Spider-Man: Master Plan #1

Spider-Man: Master Plan #1

Είχα καιρό να διαβάσω κάποιο τεύχος του Spider-Man, αλλά κάτι στο MASTER PLAN μου τράβηξε την προσοχή. Το αν αυτό ήταν για καλό, βέβαια, είναι μια άλλη ιστορία.

Το τεύχος έχει πολλά θετικά. Όπως ας πούμε το σκίτσο. Έντονες γραμμές, υπέροχα χρώματα, με εξαιρετικές αντιθέσεις ανάμεσα στα σκοτεινά και τα φωτεινά σημεία, ενώ παράλληλα το σκίτσο θυμίζει αρκετά τα παλιά τεύχη του Ανθρώπου-Αράχνη και αυτό σου ξυπνάει ένα αίσθημα νοσταλγίας.

Και τώρα ερχόμαστε στο κομμάτι της πλοκής. Ως αφήγηση, διέπεται και αυτή από έναν αέρα νοσταλγίας. Υπάρχουν κλασικές ατάκες του Spider-Man, χιούμορ, ελαφρότητα και η το τεύχος κυλάει πολύ γρήγορα. Όμως, στο τέλος κάτι πάει στραβά, καθώς δεν υπάρχει, ουσιαστικά, ιδιαίτερη κλιμάκωση – ο “μεγάλος κακός” κατατροπώνεται με έναν εύκολο και γρήγορο τρόπο, και το τεύχος τελειώνει. Δεν ξέρω αν ήταν σκόπιμο, για να θυμίσει κάτι από τα παλιά τεύχη του ήρωα που είχαν πιο απλές ιστορίες, αλλά το αποτέλεσμα θυμίζει παιδικό ανάγνωσμα.

Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα τεύχος πολύ όμορφο στο μάτι, με έναν αέρα χιούμορ και κλασικής Spider-ελαφρότητας, ίσως, όμως, το παρακάνει λίγο, καθώς καταλήγει να θυμίζει λίγο ιστορία του Scooby Doo…