Valerian And The City Of A Thousand Planets

Όταν μπήκα στην αίθουσα για να δω το VALERIAN, πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω. Είχα μηδενική επαφή με τα comics, αγαπάω το sci-fi, αλλά έχω μάθει να το φοβάμαι. Η ταινία, όμως, ξεκινάει με μία αρκετά οικεία οπτικοακουστική συνταγή που σε χαλαρώνει. Opening αλά GUARDIANS OF THE GALAXY, που μυρίζει ρετρό, ενώ το αντίστοιχο “παλιό” τραγούδι δεν είναι κάτι generic αλλά το “Space Oddity” του David Bowie! Βλέπουμε παράλληλα την μακρόχρονη και μελλοντική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους στο διάστημα και το πώς προσέλκυσε εξωγήινα είδη ο διαστημικός σταθμός. Η πόλη των χιλίων πλανητών, δηλαδή, είναι αυτό που ξεκίνησε μερικά εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της Γης. Όμορφο.

Το intro των χαρακτήρων ήταν απίστευτα δυναμικό και ιδιαίτερο. Ο Valerian και η Laureline είναι ειδικοί πράκτορες του ανθρώπινου είδους, ενώ η ιδιαίτερη σχέση τους έχει ομολογουμένως υψηλές εντάσεις και πάθος. O Valerian θα εξομολογηθεί την αγάπη του στα πέντε πρώτα λεπτά, ενώ στα επόμενα δέκα θα της κάνει πρόταση γάμου. Βεβαίως, όλα αυτά συμβαίνουν παράλληλα με τη μυστική αποστολή που πρέπει να φέρουν σε πέρας, η οποία είναι συλλέξουν κάτι που έχει κλαπεί από τους ανθρώπους. Από εκεί και πέρα, βέβαια, η αποστολή θα βαρύνει ενώ διακινδυνεύεται η ασφάλεια του Alpha (του γιγαντιαίου αυτού διαστημικού σταθμού).

Γενικότερα η παραγωγή ήταν πολύ προσεγμένη. Το CGI ήταν δουλεμένο, ενώ σε πολλά σημεία της ταινίας υπήρχαν πολυ όμορφες χρωματικές συνθέσεις και εικόνες. Και, μιας και έχει διαφημιστεί ως η πιο ακριβή ταινία ευρωπαϊκής παραγωγής, να αναφέρω ότι σίγουρα δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αμερικανικές παραγωγές (ίσα-ίσα που θα μπορούσε να διδάξει και μερικά κόλπα σε κάποια studios που κάνουν blue-screen προχειράντζες).

Όλα αυτά είναι ωραία. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετά για να κάνουν μία ταινία να λάμψει ή έστω να υπάρξει! Έτσι, ενώ το ξεκίνημα είχε έναν πολύ ωραίο τρόπο να σε τοποθετήσει στην ταινία και να παρουσιάσει τους χαρακτήρες, το σενάριο ήταν ό,τι πιο basic μπορούσε να γραφτεί και σκηνοθετικά δεν σώθηκε καθόλου, αφού περίπου στη μέση της ταινίας είχα βαρεθεί, ενώ ένιωθα το πόσο προβλέψιμη ήταν. Στην κλιμάκωση της ταινίας δε, η απογοήτευση μου έπιασε πάτο.

Και το χειρότερο είναι ότι υπήρχε η βάση για να βγει κάτι καλό, γιατί ίσως το καλύτερο πράγμα που είχε να δείξει ήταν μερικές πραγματικά πρωτότυπες ιδέες επιστημονικής φαντασίας (όπως, για παράδειγμα, το τουριστικό παζάρι σε άλλη διάσταση). Προσπέρασαν το να δείξουν ό,τι μαγευτικό μπορεί να έχουν 1000 πλανήτες και εξωγήινες φυλές που μοιράζονται την γνώση. Όπως είπα, με το original υλικό δεν έχω επαφή, αλλά διάβασα ότι στην ουσία ο Valerian είναι time traveller κι η Laureline ζούσε στον 15ο αιώνα πριν γίνει συνάδελφός του και στεναχωρήθηκα, γιατί μου φαίνεται πραγματικά ότι το project ήταν missed opportunity και κατέληξε να είναι αφορμή για μερικά cool special effects.

Διαπιστώνω πως το φαινόμενο γίνεται όλο και πιο έντονο (από το gaming μέχρι τον κινηματογράφο) και η τάση για εντυπωσιασμό και οπτική τέρψη έχει γίνει αυτοσκοπός και πραγματικά έχει χαθεί όλη η ουσία. Συνεπώς το VALERIAN ήταν μία απογοητευτική εμπειρία, που δυστυχώς δεν θα πρότεινα σε κανέναν.