X-Men Gold #7

X-Men Gold #7

Έχω εκφράσει την άποψή μου για το ResurrXion. Συνεπώς, δεν μπορώ να κατηγορηθώ πως είχα μεγάλες προσδοκίες για το reboot των comics των X-Men. Και σε μεγάλο βαθμό οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν.

Tα πρώτα έξι τεύχη του X-MEN GOLD δεν κατάφεραν να εντυπωσιάσουν, ενώ ο R.B. Silva που αντικατέστησε τον Ardian Syaf, λόγω των αμφιλεγόμενων σκίτσων του στο πρώτο τεύχος της σειράς, αποδείχθηκε πολύ κατώτερος των προσδοκιών. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο έβδομο τεύχος, με τον Ken Lashley να αναλαμβάνει το σχέδιο, βελτιώνοντας κάπως το συνολικό αποτέλεσμα, ενώ ο Marc Guggenheim συνεχίζει να ξετυλίγει την πλοκή βασιζόμενος σε παλιά μοτίβα και ιδέες από το run του Chris Claremont.

Ο Colossus έχει χάσει τις δυνάμεις του, δύο παλιά μέλη των X-Men μοιράζονται ένα φιλί, δαίμονες κυκλοφορούν ελεύθεροι στο Manhattan κι ένας serial killer που μισεί τους μεταλλαγμένους αφήνει πίσω του πτώματα εντός της έπαυλης των X-Men. Ειδικά όσον αφορά στον τελευταίο, το concept μοιάζει αρκετά παρωχημένο και σαν φτηνή αντιγραφή της Leper Queen του Peter Milligan.

Και, μπορεί όλα αυτά να μην προσφέρουν κάτι καινούργιο, αλλά, σε αντίθεση με τα προηγούμενα τεύχη, εδώ οι χαρακτήρες φαίνεται πως αρχίζουν να αποκτούν την φωνή τους. Παράλληλα, η χρήση κάποιων παραμελημένων χαρακτήρων όπως η Dust, ακόμη και σε ρόλο κομπάρσου, είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη.

Χωρίς να έχει ξεπεράσει τα πολλά προβλήματα που εμφανίζει από την αρχή, το έβδομο τεύχος είναι μάλλον το πρώτο κάπως ενδιαφέρον τεύχος της σειράς. Τώρα, το αν αυτό είναι λόγος για να το διαβάσετε, είναι μια άλλη κουβέντα.