Winnebago Graveyard #1

Ο συγγραφέας, επηρεασμένος από τις ταινίες τρόμου του ’70, που είχαν μία ροπή προς το σατανισμό, μας φέρνει το WINNEBAGO GRAVEYARD. Μία ιστορία τρόμου, αγνώστου και σατανικών τελετουργιών.

Με μια τέτοια ξεκινά και η ιστορία μας, καθώς από πάνω της παίζει το κλασικό στιχάκι πως τα πραγματικά τέρατα στον κόσμο είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Οι φορείς όλου του κακού που μπορεί να υπάρξει. Ένα ανδρόγυνο που απαγάγεται, μία θυσία στον βωμό με πολύ αίμα,  δάδες (λες και στον 21ο αιώνα δεν έχουμε προβολείς), μαύροι μανδύες και μία επιστροφή ενός “αδερφού”. Από το ένα κλισέ στο άλλο, σε χρόνο δευτερολέπτων. Και μετά είμαστε με μία οικογένεια που ταξιδεύει τις έρημες και ατελείωτες ξερές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μετά από μία μικρή διαμάχη μεταξύ του παιδιού και του πατριού, για να ελαφρύνει το κλίμα, αποφασίζουν να πάνε στο καρναβάλι της συγκεκριμένης περιοχής. Χωρίς κινητά. Σε ένα παμπάλαιο με περίεργους τύπους καρναβάλι. Και παρ’ όλα αυτά μπαίνουν, περνάνε υπέροχα, πηγαίνουν σε ένα freakshow και το τροχόσπιτο εξαφανίζεται. Κάνω μία παύση εδώ, για να πω πως το τροχόσπιτο είναι ένα Winnebago – μόλις έμαθα ότι είναι αυτοκινητιστική βιομηχανία. Ακόμα, το άλλο που έμαθα, Winnebago αποκαλούνται οι Αμερικανοί Ινδιάνοι που έμεναν στο Wisconsin. Τώρα, συνήθως όταν έχεις κάτι σχετικό με Ινδιάνους και τη λέξη νεκροταφείο στον τίτλο σου, τα πράγματα δε φαίνονται καλά. Ποιος ξέρει, βέβαια, μπορεί απλά να εννοεί το τροχόσπιτο.

Συνεχίζω, λοιπόν:  χωρίς τροχόσπιτο, κινητά και βοήθεια από τους ιδιόρρυθμους τύπους στο καρναβάλι, η οικογένειά μας ξεκινά με τα πόδια προς την πόλη, όπου ελπίζουν να βρουν κάποια βοήθεια. Και όχι, δε συμβαίνει κάτι αξιοπερίεργο στον δρόμο τους ούτε η ένταση ξεκινά εκεί. Απλά, όσο προχωράνε στη σκοτεινή ερημιά, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ύποπτα. Οι ερωτήσεις αρχίζουν να γεμίζουν το μυαλό τους και η καχυποψία ακόμα περισσότερο. Και φτάνουν σώοι στην πόλη, η οποία είναι παντελώς ακατοίκητη. Δεν υπάρχει κανείς, αλλά τα πάντα είναι σε λειτουργία.

Και εδώ μας αφήνει η ιστορία για να συνεχίσει στο επόμενο τεύχος και έχω να πω πως, παρόλο που φαίνεται μία θεματολογία χιλιοειπωμένη, καταφέρνει να σε πείσει, καθώς διαβάζεις, να γίνεις κομμάτι της και η αγωνία κορυφώνεται με κάθε γύρισμα σελίδας. Μπορεί να μην είναι κάτι ιδιαίτερο εκ πρώτης όψεως, αλλά έχει στηθεί πολύ καλά και αυτό είναι ένα συν.

Άλλο ένα συν στη λίστα με τα πλεονεκτήματα παίρνει το σχέδιο. Σκοτεινό και ελαφρώς “βρώμικο” θα το χαρακτήριζα. Οι γραμμές των διαφορετικών κομματιών μπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργείται ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα, ειδικά στα τοπία πίσω από τους χαρακτήρες. Έχει μία ιδιομορφία που σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα. Με λίγα λόγια, τέλειο για μια ιστορία σαν αυτή.

Φέρτε κι άλλα κλισέ horror comics!