Wonder Woman #25

Κι ενώ η ταινία WONDER WOMAN σαρώνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο της καλύτερης ταινίας της DC από την εποχή του Christopher Nolan, το δεύτερο πολυπαινεμένο run του εξαιρετικού Greg Rucka φθάνει στο τέλος του και, με ένα extra-sized τεύχος, αποχαιρετά την αγαπημένη του αμαζόνα. Και όπως η ταινία έσωσε το DC cinematic universe από ένα απέραντο βούρκο αρνητικών κρητικών, το run του Rucka επανέφερε το τίτλο της δημοφιλής πριγκίπισσας στην κορυφή.

Η αλήθεια είναι ότι το ουσιαστικό τέλος στις περιπέτειες της Wonder Woman γράφτηκε δύο τεύχη νωρίτερα, στο τεύχος #23, με τηn πρωταγωνίστρια να ανακαλύπτει το πραγματικό παρελθόν της και να νικάει τον Δήμο και τον Φόβο, παιδιά του Άρη, και όπως φάνηκε στο φινάλε οι πραγματικοί nemesis καθ΄όλη τη διάρκεια της σειράς. Tα άλλα δύο τεύχη που ακολούθησαν ουσιαστικά αποτελούσαν filler τεύχη.

Και ενώ το τελευταίο τεύχος ξεκινά με μια μάχη της Justice League με έναν villain, μετά τις πρώτες σελίδες η πλοκή ακολουθεί τους διάφορους χαρακτήρες να φαίνονται ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο της ηρωίδας, πιστεύοντας ότι η θρυλική πριγκίπισσα δεν είναι πια το πρόσωπο που γνώριζαν. Η αλήθεια είναι ότι διακατέχεται από ένα έντονο ύφος σαπουνόπερας, με τους χαρακτήρες να εναλλάσσονται από μέρος σε μέρος και να αναλώνουν χρόνο στο να σχολιάζουν την συμπεριφορά της Wonder Woman, η οποία τους απογοήτευσε.

Βέβαια, αυτό το τεύχος διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα της σειράς, καθώς είναι το μοναδικό τεύχος της σειράς που μας δείχνει πτυχές της σεξουαλικής ζωής, καθώς και της σχέσης του χαρακτήρα με άλλους ήρωες του DC Universe και κυρίως τη θέση της στη Justice League. Για έναν συγγραφέα που έχει τέτοια εμμονή με συγκεκριμένους χαρακτήρες, τους οποίους εισάγει και χρησιμοποιεί ξανά και ξανά, ήταν ευχάριστη αλλαγή, από κάτι που φάνηκε να γίνεται μανιέρα.

Αν και το #25 ήταν καλύτερο από το τεύχος που προηγήθηκε, παραμένει ένα από τα χειρότερα τεύχη του run. Ο συγγραφέας μου δίνει την εντύπωση ότι ήθελε να τελειώσει το τεύχος νωρίτερα. Παρασκηνιακοί λόγοι να τον ανάγκασαν να επεκτείνει το φινάλε σε δύο μέρη, αν και δεν φαίνεται να είχε καμία ιδέα για το τι ιστορία να διαδραματίζεται στις σελίδες αυτών των τευχών, και έτσι σαν αποτέλεσμα προέκυψε το pacing να είναι φοβερά αργό.

Ίσως και από αυτό το τεύχος φαίνεται γιατί δεν διαβάζουμε πιο συχνά mainstream δουλειές από τον ταλαντούχο συγγραφέα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του run, o Greg Rucka ουσιαστικά διηγήθηκε μια ιστορία, την προσπάθεια της Wonder Woman να ανακαλύψει την αλήθεια για τη ζωή της, διορθώνοντας και διαγράφοντας παράλληλα continuity errors και άλλες παρατυπίες του παρελθόντος, με τα γεγονότα να διαδραματίζονται σε δύο διαφορετικά timelines. Και η σύγχρονη βιομηχανία της 9ης Τέχνης δεν απαιτεί μεγάλα storylines αλλά πιο μικρές ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε ελάχιστα τεύχη.

Παράλληλα, αν και η Wonder Woman φαίνεται ευτυχισμένη και λυτρωμένη στις τελευταίες σελίδες, το τεύχος κλείνει με διάφορα αναπάντητα ερωτήματα αλλά και με εισαγωγή διάφορων plotpoints, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε τελευταίο τεύχος της σειράς.

Τα σχεδιαστικά ηνία του φινάλε μοιράζονται οι Bilquis Evely και Liam Sharp, δίνουν το καλύτερο τους εαυτό και αποτελούν το πιο δυνατό κομμάτι του τεύχους, με την εναλλαγή μεταξύ των δύο να μην γίνεται εύκολα αντιληπτή στο μάτι. Απαραίτητοι συνοιδοιπόροι του Rucka καθ΄όλη τη διάρκεια του run και η Liam Sharp ήταν αυτή που ταίριαξε καλύτερά με τα πολλά μικρά panels ανά σελίδα, στολισμένα με έναν έντονο και σωστό συνδυασμό χρωμάτων.

Το run του Greg Rucka ήταν από την πρώτη μέρα του Rebirth αυτό που μου άνοιξε την όρεξη περισσότερο από κάθε άλλο τίτλο. Κατάφερε να παραδώσει μια χορταστική ιστορία, με μια ελαφριά καμπή προς το τέλος, και σκιαγράφησε τον χαρακτήρα της Wonder Woman σε όλες του τις εκφάνσεις και ανέδειξε όλες τις ιδιότητες της. Από την άλλη, μετέτρεψε παραδοσιακούς villains της αμαζόνας σε χαρακτήρες που κινούνται στα όρια του γκρι, με γεγονότα της μοίρας να τους οδηγούν στην τέλεση σατανικών πράξεων, δίνοντας έτσι μια κατάλληλη ευκαιρία στους επόμενους συγγραφείς να κινηθούν προς διαφορετικές ιστορίες.

Τα νέα για το άτομο, στο οποίο παραδίδει τη σκυτάλη, δεν είναι πολύ ενθαρρυντικά, αλλά στο χαρτί πολλές φορές έχει αποδειχτεί ότι οι προβλέψεις μπορούν πάντα να διαψευστούν. Απλά ελπίζω να διατηρηθούν ο χαρακτήρας και ο τίτλος στο hall of fame που αξίζει να βρίσκεται.