Dark Nights: Metal #1

Μπορώ εύκολα να κατανοήσω τον ενθουσιασμό ενός δημιουργού, όταν ετοιμάζει κάτι καινούργιο και είναι πολύ ενθουσιασμένος με αυτό. Το συναίσθημα αυτό που δε μπορείς να συγκρατηθείς και θες να μιλάς με όλο τον κόσμο για αυτό. Όμως, ο Scott Snyder μίλησε τόσο πολύ γύρω από το πολυαναμενόμενο METAL και έχτισε τόσο hype, λέγοντας πως ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα οδηγούσε σε αυτό, κάτι που λειτούργησε εναντίον του. Οι προσδοκίες για το DARK NIGHTS: METAL ήταν πολύ μεγάλες και το πρώτο τεύχος μάλλον απογοητεύει.

Είναι αλήθεια πως, διαβάζοντας τα δυο προλογικά τεύχη για το METAL (τα DARK DAYS: THE FORGE και DARK DAYS: THE CASTING), δεν πήρα αυτό που περίμενα και ο ενθουσιασμός μου άρχισε να καταλαγιάζει. Όμως, επειδή ακριβώς δεν ήταν το κυρίως πιάτο, αλλά το ορεκτικό, είπα να είμαι ακόμη επιφυλακτικός, καθώς όταν ξεκινούσε η σειρά, μπορεί να μου άλλαζε γνώμη. Το πρώτο τεύχος του DARK NIGHTS: METAL, όμως, δε σε κάνει να νιώθεις πως διαβάζεις την κανονική σειρά. Έχει ακριβώς το ίδιο αφηγηματικό μοτίβο με τα δυο προλογικά τεύχη, καθώς αποκαλύπτονται ελάχιστα πράγματα και εσύ σαν αναγνώστης συνεχίζεις να διαβάζεις και να παρακολουθείς γεγονότα που είναι άγνωστα και ενίοτε μπερδεμένα.

Θα βάλω στην άκρη το γεγονός πως γενικά βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσες τις ιστορίες που είναι πιο προσγειωμένες (κάτι που σίγουρα δεν είναι το METAL) και θα πω πως ο Snyder έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος. Αν όντως σχεδίαζε τόσο καιρό πριν την κυκλοφορία αυτού του τίτλου, έπρεπε να έχει προετοιμάσει το κοινό καλύτερα. Διότι, όσο και αν το ισχυρίζεται ο συγγραφέας, τίποτα από τις μέχρι τώρα δουλειές του δεν μας είχε προετοιμάσει για αυτό, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που δε συνδέονται και τόσο άμεσα. Έτσι, ξεκινώντας να διαβάζεις την εν λόγω σειρά, μπλέκεσαι με πολλά νέα ονόματα, καταστάσεις, σύμπαντα και διαφορετικούς χωροχρόνους, που σου προκαλούν πονοκέφαλο. Μυστήριο πάνω στο μυστήριο και σκοτεινές σιλουέτες που μιλούν σε… voice over συναντούν άλλες μυστηριώδεις φιγούρες και εσύ γυρνάς τις σελίδες, ψάχνοντας απεγνωσμένα για κάποια απάντηση ή έστω κάτι κατανοητό. Σαφέστατα και για να δώσει τις απαντήσεις, πρέπει πρώτα να πλέξει το μυστήριο, όμως θεωρώ πως δεν το έχει κάνει με τον σωστό τρόπο, κάνοντας τον αναγνώστη να μπερδευτεί και να αποκτήσει ημικρανία, χάνοντας το ενδιαφέρον του.

Επιπρόσθετα, η δράση είναι ελάχιστη με την πλειοψηφία των σελίδων να αναλώνονται σε εκτεταμένους expositional διαλόγους, που υποτίθεται ότι θα σου έδιναν απαντήσεις, αλλά το κάνουν με μικρή επιτυχία.

Φυσικά, για να μην ρίξω εντελώς στον Καιάδα το εν λόγω εγχείρημα, το artwork του Greg Capullo είναι για μια ακόμη φορά ένα μικρό θαύμα, που κάνει το μάτι σου και το μυαλό σου να ξεχνιούνται από την μπερδεμένη πλοκή.