Astonishing X-Men #1

Το X-MEN #78 κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1998. Ήταν γραμμένο από τον Joe Kelly, σχεδιασμένο από τον German Garcia και για μένα ήταν το πρώτο τεύχος X-Men που διάβαζα σε “real time”. Και με αυτό εννοώ ότι ήταν η πρώτη φορά που αγόρασα ένα original αμερικανικό τεύχος το οποίο μόλις είχε κυκλοφορήσει. Μέχρι τότε, βλέπετε, διάβαζα ιστορίες από μεταφρασμένες εκδόσεις και, παρ’ όλο που κάποιες ήταν γαμάτες, εγώ τις διάβαζα το 1994 κι αυτές διεξάγονταν το 1980 (οι ημερομηνίες μπορεί να φαίνονται τυχαίες, αλλά δεν είναι). Τώρα θα μου πείτε, τί σχέση έχουν όλα αυτά με το συγκεκριμένο comic;

Η αλήθεια είναι πως μάλλον δεν έχουν άμεση σχέση, όμως το πρώτο τεύχος του ASTONISHING X-MEN μου έφερε στο μυαλό αυτό του 1998. Βλέπετε, τα τελευταία χρόνια, σπάνια θα βρεθεί ένας συγγραφέας που θα συμπεριλάβει στην ιστορία του αναφορές σε ιστορίες παλιότερων συγγραφέων, εκτός φυσικά και αν αυτός είναι ο Claremont (και αυτές, βέβαια, κάπως άτσαλα και σίγουρα κατά το δοκούν). Συνεπώς, κλείνοντας αυτόν τον μακρύ πρόλογο, όταν είχα διαβάσει πως ο κακός της ιστορίας θα είναι ο Shadow King, δεν περίμενα να βρω αναφορές στο X-MEN #78. Και ναι, το ομολογώ, διαβάζοντας το τεύχος, αυτό το γεγονός ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Και δεν ήταν η μόνη.

Στο πρώτο τεύχος της σειράς, η Betsy καταλαμβάνεται από τον Shadow King, ο οποίος στοχεύει μεταλλαγμένους με τηλεπαθητικές ικανότητες. Η φυσική της αντίδραση είναι να στείλει τηλεπαθητικά μηνύματα σε διάφορους X-Men ώστε να τη βοηθήσουν. Η ομάδα σπεύδει στο πλευρό της και, τελικά, καταφέρνει να την απελευθερώσει. Όμως, η Psylocke θεωρεί πως ο Farouk πρέπει να ηττηθεί στο Astral Plane, καθώς είναι πολύ ισχυρός και είναι πιθανό να στοχεύσει και άλλους μεταλλαγμένους. Έτσι, στέλνει εκεί μερικούς X-Men ώστε να τον εξουδετερώσουν. Το τεύχος τελειώνει με τον Shadow King να ετοιμάζεται για την επερχόμενη μάχη, αποκαλύπτοντάς μας παράλληλα ένα μεγάλο μυστικό του. Η τελευταία σελίδα είναι ένα τεράστιο cliffhanger, το οποίο, αν και δεν προκαλεί τεράστια έκπληξη, σίγουρα ανεβάζει τις προσδοκίες για τα επόμενα τεύχη. Βέβαια, μην ξεχνάτε πως τα φαινόμενα, ειδικά στα comics, τις περισσότερες φορές απατούν.

Το τεύχος είναι πυκνογραμμένο και “γεμάτο”, ενώ ο ρυθμός είναι αρκετά πιο γρήγορος από αυτούς που μας έχει συνηθίσει η Marvel τελευταία. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτήρων είναι ενδιαφέρουσα, ενώ το γεγονός ότι το roster δίνει περισσότερο την εντύπωση κλασικού, παλιομοδίτικου team-up, παρά ομάδας, λειτουργεί θετικά και δημιουργεί προϋποθέσεις για ενδιαφέρουσες μελλοντικές ιστορίες.

Σε γενικές γραμμές, όλο το τεύχος θυμίζει X-Men από τα παλιά, έχοντας τον απαραίτητο αέρα νοσταλγίας που προσπαθεί να μας πουλήσει η εταιρία με το πρόσφατο ResurrXion. Απλά εδώ τα καταφέρνει λίγο καλύτερα, γιατί το αποτέλεσμα δεν μοιάζει τόσο επιτηδευμένο. Σε αυτό βοηθάει και η πολύ καλή δουλειά του Jim Cheung. Ομολογώ πως θα μου λείψει στο επόμενο τεύχος, στο οποίο τον διαδέχεται ο Mike Deodato Jr., αφού στο ASTONISHING X-MEN δεν θα υπάρχει ένας σταθερός σχεδιαστής, αλλά θα αλλάζει ανά τεύχος, θυμίζοντας κάπως το παλιότερο εγχείρημα του X-MEN UNLIMITED. Βέβαια, ο Cheung έχει πίσω του ένα μεγάλο και ικανό crew από inkers και colorists,που βοηθάει αρκετά στο να επιτευχθεί το επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα.

Όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν περίμενα ότι θα έχω τόσα καλά πράγματα να πω. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχουν και δεν είναι λίγα. Στο characterization, στην πλοκή, στη χρήση του continuity, στους διαλόγους, στον late 90s αέρα και σε πολλά άλλα. Όμως, προτιμώ να εστιάσω στα καλά του τεύχους τα οποία, για πρώτη φορά εδώ και καιρό, καταφέρνουν να σταθούν επάξια στη ζυγαριά θετικών-αρνητικών, όσον αφορά στα comics των μεταλλαγμένων.

Είναι το πρώτο τεύχος και, όπως είναι φυσικό, καλό θα είναι όλοι να κρατάμε μικρό καλάθι. Νομίζω, όμως, πως αν πρέπει να διαβάσετε μόνο ένα comic του ResurrXion, αυτό μάλλον είναι το ASTONISHING X-MEN. Δεν είναι τέλειο, αλλά σίγουρα είναι πολύ καλύτερο απ’ οτιδήποτε σχετικό πουλάει η Marvel αυτό το διάστημα.