμοσφαιρικά, αλλά εμπεριέχει μπόλικες επιρροές από b-movies ενώ το splatter στοιχείο χτυπάει κόκκινο. Οι δημιουργοί Sam Catlin, Seth Rogen και Evan Goldberg, αν και δυσκολεύονται να ξεπεράσουν τις προσωπικές τους εμμονές, φαίνονται ικανοί να διαχειριστούν τη μεταφορά του comic στη μικρή οθόνη, ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών παραμένουν σε υψηλό επίπεδο με τη Ruth Negga να ξεχωρίζει ως Tulip.

Τα πρώτα δύο επεισόδια της δεύτερης σεζόν ανεβάζουν τον πήχη από πλευράς βίας, διατηρώντας το μαύρο χιούμορ, αν και αυτό προς το παρόν είναι πολύ λιγότερο αιχμηρό από αυτό της πρώτης. Αν κάπου υστερούν, αυτό οφείλεται στο ότι, πέρα από τους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές, λείπει όλο το cast που μας συστήθηκε στην πρώτη σεζόν. Μπορεί η δυναμική που αναπτύσσεται μεταξύ των τριών ηρώων να φτάνει, όμως και πάλι αισθάνομαι πως λείπουν αρκετοί από τους χαρακτήρες της προηγούμενης σεζόν. Βέβαια, αν το δολοφονικό σερί συνεχιστεί με το ρυθμό των δύο πρώτων επεισοδίων, ενδέχεται να μην μείνει κομπάρσος για κομπάρσος όρθιος.

Όσους σας είχε λείψει το PREACHER δεν θα απογοητευτείτε, καθώς πρόκειται για ένα καλό ξεκίνημα, αν και μέσα στα πλαίσια του προβλεπόμενου. Αν πάλι δεν είχατε ενθουσιαστεί με την πρώτη σεζόν, εκτιμώ πως δύσκολα θα γίνετε fans τώρα. Όπως και να έχει, όπως έχει γίνει γνωστό, ο Herr Starr ετοιμάζεται να έρθει στη μικρή οθόνη, οπότε η δεύτερη σεζόν αναμένεται να είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.