Star Wars: The Screaming Citadel

Κοντεύουμε τα δυόμιση χρόνια από τη στιγμή που η Marvel άρχισε να εκδίδει τα Star Wars comics, ακολουθώντας την υπερ-εικοσαετή περίοδο της Dark Horse, και μέχρι στιγμής το αποτέλεσμα κρίνεται αρκετά καλό. Μπορεί να μην είχαμε ΤΑ αριστουργήματα, όμως, το επίπεδο των τίτλων είναι σταθερά άνω του μέσου όρου και αυτό είναι, ίσως, το ίδιο δύσκολο να επιτευχθεί. Ένα από τα βασικά θετικά στοιχεία της επιτυχίας αυτής είναι – θεωρώ – και τα μετρημένα crossovers των, ούτως ή άλλως περιορισμένων, τίτλων. Το “Screaming Citadel” είναι το πιο πρόσφατο από αυτά.

Η ιστορία αποτελείται από πέντε μέρη που διατρέχουν το STAR WARS: THE SCREAMING CITADEL one-shot και τα τεύχη των ongoing σειρών STAR WARS #31-32 και STAR WARS: DOCTOR APHRA #7-8. Η Chelli Aphra, αρχαιολόγος και για ένα διάστημα τσιράκι του Darth Vader, επισκέπτεται, μαζί με τον Luke Skywalker, το Citadel of Ktath’atn, περισσότερο γνωστό ως Screaming Citadel (μπρρρ…). Σκοπός τους είναι, με τη βοήθεια της (όχι και τόσο καλοσυνάτης και αρκετά τρομακτικής) Βασίλισσας, να ενεργοποιήσουν τον Rur Crystal, ένα πανάρχαιο αντικείμενο, στο οποίο είναι εγκλωβισμένη η συνείδηση ενός Jedi.

Όπως καταλαβαίνετε, τίποτα δεν πάει βάσει σχεδίου (αν πήγαινε, δεν θα είχαμε ιστορίες να διαβάζουμε) και έτσι θα έχουμε συγκρούσεις, προδοσίες και ανατροπές. Φυσικά, στο χορό θα μπει και το υπόλοιπο cast, με προεξάρχοντες τους Princess Leia, Han Solo και Sana Starros.

Η ιστορία, τόσο ως ιδέα, όσο και ως εκτέλεση, είναι αρκετά καλή. Το ίδιο και ο ρυθμός. Οι σκηνές που περιέχουν πολλούς διαλόγους δεν είναι βαρετές, ενώ αυτές με έντονη δράση κολλάνε με την υπόλοιπη ιστορία και δεν μοιάζουν να μπήκαν απλά για να γεμίσουν τον χώρο, όπως συμβαίνει πολλές φορές. Το σημαντικότερο είναι ότι το μέγεθος της ιστορίας μοιάζει ιδανικό, για να έχουμε, από τη μία, πλήρη ανάπτυξη της υπόθεσης και των χαρακτήρων, και από την άλλη, να αποφύγουμε τους πλατειασμούς και τα περιττά sub-plots. Πραγματικά άψογη η συνεργασία των Kieron Gillen και Jason Aaron.

Στο κομμάτι του σχεδίου, όπως συμβαίνει συνήθως στα crossovers, έχουμε διαφορετικό σχεδιαστή ανά τίτλο. Σίγουρα αυτός που ξεχωρίζει είναι ο Salvador Larroca. Ειδικά η απεικόνιση της Βασίλισσας είναι ανατριχιαστικά καλή! Οι Marco Checchetto και Andrea Broccardo (οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι αμυντικό δίδυμο στη Milan) συμπληρώνουν τη σχεδιαστική τριάδα και παρουσιάζουν μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, με μερικές υπέροχες σελίδες. Το σημαντικό είναι ότι τα στιλ τους δεν είναι υπερβολικά διαφορετικά (αν και ο Broccardo έχει ένα πιο καρτουνίστικό σκίτσο), ώστε να “χτυπάει” στο μάτι από τεύχος σε τεύχος.

Κλείνοντας, θα έλεγα ότι το “Screaming Citadel” είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες των Star Wars τίτλων, που έχουμε διαβάσει πρόσφατα. Ένα crossover που δεν μεγαλοπιάνεται ούτε ξεφεύγει, αλλά παρουσιάζει μια συνεκτική ιστορία. Η συνεργασία των δημιουργικών ομάδων είναι άριστη και αυτό είναι εμφανές στο τελικό αποτέλεσμα.

Μακάρι η Marvel να αντιμετώπιζε και τους superhero τίτλους της με την ίδια φροντίδα, προσοχή και σεβασμό, όπως κάνει με τα Star Wars comics της. Είναι σίγουρο ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα και γι’ αυτή και για εμάς…