Peter Parker: The Spectacular Spider-Man #1

Ο Spider-Man πάντα αποτελούσε έναν από τους χαρακτήρες του οποίου τα comics παρακολουθούσα ανελλιπώς. Όπως και αρκετοί άλλοι, ομολογώ πως κουβαλάω εδώ και μια δεκαετία την πληγή του “One More Day”, που αποτέλεσε ένα τραγικό πισωγύρισμα για τον ήρωα και με απομάκρυνε αρκετά από αυτόν. Στη συνέχεια, ο Dan Slott ανέλαβε σχεδόν αποκλειστικά τα comics του Spider-Man, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, είχαν αρκετά ποιοτικά σκαμπανεβάσματα.

Το AMAZING SPIDER-MAN vol.5 που ξεκίνησε το 2015 αποτέλεσε το αποκορύφωμα των αλλαγών, κάνοντας πολλούς να θεωρούν πως ο Slott γράφει πια τον Peter Parker σαν να είναι ο Tony Stark. Κατά τη γνώμη μου, η εξέλιξη ενός χαρακτήρα δεν είναι μόνο καλοδεχούμενη, αλλά κι επιβεβλημένη, αρκεί να σέβεται όσο το δυνατόν περισσότερο την ιστορική του πορεία. Και αυτό στην περίπτωση του Slott μία ισχύει και μία φαίνεται σαν τα μόνα Spider-Man που έχει διαβάσει να είναι τα δικά του. Άντε και του Bendis…

Όπως και να έχει, η Marvel φαίνεται πως έχει μετανιώσει για κάποιες επιλογές της και τώρα επιθυμεί να κάνει το χατίρι στους αναγνώστες, με μια πιο κλασική προσέγγιση του Spider-Man, μέσα από τις σελίδες του PETER PARKER: THE SPECTACULAR SPIDER-MAN. Τα καταφέρνει, όμως;

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο τεύχος πασχίζει να μας αποδείξει πως ο Peter Parker είναι ακόμη ο “Friendly Neighborhood Spider-Man”, ο οποίος, κουρασμένος από όλες τις πρόσφατες πολύπλοκες περιπέτειες του, νοσταλγεί τις μέρες που κυνηγούσε ληστές στην πόλη της Νέας Υόρκης. Συνοδοιπόρος του στις πρώτες σελίδες του τεύχους, ο συνήθης ύποπτος Johnny Storm, με τον οποίο ο πρωταγωνιστής μας μοιράζεται μια φιλία αρκετών χρόνων. Λίγο αργότερα, συναντά τον Ant-Man και μαζί επισκέπτονται τον αδερφό του Tinkerer, ο οποίος, όπως μαθαίνουμε, εδώ και καιρό έχει ένα εργαστήρι που επισκέπτονται συχνά διάφοροι ήρωες, όταν αντιμετωπίζουν τεχνικά προβλήματα. Στην πορεία της ιστορίας, ο Spider-Man, ακολουθώντας ένα κλεμμένο κινητό με περίεργο λογισμικό, θα ξεκινήσει μια καινούργια περιπέτεια.

Αυτά περίπου συμβαίνουν στο πρώτο τεύχος. Ωστόσο, η προσθήκη της τελευταίας σελίδας επιφέρει και την μεγαλύτερη αποκάλυψη, όχι μόνο του τεύχους, αλλά γενικότερα των τελευταίων χρόνων στο status του χαρακτήρα. Χωρίς να θέλω να κάνω πολλά spoilers, θα πω απλά πως όσοι έχετε διαβάσει το AMAZING SPIDER-MAN: FAMILY BUSINESS του 2014 θα βρεθείτε αντιμέτωποι με ένα γνώριμο concept το οποίο, μέχρι τώρα, δεν ήταν ξεκάθαρο το κατά πόσο σχετιζόταν με το ήδη υπάρχον continuity. Αν πάλι δεν το έχετε διαβάσει, καλό θα ήταν να το διαβάσετε, πριν ή μετά την ανάγνωση του PETER PARKER: THE SPECTACULAR SPIDER-MAN #1, ώστε να μην χαθείτε τελείως, ως προς το τι συμβαίνει. Προσωπικά, όσο βρίσκω ενδιαφέρουσα την συγκεκριμένη ιδέα, άλλο τόσο τη βρίσκω και τελείως αχρείαστη. Και τείνω μάλλον προς τη δεύτερη σκέψη, αφήνοντας κάποια περιθώρια να βρεθώ προ εκπλήξεως.

Το τεύχος έχει θετικά στοιχεία αλλά σίγουρα δεν λείπουν τα αρνητικά. Κατ’ αρχάς οι διάλογοι σε μεγάλο μέρος του comic είναι ανόητοι και κακογραμμένοι. Κατά δεύτερον, το σχέδιο του Adam Kubert, αν και εντυπωσιάζει στην απεικόνιση του background και των φιγούρων, όταν εστιάζει στα πρόσωπα των χαρακτήρων μοιάζει αρκετά πρόχειρο. Γνωρίζοντας τις ικανότητές του ως δημιουργού, καταλήγω πως σίγουρα δεν πρόκειται για την καλύτερη δουλειά του. Και τέλος, στο συγκεκριμένο τεύχος επί της ουσίας δεν γίνεται απολύτως τίποτα, καθώς όλα φαίνεται πως λειτουργούν υπέρ της ύπαρξης cliffhanger, ώστε να διαβάσουμε το #2, αγνοώντας με αυτόν τον τρόπο αρκετά την ποιότητα του #1.

Γενικά, πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ξεκίνημα, που πιθανόν να φέρει πίσω κάποιους αναγνώστες, οι οποίοι τελευταία δεν αναγνώριζαν τον αγαπημένο τους χαρακτήρα στη δουλειά του Slott. Από την άλλη, αν δεν κάνει κάποια μεγάλα ποιοτικά άλματα σε όλα τα επίπεδα, δε θα καταφέρει να ξεφύγει από τον βούρκο, στον οποίο συχνά καταλήγουν τελευταία διάφορα τελείως αψυχολόγητα εγχειρήματα του κάποτε, δικαίως αυτοαποκαλούμενου, House of Ideas.